ผ่านมาสองอาทิตย์จากวันนั้นที่บ้านของเขาในห้องน้ำ จนตื่นมาตอนเช้าที่อีกห้อง เธอไม่รู้เลยว่าวันนั้นเขาอุ้มเธอมาส่งตอนไหนและเขาจากไปตอนไหน จนตอนนี้เธอมองหาอาจารย์หมอตลอดเวลา มองหาเขาทุกครั้งยามเผลอ จนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ในใจตัวเองนั้นแอบแบ่งปันพื้นที่ให้คนหน้าตายเสียแล้ว
“เป็นอะไรเจเจ” นภิสาถามเพื่อนรัก เพราะระยะหลังๆ มานี้ใจลอยบ่อยๆ
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่หลินเถอะ แม่โทรมาหามีเรื่องอะไรเหรอ” เธอถามเพื่อนที่เพิ่งคุยโทรศัพท์กับแม่เสร็จ
“ก็โทรมาบอกว่าโอนเงินเดือนเดือนนี้ให้นั่นแหละ เราไปดูคนป่วยห้อง...ก่อนนะ”
“ไปเถอะ เราเองก็จะไปดูคนไข้ของเราเหมือนกัน”
“เนี่ยไม่รู้ช่วงนี้อาจารย์หมอยุ่งอะไร ไม่ค่อยมาสอนเราเลย เห็นแต่หมอกามาสอนเรา”
นภิสาถาม เพราะก่อนหน้านี้เหมือนเพื่อนและอาจารย์หมอจะสนิทกัน แต่ตอนนี้เหมือนว่าทั้งสองจะห่างๆ กันไป จากเคยเรียกจงกลนีไปหาที่ห้องทำงานส่วนตัวบ่อยๆ ก็ไม่เคยเรียกอีกเลย
