“แม่งเอ๊ย!” วทันยูตบสายน้ำที่กำลังไหลอาบร่างตัวเองด้วยความโมโหหงุดหงิด ไม่เข้าใจอารมณ์ที่ตัวเองเป็นตอนนี้ ทำไมถึงไม่รู้สึกดีใจ สะใจเหมือนที่คิดไว้ ทำไมเขาถึงเจ็บปวดเพียงนี้ นั่นลูกของเขานะ เขาจะทิ้งลูกจริงๆ เหรอ
“ให้ตายสิ มึงมาสับสนนึกอยากเป็นคนดี พ่อที่ดีอะไรตอนนี้ไอ้ยู” เขาบ่นว่าตัวเองพร้อมกับลูบไล้ถูตัวเองไปมาอยู่ใต้สายน้ำด้วยใจที่สับสน
วทันยูรีบอาบน้ำและสะบัดหัวแรงๆ ไล่ความสับสนในหัวตัวเองออกไป แล้วภาพของแม่ที่จากไปในวันนั้นก็ย้อนมาฉายซ้ำในหัวของเขาอีกจนต้องเม้มปากแน่นแล้วบอกตัวเองว่า...
“มึงทำดีแล้วไอ้ยู” เขาบอกปลอบตัวเองหลับตาแหงนเงยหน้ารับน้ำจากฝักบัว
ฮือๆๆๆ
เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เข้าห้องนอนตัวเองทันที โดยไม่สนใจจะทักแม่และป้าแจงที่นั่งพูดคุยกันตามประสาคนแก่ที่ห้องนั่งเล่น ส่วนจำปาและแจงเมื่อเห็นพรปวีณ์ร้องไห้กลับมาบ้านก็พากันเดินมาหาที่ห้อง แต่พอจะเปิดประตูเข้าไปปรากฏว่าห้องล็อ
