“สามีขา ทำอะไรอยู่คะ” เจ้าของสะโพกงามทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา
“ทำงาน”
พรพระพายเหลือบมองหน้าจอสี่เหลี่ยมจึงเห็นว่ามีรูปอะไรสักอย่างที่เธอเองก็รู้ว่ามันคืออะไร แต่พอเดาได้ว่าคงเป็นอุปกรณ์ทางการแพทย์ ข้างกันมีคำอธิบายซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นภาษาอังกฤษเต็มไปหมด “อะไรเหรอพี่แบงค์ หน้าตาประหลาดจัง”
“ไหมร้อยหน้า”
หญิงสาวมองหน้าจอไอแพดอีกครั้ง “ที่เขาเอาไว้ใช้ดึงหน้าให้ตึงกันใช่มั้ย”
“อื้อ”
“หนูไปเดินห้างฯ แล้วโดนพนักงานคลินิกศัลยกรรมลากเข้าไปฟังคอร์สศัลยกรรมครั้งหนึ่ง เขาบอกว่าถ้าหนูร้อยไหมให้หน้าเรียวจะสวยกว่านี้”
รัชชานนท์เอี่ยวตัวไปหาภรรยาแล้วมองเพ่งพิจารณาคนตรงหน้า สัดส่วนบนใบหน้าของพรพระพายไม่ได้จัดว่าสวยเป๊ะ หญิงสาวเวลาแต่งหน้าอ่อนๆ หรือไม่ได้แต่งหน้า หน้าตาจะจัดอยู่ในประเภทน่ารักจิ้มลิ้มมากกว่าสวย แต่เขายังมองไม่เห็นถึงเหตุผลที่เธอต้องไปร้อยไหมตามที่พนักงานขายคอร์สพวกนั้นแนะนำเลยสักนิด
