“พบช่วยนะคะ”
แม่ครัวคนดังกล่าวเห็นพบรักยืนมองเขียงอยู่นานจึงเอ่ยถามขึ้น
“คุณเป็นอะไรค่ะ”
“พอดีพบแพ้แครอทค่ะ จับไม่ได้ กินไม่ได้ค่ะ”
“อ่อ งั้นป้าทำเองดีกว่าค่ะ”
“ปกติเสี่ยเขา…ชอบกินอะไรเหรอค่ะป้า”
“เสี่ยชอบกินข้าวผัดสัปะรดค่ะใส่กุ้ง” แม่ครัวเอ่ย
“อ่อ งั้นพบช่วยทำนะคะ”
“สำออยหรือแพ้จริง ไอ้ที่เธอพูดน่ะ ท่าทางเสี่ยน่าจะเพิ่งพามาซินะ แต่แบบเธอเสี่ยคงจะเบื่อไว เอาใจเสี่ยก็ไม่เป็น” แพรวเอ่ยเมื่อเดินกอดอกเข้ามา
“มือไม่ช่วยก็อย่ามาพูดมากแถวนี้ มันเกะกะ!”
“โอ๊ย!!”
“ออกไปซิ!”
พบรักเอ่ยพรยกก้านหนามของสับปะรดขึ้นทำท่าจะฟาดไปหาแพรว
“อีบ้า!”
“เธอซิบ้า อี!บ้า!!!”
พบรักเอ่ยทำเอาแพรวหงุดหงิดเดินกลับไปฟ้องเสี่ยหนุ่มซึ่งพบรักไม่สนใจอยู่แล้วจึงเลือกจะทำอาหารต่อ
จนกระทั่งมื้อค่ำ แพรวนั่งกินอาหารกับนักรบโดยที่พบรักไม่ได้รับเชิญให้นั่งด้วย เธอได้แต่ถอนหายใจก่อนเดินไปในครัวเพื่อกินข้าวกับป้าแม่ครั
