นายแพทย์รัชชานนท์เริ่มนั่งไม่ติดเมื่อเห็นว่าเที่ยงคืนกว่าแล้วแต่ภรรยายังไม่กลับบ้าน วันนี้เป็นวันหยุดของเจ้าหล่อนแต่เขายังต้องไปทำงาน ออกจากบ้านตั้งแต่ตอนสายกว่าจะกลับก็ราวสามทุ่ม ทว่าพอกลับมาถึงบ้านกลับไม่มีแม้แต่เงาของหญิงสาว
“หายไปไหนนะกวาง” ชายหนุ่มตัดสินใจหยิบโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นมาแล้วต่อสายหาภรรยาอีกครั้ง
‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณา..’ รัชชานนท์ตัดสายทิ้งก่อนจะหยิบกุญแจรถเพื่อออกไปตามหาหญิงสาว
ดวงตาคมจ้องเขม็งอยู่ที่แผงบอกตัวเลขหน้าชั้นลิฟต์ ไม่รู้ว่าเพราะเขาร้อนใจเป็นห่วงคนตัวเล็กหรือวันนี้ลิฟต์ทำงานช้ากว่าทุกวันกันแน่
“ทำไมมันช้าอย่างนี้วะ” ชายหนุ่มหันหลังตัดสินใจว่าจะวิ่งลงบันได ทว่าลิฟต์ที่รออยู่เปิดออกเสียก่อน
เจ้าของดวงตากลมโตจ้องมองสามีของตนแล้วส่งยิ้มแฉ่งให้ เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามไรผม เพียงแค่มองแววตาของรัชชานนท์ก็รู้แล้วว่าเขากำลังโกรธเธอ
“
