จากัวร์&ชีต้าห์
923 คำ
โครม!
"จะล็อคประตูหาพ่องมึงเหรอไอ้กัวร์" เสียงดังจากฝ่าเท้ากระทบกับบานประตูที่บลูเบลล์ใช้แนบแผ่นหลังบางอยู่ถูกกระแทกเข้ามาอย่างแรง
โชคดีที่จากัวร์คว้าร่างบางเอาไว้แล้วดึงเข้าหาอ้อมกอดเขาได้ทันเวลา ก่อนจะส่งสายตาตำหนิไปให้น้องชายของเขา
"พ่องมึงสิไอ้ต้าห์ แหกตาดูก่อนสิวะ" จากัวร์เอ่ยเสียงเหี้ยมเมื่อจู่ๆ ชีต้าห์ ดันถีบประตูเข้ามา
"อะไรของมึงวะ แล้วมึงจะ..หื้อ?" ชีตาห์หยุดชะงักเมื่อเห็นว่าพี่ชายฝาแฝดของเขาไม่ได้อยู่ตามลำพัง
ใบหน้าหล่อคมคายเหมือนกับจากัวร์ไม่มีผิดเพี้ยน หากแต่จะต่างกันก็ตรงสีผมและแววตาเท่านั้น
เส้นผมสีควันบุหรี่ถูกเซทเป็นอย่างดีเผยให้เห็นหางคิ้วที่เจ้าตัวได้เจาะเอาไว้ ดวงตาคมเฉี่ยวดุดันสีเทาเข้มกลับฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา
"ใครวะ?" ชีตาห์เอ่ยถามผู้เป็นพี่พลางเหลือบมองไปยังร่างบางที่ยังคงซุกอยู่ในอกของจากัวร์
"บลูเบลล์" จากัวร์เอ่ยตอบเสียงเรียบพร้อมกับดันร่างบางในอ้อมอกให้ออกห่าง
"คะ?" บลูเบลล์ตอบรับเสียงสั่นเมื่อเธอยังไม่ได้หายจากอาการตกใจ ขวัญเอ๋ยขวัญมาหัวใจบลูเบลล์เกือบลงไปอยู่ตาตุ่มเลยนะคะ
"ฉันไม่ได้เรียก" จากัวร์หรี่ตาต่ำมองเจ้าของเสียงหวานใสที่เอ่ยตอบเพราะคิดว่าเขาเรียกเธอไปเมื่อครู่
"แต่บลูเบลล์ได้ยินจากัวร์เรียก" คนตัวเล็กเอียงคอถามใสซื่อ เธอได้ยินเขาเรียกชื่อเธอไม่ผิดแน่
"เหยื่อมึงเหรอ" ชีต้าห์ที่ยืนมองทั้งคู่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามจากัวร์
"ไม่รู้ดิ"
"แล้วมึงจะพาเธอมาที่นี่ทำไม" เมื่อได้คำตอบที่ไม่ชัดเจนชีต้าห์ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วหนาเข้าหากัน
"เธอมาหากูเอง"
"เปล่านะคะ บลูเบลล์ไม่ได้มาหาจากัวร์เลย" บลูเบลล์ปฎิเสธเสียงแข็ง เธอแค่มาหาที่ซ่อนตัวใครจะไปนึกว่าเธอจะหนีจรเข้ปะเสือแบบนี้ แถมเสือสองตัวเสียด้วย ขอลาตายยังทันไหมคะ
"งั้นบอกมาสิบลูเบลล์ เธอจงใจมาหาใครกันแน่" ชีต้าห์สืบเท้าเข้าหาจนร่างบางต้องถอยหลังหนีอัตโนมัติ
ปึก!
ทว่าทันทีที่ก้าวหนีแผ่นหลังบางกลับชนเข้ากับแผงอกแกร่งของจากัวร์เข้าอย่างจัง
"จะเอาไม่เอาอย่าเล่นตัวให้มาก" จากัวร์ก้มลงมามองคนตัวเล็กที่อยู่ระหว่างเขากับน้องชายฝาแฝดจนแทบจะขยับไปไหนไม่ได้
"อะ เอาอะไรคะ บลูเบลล์ไม่เอาอะไรเลยนะคะ"
"ชื่อบลูเบลล์เหรอ? คุ้นหูแปลกๆ" ชีต้าห์โน้มตัวลงมาให้ใบหน้าได้อยู่ในระดับเดียวกันกับบลูเบลล์
"ไม่เห็นแปลกเลยนะคะ" บลูเบลล์ตอบกลับเสียงใส ชื่อเธอไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย เอาอะไรมาแปลกก่อนนอกจากสติเธอก็ไม่มีอะไรแปลกแล้ว
"คงงั้น มึงจะเอาเหรอไอ้กัวร์" ชีต้าห์ถามพี่ชายของเขาโดยที่สายตาไม่ได้ละจากใบหน้าสวยเลยแม้แต่น้อย
"จะถามทำไม?"
"มึงไม่เอางั้นกูเอา เธอคิดว่าไงบลูเบลล์ฉันกัดไม่เจ็บเท่าไอเกัวร์หรอกนะเธอจะลองไหม" ชีต้าห์ยิ้มถามเขาคงจะโง่มากแน่ๆถ้ายอมเสียเนื้อชิ้นเลิศนี้ไป เพราะกลิ่นหอมหวานราวดอกไม้บนกายของเธอมันปลุกอารมณ์ความหิวกระหายของเขาให้ตื่นได้ดีทีเดียวเลย
"ต้องกัดด้วยเหรอคะ"
"ไม่ต้องไปพูดกับมันหรอก" จากัวร์เชยปลายคางเล็กให้เงยขึ้นมองหน้าเขาที่ก้มลงมามองใบหน้าสวยของเธออยู่ก่อนแล้ว
"อะไรของมึงวะ หวง?" ชีต้าห์เลิกคิ้วถามเมื่อจากัวร์ไม่ยอมให้เขาได้เล่นกับเหยื่อชิ้นโปรด
ชิ้นโปรดเหรอ? อ่า.. คงไม่ใช่เพราะยังไงแค่ครั้งเดียวก็จบ
"ไม่ใช่ แค่กูไม่ชอบ" จากัวร์ตอบตามความจริง เขากับชีต้าห์ถึงแม้ว่าจะชอบการล่าเหยื่อมากแค่ไหน แต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมกินเหยื่อร่วมกันสักหน่อย
แล้วถ้าเหยื่อตรงหน้าเดิมทีมันเป็นของเขา ยังไงก็ต้องเป็นของเขา
"หึ ไม่ชอบแล้วไงมึงจะฮุบเอาไว้เองรึไง" ชีต้าห์แค่นหัวเราะเพียงนิดแล้วมองหน้าพี่ชายอย่างไร้ความเกรงกลัว ในเมื่อเขาอยากจะได้ของพี่ชายแล้วยังไงใครจะสน
"บลูเบลล์! ออกมาก่อนที่ฉันจะเจอเธอดีกว่านะ" เสียงตะโกนจากด้านนอกทำเอาบลูเบลล์หน้าซีดเผือดด้วยความกลัว
ร่างบางสั่นระริกด้วยความกลัวอย่างเห็นได้ชัดจนทำให้สองแฝดพากันมองไปยังร่างกายที่สั่นเทาของคนตัวเล็ก
"อยู่ในนี้ใช่ไหมนังตัวดี ออกมาก่อนที่ฉันจะตีแกให้ตาย" เสียงดุดันที่ดังออกมาจากบานประตูทำให้ร่างเล็กต้องหมุนตัวเข้าหาแผงอกแกร่งของจากัวร์ด้วยความกลัวจับใจ
"ช่วยบลูเบลล์ด้วย อย่าให้เขาพาบลูเบลล์ไปนะคะสัญญาเลยว่าจะเชื่อฟังทุกอย่าง" ดวงตากลมโตเงยมองใบหน้าคมคายของจากัวร์ผ่านม่านน้ำตาบางๆ
"แน่ใจว่าจะเชื่อฟังทุกอย่าง"
- ผู้เขียน
