ตั้งแต่ได้รู้ความจริงในวันนั้น วทันยูตื่นเช้ามาด้วยใจที่หนักอึ้งและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์เขาเก็บตัวเงียบไม่สนใจผู้คน ทำงานกลับบ้านมานอนโทรมที่บ้าน เพราะยิ่งนับวันอาการแพ้ท้องของเขายิ่งหนักและรุนแรงกว่าเดิมจนวันนี้ไปทำงานไม่ได้
“มึงมันโง่” เขาพูดกับเงาสะท้อนตัวเองในกระจกในห้องน้ำพร้อมกับยกมือขึ้นลูบเงาตัวเองในกระจก ตอนนี้เขาไม่มีหน้าจะไปเจอใครได้แล้วแม้แต่พ่อที่ตัวเองใส่ร้ายความมาตลอด เมื่อได้รู้ความจริงทุกอย่างแล้ว เมื่อคิดอย่างมีเหตุผลแล้ว และได้รู้ทุกอย่างว่าพ่อนั้นรักตัวเองและแม่มากแค่ไหน เขายิ่งเจ็บปวดกับอดีต เขามันเลว เขาเป็นลูกที่เลวเหลือเกิน ทำไม่ดีกับท่านสารพัด
“วี...เธอกับลูกเป็นยังไงบ้าง” เขาอยากเจอเธอและลูกเหลือเกิน อยากรู้เหลือเกินว่าตอนนี้ท้องเธอโตมากแค่ไหนแล้ว และแพ้ท้องเหมือนตัวเขาไหม
“ฉันยังไปเจอเธอกับลูกได้ไหม ฉันขอโอกาสกับเธอได้ไหม ฉันละอายใจเหลือเก
