ตอนที่ 10
อติกานต์เบะปากเหยียดหยามด้วยความรังเกียจทั้งตัวเองและผู้ชายคนที่จะครอบครองร่างนี้ เพื่อแพร่เชื้อพันธุ์ของความเห็นแก่ตัว เอารัดเอาเปรียบคนอื่นในยามตกทุกข์ได้ยาก ถ้าเป็นไปได้เธออยากภาวนาขอให้ความชั่วตอบแทนคนเหล่านี้เร็วๆ
“งั้นฉันไปถามนะ...เผื่อยังไงจะได้อาศัยใบบุญคุณติดสอยห้อยตามไปโรงแรมด้วย” เธอไม่ได้อยากฉวยโอกาสนะ ขอขวัญพูดออกไป แต่พอดีอุ่นใจหากมีเพื่อนร่วมเดินทางสักคนและอีกหนึ่งเหตุผลคือเธอนั้นไม่รู้เส้นทาง ขอไปถึงโรงแรมที่พักก่อนจึงจะหาทางเพื่อไปตามหาบางสิ่งด้วยตัวเอง
อติกานต์ไม่ทันได้เอ่ยปากห้าม แม่สาวร่างเล็กก็วิ่งไปอย่างรวดเร็วจนเธอได้แต่ยืนส่ายศีรษะอย่างอิดหนาระอาใจ
“มาแล้วหรือ” เพียงผ้าม่านที่กั้นเป็นประตูเข้ากระโจมถูกเหวี่ยงออก คนที่นอนเอกเขนกอยู่บนฟูกหนานุ่ม มือหนึ่งจับปลายมีดเหวี่ยงไปมาเล่นก็เอ่ยถามโดยไม่มองหน้าคนที่เดินเข้ามา
“ใช่...หัวหน้า”
“หน้าตาเป็นยังไง”
