“มารับไปทานข้าวสองต่อสอง”
2059 คำ
แคทหลับไปแล้ว
“เฮ้อ..” ภีมถอนหายใจ จับแคทพลิกตัวเพื่อดึงผ้ามาห่มให้ แล้วพลิกตัวกลับมานอนท่าเดิม เขาคุกเข่ามองหน้าเธอ หน้านวลเนียนสีแดงระเรื่อจากฤทธิ์แอลกอฮอล์กำลังนอนหลับตาพริ้ม ภีมเขี่ยเส้นผมที่มาปิดหน้าเธอออก แล้วบรรจงจูบที่หน้าผาก “ฝันดีนะ” ก่อนออกไปนอนที่โซฟาด้านนอก
รุ่งเช้าเขาต้องรีบไปเข้าประชุมจึงต้องปลุกเธอ
“แคทๆๆ ตื่นได้แล้ว”
“อืออออ”
“แคทๆๆ”
“เช้าแล้วเหรอ” แคทคิดว่ามะปรางเป็นคนปลุกเธอ
“เช้าแล้ว”
แคทลืมตาขึ้น เห็นภีมกำลังปลุกเธอ
“พี่ภีม!!! พี่มาอยู่ห้องแคทได้ไง”
“แน่ใจเหรอ ว่าห้องแคท” ภีมยืนกอดอกยิ้ม
แคทขยี้ตา “จริงด้วย แล้วมะปรางหละ” เธอลุกขึ้นนั่ง เธอรีบเปิดผ้าห่มดู รู้สึกโล่งอก
‘ถ้าเป็นคนอื่น เธอไม่ได้ตื่นมาแบบนี้’ ภีมบ่นในใจ
“นี่เราจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ”
“จำได้แค่แคทจะกลับหอ เลยเรียกแกร๊ปมารับ”
“หลังจากนั้นหละ”
แคทส่ายหัว “จำไม่ได้แล้วค่ะ”
“เมื่อคืนทำอะไรบ้าง ก็จำไม่ได้เหรอ” ภีมเหล่ตามอง
“แคททำอะไรคะ” แคทตกใจ
“ไม่มีอะไรหรอก” ‘ดีจริง ทำเขานอนไม่หลับทั้งคืน แต่ตัวเองตื่นมาดันจำอะไรไม่ได้’
“แล้วทำไมพี่เป็นคนพาแคทมาหละคะ” เธอมึนหัว ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
“พี่ต้องเป็นฝ่ายถามเรามากกว่าทำไมออกมากินวันเกิดเพื่อนคนเดียว ทำไมเพื่อนที่นอนหอเดียวกันไม่มาด้วย”
“มะปรางปวดหัว เลยขอนอนพักค่ะ”
“แล้วพี่มาอยู่นี่ได้ไง”
“ก็มารับคนขี้เมานะสิ”
“ปกติแคท ไม่ได้เป็นแบบนี้นะ”
“แล้วทำไมเมื่อคืน ถึงได้กินจนเมาไม่รู้เรื่องแบบนั้น หึ” ภีมโค้งตัวมาใกล้
“เมื่อคืนวันเกิดเพื่อนแคทนี่คะ” แคทเสมองไปทางอื่น
“ปกติถ้าวันเกิดเพื่อน จะดื่มเมาแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”
"ครั้งนี้ครั้งแรก หือ..ปวดหัวจังเลย" แคทกุมหัวตัวเอง
"กินนี่ซะ"
"อะไรคะ"
"เครื่องดื่มสำหรับสาวขี้เมา" เขาเปิดขวด แล้วยื่นให้
"ไม่ได้ขี้เมาซะหน่อย" เธอรับมาดื่ม
"เดี๋ยวเช้านี้ พี่มีประชุม พี่จะไปส่งเราที่หอก่อน"
"แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหนคะ"
"โรงแรม"
"ห๊ะ???"
"เมาจนไม่รู้ว่านอนที่ไหน วันหลังอย่าเมาแบบนี้อีกนะ" เขาจ้องหน้าเธอ
"รู้แล้วค่ะ เมื่อกี้พี่บอกว่าพี่มีประชุมไม่ใช่เหรอ พี่รีบไปประชุมเถอะ เดี๋ยวแคทกลับเองได้"
"ได้ยังไงกัน ลุกขึ้นมา เดี๋ยวพี่ไปส่งเราก่อน ค่อยไปประชุม"
"เดี๋ยวพี่ไปสายนะ"
“กลัวพี่ไปสาย ก็ลุกขึ้นมา”
“ค่ะ” แคทลุกขึ้น แต่ยังมึนหัวอยู่จึงเซ ภีมที่มองอยู่เข้ามาช่วยพยุง หน้าผากของแคท ชนเข้ากับปากของภีมพอดี
"ขอโทษค่ะ" เธอถอยออกมา ตึก ตึก ตึก
"พี่ไม่ได้ตั้งใจ" ภีมหันหลังเผลอเม้มปากตัวเอง แคทจับหน้าผากตัวเอง รู้สึกวูบวาบ
ภีมเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายของเธอมายื่นให้
"ขอบคุณค่ะ" เธอเปิดหาโทรศัพท์ในกระเป๋า
"อ้าวแบตหมด" เธอเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
"เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ภีมเดินนำ
"ค่ะ" แคทเดินตาม
"อุ้ย ขอโทษค่ะ" แคทเดินชนแผ่นหลังของภีม ที่หยุดเดินกะทันหัน
"ทีหลังอย่าใส่ชุดแบบนี้อีกนะ"
"ทำไมคะ ไม่สวยเหรอ" เธอมองชุดตัวเอง
"พี่ไม่ชอบ" ภีมถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้แคท แล้วเดินนำออกไป
แคทเดินตามมาที่รถ ภีมเปิดประตูให้แคทขึ้นไปนั่ง
"อาการปวดหัวดีขึ้นยัง"
"ยังมีนิดหน่อย" ทำไมต้องทำมาเป็นห่วงกันด้วย นะ แฟนตัวเองก็มี
"กลับไปก็ไปนอนพักอีกสักหน่อยนะ ตื่นมาจะได้ดีขึ้น"
"ค่ะ แล้วเมื่อคืนพี่อยู่กับแคททั้งคืนเลยเหรอคะ"
"แล้วจะให้พี่ทิ้งเราไว้ที่โรงแรมคนเดียวเหรอ"
"แล้วทำไมพี่ไม่ไปส่งที่หอคะ"
"อยู่ห้องไหน ตึกไหน ให้ติดต่อใคร พี่ไม่รู้สักอย่าง ที่สำคัญหอปิด 5 ทุ่มไม่ใช่เหรอ" ภีมขับรถมาเรื่อยๆ เพราะกลัวแคทเมารถ
"ขอบคุณนะคะ" แคทก้มหน้ารู้สึกผิดที่ทำให้เขาลำบาก
"รอพี่แป๊บนะ" เขาจอดรถ แล้วเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ
"นี่ กินซะ" เขายื่นน้ำกับขนมปังมาให้
"แคทไม่หิว"
"ทำไม เดี๋ยวนี้โตแล้ว ต้องทำตัวห่างเหินกับพี่ชายแบบนี้เลยหรอ"
"ไม่เกี่ยวซักหน่อย"
"ไม่เกี่ยวก็กินซะ" ภีมยื่นถุงขนมให้
"ขอบคุณค่ะ"
"ไอ้โต้งเราเป็นห่วงเรามากนะ กลับไปชาร์จแบตแล้วก็โทรไปบอกมันหน่อย"
"ค่ะ" แคทหันหน้าไปทางอื่น
ภีมเลี้ยวจอดข้างทาง
"โกรธอะไรพี่หรือเปล่า" ภีมหันมาถามแคทสีหน้าจริงจัง
"เปล่านี่ค่ะ"
"แล้วเมื่อคืน เธอว่าพี่ไม่รักษาสัญญา พี่ไม่รักษาเรื่องอะไร" ภีมเสียงเข้มขึ้น
แคทตาแดง 'พี่ไม่ใช่แค่ไม่รักษาสัญญา แต่พี่ลืมสัญญาของเราไปแล้วต่างหาก'
"แคทปวดหัว" แคทแกล้งหลับตา
"ไม่บอกก็ตามใจ" ภีมขับรถออกมาส่งแคทที่มหาลัย
"ขอบคุณนะคะ"
"เย็นนี้พี่มารับ"
"มารับทำไม"
"เรายังคุยกันไม่จบ"
"แคทไม่มีไรจะคุยกับพี่" แคทเปิดประตูจะลงรถ ภีมจับแขนไว้
"เดี๋ยวก่อน"
"มีอะไรคะ"
"หกโมงครึ่งพี่มารับตรงนี้นะ"
"แคทไม่ว่าง"
"แคท อย่าดื้อสิ มีอะไรคุยกับพี่ตรงๆ แคททำแบบนี้พี่ไม่สบายใจนะ"
“ค่ะ”
“อีกเรื่อง”
“อะไรคะ”
“ปลดบล๊อคเบอร์กับไลน์พี่ด้วย”
แคทสะดุ้ง ‘พี่เขารู้ด้วยเหรอ’
“ไม่ได้บล๊อคซะหน่อย”
“งั้นก็ดี ขึ่นไปนอนพัก ตื่นมาก็ไลน์มาบอกพี่ด้วย” ภีมจ้องหาแคท แล้วยิ้มให้เธอเหมือนทุกครั้ง
“ค่ะ” แคทลงจากรถ รีบเดินขึ้นห้อง ภีมขับรถไปประชุม
“ไปไหนมาทั้งคืน ยัยแคท” มะปรางยืนกอดอกถามเพื่อน เมื่อเห็นหน้าแคท
“ไปนอนโรงแรมมา”
“ห๊าาา!!”
“ไปนอนกับใคร??”
“กะ กับ พี่ภีม”
“ยัยแคท แกเล่ามาให้หมด เกิดอะไรขึ้น กล้ามากเลยนะ”
แคทเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนเท่าที่จำได้ให้มะปรางฟัง
“ที่ฉันจำได้ก็มีแค่นี้แหละ”
มะปรางจับแคทหมุนไปมา สำรวจร่างกาย “แกพลาดท่าให้พี่เขาไปยัง”
“จะบ้าเหรอ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ” แคทเดินมาเอาโทรศัพท์ชาร์จแบต มะปรางเดินตามมา
“ครั้งหน้าชั้นคงปล่อยแกไปตามลำพังไม่ได้แล้ว ยังดีที่เป็นพี่ภีม ถ้าเป็นคนอื่น แกคงไม่รอดแล้ว ยัยแคทเอ้ย” มะปรางโล่งอก
“อืม” แคทมองโทรศัพท์ในมือที่กำลังเปิดเครื่อง
‘ปลดบล๊อคเบอร์กับไลน์พี่ด้วย’ คำพูดพี่ภีมดังขึ้นในหัวเธอ
“แกรีบไปอาบน้ำ แล้วมานอนพักสักหน่อย”
“ก็ดีเหมือนกัน” แคทวางโทรศัพท์ลง แล้วไปอาบน้ำ
“เมื่อกี้ตอนแกอาบน้ำ เฮียโต้งโทรมา ฉันเลยบอกว่าแกไปอาบน้ำ เดี๋ยวให้โทรกลับ แกรีบโทรไปเลยนะ เฮียแกโกรธน่าดูเลย” มะปรางรีบบอกแคท
“เฮียฆ่าฉันแน่” แคทมองหน้ามะปรางสายตาละห้อย กดโทรหาเฮียโต้ง
“โผล่หัวมาแล้วเหรอ นังน้องตัวดี กล้าไปกินเหล้าจนเมา คิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน ชั้นต้องให้ไอ้ภีมไปตามแก แกนี่มันดื้อด้านจริงๆ”
ไก่โต้งด่าแคทรัว ทั้งโมโหทั้งห่วง ดีนะ ที่เมื่อคืนไอ้ภีมมันวิดิโอคอลมา แล้วอธิบายให้เขาฟัง ถ้าเขาไม่โทรขอร้องให้ไอ้ภีมมาดู แล้วยัยแคทถูกผู้ชายคนอื่นพาไป จะเกิดอะไรขึ้น ยัยน้องบ้าเอ้ย!!
“เฮียใจเย็นๆ”
“ใครจะเย็นไหว มีน้องอย่างแก ชั้นอายุสั้นแน่ๆ”
“เฮียกินข้าวยัง”
“นี่แกอย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ”
“แคทขอโทษ ทีหลังแคทจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว ไอ้ภีมมันก็ยุ่งจะตายห่า วันๆทำงานแทบไม่มีเวลาพัก ฉันต้องบากหน้าไปกวนมันอีก เฮียจะฟ้องแม่” ไก่โต้งบ่น
“หึ หือ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ” แคทร้องไห้ออกมา ท่าไม้ตายของเธอเวลาทำผิดแล้วโดนเฮียโต้งด่า
“โอ้ย หยุดร้องเลยนะ ฉันไม่ใจอ่อนหรอก เฮียต้องให้แม่ลงโทษแก แกจะได้หลาบจำ”
“ฮื้อออๆๆๆๆ แง๊ๆๆๆๆๆๆ” แคทร้องเสียงดังขึ้น
“โอเคๆ เฮียไม่บอก ไม่บอกแม่แล้ว แกหยุดร้องเถอะนะ” ไก่โต้งใจอ่อนจนได้
“เฮือก” แคทหยุดร้องไห้ กลั้นเสียงสะอื้น
“เฮียรับปากแล้ว ใครผิดคำพูดต้องกินอาหารหมานะ”
“รู้แล้ว รีบไปนอนพักซะ ปวดหัวไม่ใช่เหรอ”
“เฮียรู้ได้ไงว่าแคทปวดหัว”
“ไอ้ภีมมันบอก”
“งั้นแคทไปนอนก่อนนะ สัญญาแล้วนะ ว่าจะไม่บอกแม่”
“ถ้ามีครั้งหน้าอีก เฮียจะบินไปหาแกพร้อมแม่เลย คอยดู” เฮียโต้งขู่
หลังจากวางสายเฮียโต้ง แคทเข้าไปดูรายชื่อที่บล๊อคไว้ ก่อนจะปลดบล๊อคเบอร์และไลน์ให้พี่ภีม แล้วไปนอน เธอตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยง
“ตื่นแล้วค่ะ” เธอพิมพ์ไลน์ไปบอกเขาตามที่เขาสั่งไว้ ‘เห็นว่าเมื่อคืนช่วยเธอหรอกนะ เลยทำตาม’ เธอวางโทรศัพท์คว่ำหน้าลง แล้วหยิบขึ้นมาดูใหม่ ว่าเขาอ่านยัง
ขึ้นว่า ‘อ่านแล้ว’ใจเธอเต้น ตึก ตึก ตึก
“หายปวดหัวยัง”
“หายแล้วค่ะ” เธอพิมพ์ไว้ แต่ยังไม่กดส่ง เธอนับ 1-100 แล้วค่อยกดส่ง
“หาข้าวกินด้วย หรือจะให้พี่สั่งให้” เธอเห็นข้อความแล้ว แต่ไม่กดเข้าไปอ่าน นับ 1-50 ค่อยกดอ่าน กลัวเขาจะรู้ว่าเธอรอข้อความจากเขา
“แคทสั่งเองได้ค่ะ” รอบนี้นับ 1-30 จึงตอบกลับไป
“งั้นพี่ทำงานต่อก่อนนะ ตอนเย็นอย่าลืมนัดพี่หละ”
แคทนอนยิ้ม พลิกตัวไปมาบนเตียง จนมะปรางสงสัย
“นี่แกผีเข้าหรืออาการข้างเคียงจากที่กินเหล้าเมื่อคืน”
“ปราง คือว่า.. อ๊าา” แคทเอาผ้าปิดหน้าด้วยความเขิน
“แกเป็นอะไรเนียะ”
แคทโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม “พี่ภีมนัดฉันเย็นนี้” แคทพูดจบก็ดิ้นไปมา
“แกนี่จะเป็นเอามากนะ ฮ่าๆ” มะปรางส่ายหัว แล้วไปนั่งต่อจิ๊กซอว์ต่อ
แคทรีบอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่สี่โมงเย็น
“แกว่าชั้นใส่ชุดนี้เป็นยังไง” แคทหมุนให้มะปรางดู
“สวยมาก พี่ภีมต้องตะลึง”
“จริงเหรอ” แคทยิ้มดีใจ
“อื้ม”
“ขอบใจมะปรางเพื่อนรัก”
“แล้วไหนพี่เขามีแฟนแล้ว แกจะตัดใจจากพี่เขาแล้ว”
“ชั้นลืมไปเลย ว่าพี่ภีมมีแฟน” แคทหน้าสลดลง
“เขาอาจจะเลิกกันไปแล้วก็ได้ แกใช้โอกาสวันนี้หาจังหวะถามดูสิ” มะปรางแนะนำ
“อืม วันนี้ฉันต้องถามให้รู้เรื่อง” แคทมีสีหน้ามุ่งมั่น
“พี่รออยู่ข้างล่าง” ภีมไลน์ไปหาแคท วันนี้เขาตั้งใจรีบเคลียร์งาน แล้วก็ไม่ทำโอทีเพิ่มด้วย
แคทแอบมองลงจากหน้าต่างห้องพัก
“พี่ภีมมาแล้วเหรอ”
“ใช่ รถคันสีดำนั่นไง”
“แกรีบลงไปสิ อย่าให้พี่เขารอนาน”
“ฉันไปก่อนนะ”
“เดี๋ยว”
“ทำไมเหรอ”
มะปรางฉีดน้ำหอม ในอากาสแล้วจับแคมมาหมุนตรงที่ฉีดน้ำหอม
“โอเค ไปได้ ถ้าไม่กลับ โทรมาบอกชั้นก่อนนะ”
“บ้า ทำไมจะไม่กลับ”
“หราาา”
“ฮ่าๆ” แคทรีบวิ่งลงมา พอมาถึงด้านล่าง เธอจัดทรงผมเล็กน้อย ก่อนเดินไปที่รถภีมที่จอดรออยู่
ภีมลงมาเปิดประตูรถให้
“อยากกินอะไร พี่เลี้ยงเอง”
“อะไรก็ได้ค่ะ”
“ไปกินปิ้งย่างกัน พี่เห็นเด็กๆ รุ่นแคทชอบนั่งร้านนี้กัน”
“แคทไม่ใช่เด็ก แคทโตแล้ว”
ทำให้ภีมนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ตอนที่เธอจับมือเขาไปจับหน้าอกเธอ.. ‘ก็ยังไม่โตสักหน่อย’
“พี่ร้อนเหรอ ดูสิหน้าแดงเลย”
เขาเร่งแอร์ให้เย็นขึ้น “ใช่ พี่ร้อน”
- ผู้เขียน
