รับเลี้ยงบลูเบลล์ไหมคะ
891 คำ
หงึกหงัก~
บลูเบลล์พยักหน้าตอบรับหนักแน่น ตอนนี้เธอแค่ต้องการให้เขาช่วยเหลือเท่านั้น เธอไม่อยากกลับไปอีกแล้ว
ไม่อยากกลับไปขุมนรกอีกแล้ว
"ก็ได้" จากัวร์ตอบรับพร้อมกับดันร่างบางให้ไปยังข้างหลังของเขาแล้วเอาตัวเองบังร่างเล็กเอาไว้
ปึง!
ประตูที่ก่อนหน้านี้ถูกชีต้าห์ถีบเข้ามาจนกลอนประตูพัง เลยทำให้คนที่พยายามเข้ามาตอนนี้เปิดเข้ามาได้ง่ายดาย
"นังบลูเบลล์แกชักจะกล้ากับฉันมากขึ้นทุกทีแล้วนะ" ใบหน้าของชายอายุราวๆห้าสิบปีที่เข้ามาด้วยสีหน้าโกรธเคืองกำลังกวาดสายตามองหาบลูเบลล์ไปทั่วทั้งห้อง
"หนวกหูฉิบหาย เป็นใครถึงได้เข้ามาในนี้" ชีต้าห์ล้วงมือหนาเข้าในกระเป๋าตัวเองทั้งสองข้างแล้วเอ่ยถามคนที่เข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
"พวกแกนั่นแหละเป็นใคร นังเด็กบ้านั่นอยู่ที่นี่ใช่ไหมเอามันมาให้ฉัน" พนาตะคอกถามเสียงดังจนร่างเล็กที่ซ่อนอยู่หลังแผ่นหลังกว้างของจากัวร์สะดุ้งตัวโยนจนเผลอขยำเสื้อนักเรียนตัวนอกของเขาเอาไว้แน่น
ด้วยพื้นที่ในห้องกว้างและมืดพอสมควรจึงไม่ได้ทำให้พนามองเห็นร่างบางที่กำลังยืนหลบอยู่
"หึ มีคนดิ้นมาอ้อนตีนถึงที่เห็นทีจะให้เดินออกไปดีๆไม่ได้" ชีต้าห์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ถ้าคิดว่าเดินเข้ามาหาเรื่องเขาได้ง่ายๆชาตินี้คงมีคนตายไปเป็นโขลง
"อยากตายกันนักใช่ไหม ได้ตายพร้อมนังบลูเบลล์ไปเลย"
"ไม่ได้นะคะ! ห้ามทำพวกเขา" บลูเบลล์ตะเบ็งเสียงจนดังก้องไปทั่วทั้งห้อง เธอรู้ว่าพนาจิตใจต่ำช้าแค่ไหน แต่เธอจะเอาชีวิตของจากัวร์ชีต้าห์มาแลกกับคนแบบพนาไม่ได้
"อีนังเด็กเวรนี่ กล้าขึ้นเสียงใส่ฉันงั้นเหรอ" พนาที่พยายามจะปรี่เข้ามากระชากบลูเบลล์กลับถูกฝ่ามือหนาของชีต้าห์ที่จับยึดท่อนแขนของพนาเอาไว้เสียก่อน
"อย่าแตะเธอแม้แต่ปลายเล็บ" คำขู่ของชีต้าห์ทำเอาพนาชะงักไปเพียงนิดด้วยความกลัว
ทว่าพนาเองก็คงจะทำใจดีสู้เสือเมื่อเขาอายุมากกว่าจะต้องไปกลัวเด็กมันทำไม
"นังนี่มันเป็นลูกฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะตบตีมันยังไงก็ได้"
"ไม่จริงคุณไม่ใช่พ่อบลูเบลล์ อย่ามาเรียกตัวเองว่าพ่อของบลูเบลล์นะ" บลูเบลล์จ้องหน้าพนานิ่งดวงตากลมโตฉายแววโกรธเคืองเมื่อมองไปยังพนา
"ถึงแกจะไม่ยอมรับแต่ฉันก็ยังเป็นพ่อแก ถึงเป็นพ่อเลี้ยงยังไงฉันก็ยังเป็นพ่อแกถ้าขืนแกยังจะทำตัวไร้ยางอายแบบนี้ก็ไปหาที่ซุกหัวนอนใหม่ได้เลย" พนาเอ่ยเสียงหนักแน่น บลูเบลล์เป็นเด็กหัวอ่อนแถมยังอ่อนต่อโลกแค่เขาขู่นิดเดียวบลูเบลล์ก็แทบจะตัวสั่นงกยอมทำตามเขาทุกอย่างแล้ว
"จากัวร์.. อยากรับเลี้ยงบลูเบลล์ไหมคะ" คนตัวเล็กช้อนตามองถามอย่างใสซื่อ
บลูเบลล์ไม่อยากจะกลับลงไปในขุมนรกอีกแล้ว ที่บลูเบลล์ทนอยู่เพราะมีแม่คอยปลอบประโลมว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ตอนนี้ไม่มีแม่แล้วบลูเบลล์ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ที่นั่นอีก
จากัวร์และชีต้าห์ก้มลงมองใบหน้าหวานที่เหงนมองหน้าจากัวร์ด้วยสายตาจริงจัง
"ไหนสัญญากันแล้วว่าจะช่วยไงคะ" บลูเบลล์เขย่าแขนหนาของจากัวร์เมื่อเขากลับเงียบ
"ใครมันจะรับแกไปเลี้ยงอย่าฝันอะไรลมๆแล้งๆเลย กลับไปกับฉัน"
"ไม่เอากลับไปยังไงคุณก็ขายบลูเบลล์ให้ใครคนอื่นอยู่ดี"
"นังเด็กเวรนี่" พนาง้างมือขึ้นจะฟาดลงบนใบหน้าจิ้มลิ้มของบลูเบลล์จนคนตัวเล็กต้องหลับตาแน่นรอรับฝ่ามือที่กำลังจะฟาดลงบนหน้าของตัวเอง
"ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะไม่รับบลูเบลล์ แกมีสิทธิ์อะไรมาแตะเธอ" จากัวร์จับยึดข้อมือของพนาเอาไว้แล้วส่งแรงบีบจากมือของเขาลงไปยังข้อมือพนาจนอีกฝ่ายต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
"ฉันเป็นพ่อนังนี่"
"คุณไม่ใช่ และจะไม่มีวันได้เป็นด้วย" บลูเบลล์ยืนมองพนาที่กำลังมองเธอด้วยสายตาโหดเหี้ยม แค่เธอหลุดพ้นจากพนาได้ก็ถือว่าเธอได้ขึ้นจากปากขุมนรกนั่นแล้ว
"ไปกันเถอะ ถ้ามันไม่กลัวตายก็ให้มันตามมา" จากัวร์เอ่ยบอกพร้อมกับเดินจูงมือบลูเบลล์ออกมาตามด้วยชีต้าห์ที่ยังคงจ้องหน้าพนาเอาไว้นิ่ง
"คิดว่าฉันจะยอมให้พานั่งนี่ไปหรือไง"
ผั๊วะ!
ท่อนไม้ที่วางทิ้งเอาไว้ถูกพนายกขึ้นมาฟาดไปที่หลังของชีต้าห์เต็มแรง ทว่าบลูเบลล์กลับวิ่งมาขวางรับแรงฟาดจากท่อนไม้เอาไว้แทนก่อนจะถึงตัวชีต้าห์
"อย่าทำพวกเขา บลูเบลล์ไม่ให้คุณทำร้ายชีต้าห์กับจากัวร์"
- ผู้เขียน
