เจ้าสัวเวทิตรู้จักนิสัยวทันยูดี ไม่มีทางที่วทันยูจะเป็นฝ่ายไปหาตัวเองก่อนแน่นอน เขาจึงมาหาลูกชายที่บ้านที่เคยเป็นความทรงจำครั้งอดีตของเขาและลูกชายกับภรรยาที่จากไป วทันยูมองคนที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงตะโกนไล่อีกฝ่าย แต่ตอนนี้เขาทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว ท่านยังคงเป็นพ่อคนเดิมที่เขารู้จัก
“จะ...เจ้าสัว” เขาไม่ได้เรียกอีกฝ่ายว่า ‘พ่อ’ นานจะให้เรียกเหมือนเดิมก็ละอายเหลือเกิน
“ทำไมไม่เรียกพ่อเหมือนเดิม เหมือนที่น้องยูเคยเรียกพ่อตอนเด็กล่ะลูก” เจ้าสัวเวทิตยกมือสั่งห้ามไม่ให้ประมวลเข็นรถเข็นตัวเอง แต่เขากดบังคับรถเข็นเข้าไปหาลูกชายที่นั่งบนโซฟาตัวยาวเอง
“ผมยังเรียกได้อยู่เหรอครับ ผมยังเป็นลูกพ่อได้อยู่เหรอครับ” เขาถามท่านพร้อมเคลื่อนตัวลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นตรงหน้าท่าน ส่วนประมวลเมื่อเห็นภาพสองพ่อลูกกำลังเคลียร์ใจกันก็เดินปลีกตัวออกไปทันที
“ได้สิ น้องยูยังเป็นลูกพ่อเสมอ เป็น
