บทที่ 9 หนี
1205 คำ
อัญญาไม่มีเวลาดูว่าผลเป็นยังไง ตายหรือเปล่า เธอรีบวิ่งเต็มฝีเท้าฝ่าความมืดตรงไปทางด้านหลังเกาะ ตามข้อมูลที่นทีเคยบอกไว้ มีเวลาแค่สิบนาที เธอต้องไปให้ไกลจากที่นี่
หญิงสาววิ่งลัดเลาะไปตามทางแนวถนนทางเดิน บางครั้งสะดุดกับรากไม้ก็ต้องรีบลุกขึ้น ทั้งที่เหนื่อยหอบแทบขาดใจ แต่ขาก็หยุดวิ่งไม่ได้ ยิ่งลึกเข้าไปสองข้างทางก็ยิ่งมืดมิด จนเมื่อเจอทางแยก เธอยืนลังเลสักพัก แล้วก็ตัดสินใจวิ่งไปเส้นทางที่ติดกับทะเลมากที่สุด
หูแว่วได้ยินเสียงคนจำนวนมากกำลังวิ่งมาทางนี้ น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว พวกมันกำลังตามไล่ล่าเธอมาแล้ว ถ้าคืนนี้หนีไปไม่ได้ก็คงจะถูกจับไปขาย หรือไม่ ก็ถูกพวกมันจับไปทรมาน
เมื่อคิดได้ดังนั้น กำลังขามีเท่าไหร่ เธอก็พร้อมจะใช้มันยิ่งเสียงวิ่งไล่ตามหลังใกล้เข้ามา เธอก็ออกแรงวิ่งเต็มฝ่าเท้า
จู่ ๆ เธอก็มองเห็นเงาร่างสูงใหญ่ กำลังยืนทำบางอย่างอยู่ริมหน้าผา อัญญาตัดสินใจพุ่งเข้าไปหา หวังจะขอความช่วยเหลือ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อคิดได้ว่า ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัว คนที่นี่ก็ล้วนแต่เป็นลูกน้องของพลทัต เธอต้องหาที่ซ่อนตัว ไม่ใช่วิ่งเข้าไปขอความช่วยเหลือแบบนี้
ถึงคิดได้ แต่ก็ไม่ทันกาลแล้ว เมื่อเข้าไปใกล้จนอีกฝ่ายหันกลับมามองเธอเช่นกัน ลูกน้องของพลทัต
นที!!
“ช่วยฉันด้วย” เธอพุ่งเข้าไปหาเขา เมื่อมองเห็นชัดแล้วว่าเป็นใคร
เสียงเรียกจากริมฝั่งถนน ทำให้นทีรีบเก็บอุปกรณ์สำคัญยัดเข้าไปในอกเสื้อ แล้ววิ่งออกมาจากจุดนั้น ตรงเข้าไปหาหญิงสาว โดยไม่พูดอะไร เขากระชากแขนเธอจนร่างปลิว ก่อนจะออกแรงวิ่งโดยเร็ว ลัดเลาะเข้าไปในป่า
เสียงวิ่งตามหลังดังมาให้ได้ยิน ไม่ไกลจากคนทั้งคู่มากนัก จนมาถึงพุ่มไม้หนาเหมือนเป็นโพลง นทีผลักเธอเข้าไปอย่างแรง อัญญาแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ดีที่มือใหญ่ยกขึ้นมาปิดปากเธอไว้ แล้วเขาก็แทรกตัวตามเข้ามา แทบจะทับตัวเธอเอาไว้
หากอัญญาไม่รีบกระเถิบออก
“เงียบ!!”
น้ำเสียงเฉียบขาด หยุดการเคลื่อนไหวของอัญญาลง และเธอพยายามทำตัวลีบเล็ก ซุกตัวเข้าไปด้านในซอกต้นไม้ ส่วนนทีกำลังจ้องมองเหตุการณ์ด้านหน้าไม่คลาดสายตา จนกระทั่งชายฉกรรจ์นับสิบมายืนอยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขาพยายามซ่อนตัวอยู่
“ผู้หญิงมันคงไม่วิ่งเร็วกว่าเราแน่”
“ค้นหาให้ทั่ว” เสียงวิทย์ตะโกนสั่งลูกน้อง ดังแว่วมาถึงจุดที่พวกเธอซ่อนตัว ระยะห่างจากพวกเขาไม่เกินร้อยเมตร
แล้วไม่นานก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินใกล้เข้ามา นทีจ้องนิ่งแทบไม่กระพริบตา กรามขบเข้าหากันแน่น ความกดดัน ความเครียดเขม็งเกลียว ในหัวกำลังตัดสินใจจะทำยังไงต่อ ถ้าพวกมันเห็นหน้า เขาก็ต้องลงมืออย่างไม่มีทางเลี่ยง น่าเสียดายกำลังจะได้ข้อมูลอยู่แล้ว แต่ตอนนี้คงต้องพยามเอาตัวให้รอดจากสถานการณ์ตรงหน้าก่อน
“เจอมั้ย”
“ไม่เจอพี่ ตรงนี้รกมากนังนั่นคงจะไม่วิ่งเข้ามาในนี้แน่”
“งั้นพวกมึงวิ่งไปตามเส้นทางจนสุดหลังเขา ถ้าไม่เจอ คืนนี้พวกมึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังมาไม่ห่าง ทำเอาอัญญาขนลุกชันไปทั้งตัว ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับพญามัจจุราช
เสียงวิ่งของคนหลายสิบคน ดังห่างออกไปตามแนวถนนหลังเกาะ อัญญาพรูลมหายใจออกมา เพิ่งรู้ตัวว่าที่ผ่านมาเธอกลั้นหายใจอยู่ กำลังจะขยับตัว แต่มือหนากลับจับตัวเธอกดลงตามเดิม พร้อมกับส่งสายตาสั่งให้เธออยู่นิ่ง ๆ
นทีหันกลับไปจ้องนิ่ง สายตามองไปตามแนวทางเดินที่พวกมันวิ่งห่างออกไป เขานั่งรอดูสถานการณ์อย่างไม่ไว้ใจ และไม่คิดว่าคนอย่างวิทย์จะล้มเลิกง่าย หากมันไม่แน่ใจ เชื่อว่ามันต้องย้อนกลับมาอีกครั้ง
แล้วก็จริง เมื่อมีเสียงคนวิ่งกลับมาทางเดิม ผู้ชายสามคนเดินส่องไฟเข้ามาสำรวจมองจนทั่วอีกครั้งอย่างช้าๆ
“เจอร่องรอยมันบ้างมั้ย”
“ตรงนี้ไม่มีพี่”
“สำรวจให้ทั่วมันหนีไปไหนได้ไม่ไกลหรอก เพราะเกาะมีอยู่แค่นี้ ต่อให้มีปีกมันก็บินไปไม่ได้”
“ครับพี่”
“นี่ถ้านายไม่สั่งว่ามันต้องบริสุทธิ์จนถึงวันส่งให้ลูกค้า กูจะสั่งให้พวกมึงรุมโทรมมันทั้งวันทั้งคืน เอาให้ตายไปเลย เสือกทำให้กูยุ่งยากนัก”
แล้วเสียงคุยกัน เสียงวิ่งก็ค่อย ๆ ห่างออกไปอีกครั้ง อัญญายังนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิม ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย ร่างกายแข็งค้าง เมื่อครู่คำพูดของมันยังดังก้องอยู่ในหูของเธอ น้ำตาของหญิงสาวค่อย ๆ ไหลซึมลงมาอาบแก้ม
ชีวิตโคตรซวยที่มาเจอคนชั่วพวกนี้ ต่อให้วันนี้เธอหนีรอดพวกมันได้ แล้วพรุ่งนี้ล่ะ เธอจะหนีไปทางไหน มองไม่เห็นทางรอดของตัวเองแม้แต่น้อย
“นายหนวด...ถ้าเกิดพวกมันจับฉันได้ ขอร้อง...ช่วยยิงให้ตายด้วยนะ เอานัดเดียวไม่อยากทรมาน”
น้ำเสียงแหบแห้งพูดออกมาอย่างหมดอาลัยตายอยาก คำพูดทิ้งท้ายที่มันขู่เธอไว้ ยอมรับว่าทำให้เธอหมดเรี่ยวแรง คิดไม่ออกว่าจะหนีไปทางไหนได้ ในหัวมีแต่เรื่องเลวร้ายเต็มไปหมด
“ฮือ.. ฮือ”
อัญญาก้มหน้าซุกลงกับหัวเข่าที่ตั้งชันขึ้นของตัวเอง แล้วร้องไห้ออกมาเบา ๆ ถึงทุกอย่างจะบีบคั้นรันทดจนอยากตาย แต่ก็ยังกลัวพวกมันกลับมาเจอ ได้แต่กลั้นเสียงสะอื้นไว้
“กล้าหนีออกมาได้ แล้วทำไมตอนนี้ถึงอยากตาย”
เสียงพูดดังขึ้นข้างกาย อัญญาจึงเงยหน้าขึ้นมา แต่นทีไม่ได้สนใจหันมองที่หญิงสาว กลับสอดส่องสายตามองรอบด้านอย่างระแวดระวัง เธอกระซิบกับเขาเสียงเบาอู้อี้ขึ้นจมูก ฟังแทบไม่เป็นคำ
“ก็ตอนนั้นคิดว่าจะหนีมาตายเอาดาบหน้า แต่ตอนนี้กลัวตายทรมาน กลัวโดนข่มขืนจนตาย พวกมันน่ะ...โจรทั้งนั้น”
“ฉันก็โจร”
“ใช่นายมันก็โจร แต่นายช่วยฉันไว้นะ... แล้ว....ยังจะจับฉันไปส่งมันอีกเหรอ จะใจร้ายไปแล้ว” น้ำเสียงเริ่มสั่นกลัว สายตาเหลือบมองคนข้างกายด้วยความหวาดระแวงอีกครั้ง
“ถ้ายุ่งยากก็ไม่แน่”
“อย่านะ...เอ่อ...เอางี้ดีมั้ย ถ้านายหนวดช่วยพาฉันหนีกลับเข้าฝั่งได้ เท่าไหร่ว่ามา... ฉันจ้าง”
- ผู้เขียน
