โซ่รักวิวาห์ลวง

บทที่5

“ปิ่นให้ลุงสองขับมาส่งค่ะ แต่ว่าตอนนี้แกกลับไปแล้ว เห็นว่าต้องรีบไปทำธุระให้คุณแม่ปิ่นเลยไม่ได้ให้แกรอ” อันที่จริงจะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูกนัก เป็นเธอเสียมากกว่าที่ขอร้องให้ลุงสองกลับไปก่อนเพราะหวังจะได้กลับบ้านพร้อมเขาซึ่งมันก็เป็นไปตามแผนเมื่อเขาเอ่ยขึ้นหลังได้ฟังคำตอบ

“งั้นปิ่นรอกลับพร้อมพี่นะ วันนี้พี่เลิกงานเร็ว” หญิงสาวพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะนั่งมองสามีทำงานอย่างมีความสุขไปตลอดทั้งวัน

ดนัยภัทรพาภรรยาแวะซื้อของใช้ส่วนตัวที่ห้างสรรพสินค้าก่อนกลับบ้าน โดยจูงมือเธอเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น แม้อีกฝ่ายจะปฏิเสธแต่ก็ไม่อาจขัดใจเขาได้ จนกระทั่งมาถึงร้านสุดท้ายที่เขาจูงมือพาเดินเข้ามาบัวบูชาก็หน้าแดงซ่าน เพราะไม่คิดว่าคนที่สุขุมนุ่มลึกอย่างดนัยภัทรจะกล้าเข้ามาในร้านแบบนี้ เขาทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติทั่วไปต่างจากเธอที่อายจนไม่กล้าสบตาใคร โดยเฉพาะพนักงานที่ต่างก็กำลังแอบมองสามีเธอตาเป็นมัน ก็เขาหล่อเบาที่ไหนล่ะเป็นใครก็ต้องแอบมองทั้งนั้น

“ปิ่นจะเลือกเองหรือว่าให้พี่ช่วยเลือกครับ”

“ปะ…ปิ่นเลือกเองดีกว่าค่ะ พี่ภัทรนั่งรอปิ่นตรงนั้นนะคะ” หญิงสาวรีบตอบเพราะกลัวว่าเขาจะตามมาช่วยเธอเลือกชั้นในอย่างที่พูดเข้าจริงๆ

คนบ้า! ไม่คิดเลยหรือยังไงว่าเธอจะอายเป็น

“พี่ชอบลูกไม้สีดำนะเผื่อปิ่นยังไม่รู้…” แต่แล้วเธอกลับต้องสะดุ้งเข้าอีกรอบเมื่อเสียงกระซิบเบาๆ ที่ทำราวกับอยากจะให้เรื่องที่เขาพูดได้ยินกันแค่สองคนดังขึ้นเมื่อหันกลับไปมองก็พบสามีที่กำลังยืนซ้อนหลังพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้ ซ้ำมันยังเป็นรอยยิ้มในแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“พี่ว่าพี่ช่วยปิ่นเลือกดีกว่า” ยิ่งได้เห็นใบหน้าแดงซ่านของอีกคนดนัยภัทรก็ยิ่งอยากแกล้ง เขาทำท่าเหมือนจะเข้าไปช่วยเลือกติดแค่อีกคนขยับตัวมาขวางกันเอาไว้เสียก่อน อายจนไม่กล้าหันไปมองพนักงานที่กำลังยืนยิ้มอยู่

“ไม่ต้องค่ะพี่ภัทร ปิ่นเลือกเองได้จริงๆ ค่ะ” บัวบูชาเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนก่อนจะเดินหนีคนหน้าไม่อายไปอีกฝากของร้าน เธอต่อว่าเขาในใจทว่ามือก็หยิบเอาชุดชั้นในที่ตัวเองชอบไปอย่างรีบเร่ง

กระทั่งเมื่อวินาทีสุดท้ายมาถึง มือน้อยๆ ก็ไม่ลืมหยิบเอาชุดชั้นในลูกไม้สีดำเข้าชุดกันติดมือไปด้วยถึงสองชุดอย่างลืมตัว

“ปิ่นจ่ายเองค่ะพี่ภัทร” กระทั่งเมื่อถึงเวลาจ่ายเงิน สามีสุดหล่อของเธอก็ทำท่าจะจ่ายให้ แต่หนนี้เธอจำต้องรีบขัดเขาเอาไว้เสียก่อนเพราะเริ่มรู้สึกเกรงใจ แค่ของก่อนหน้านี้เธอก็ทำเขาหมดเงินไปมากแล้ว กับอีแค่ชุดชั้นในไม่กี่ตัวเธอขอจ่ายเองดีกว่า ที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องซื้อให้เธอด้วยซ้ำ

“ได้ยังไง พี่เป็นสามีของปิ่นนะ ยังไงพี่ก็ต้องเป็นคนจ่าย”

“มีกฎข้อนั้นด้วยเหรอคะ ปิ่นไม่เห็นเคยได้ยิน”คนได้ฟังยิ้มก่อนจะตอบ

“มีครับ กฎนี้พี่เป็นคนตั้งเอง แล้วปิ่นก็ห้ามขัดใจพี่ด้วย” นั่นไม่ใช่คำบอกเล่าเลยสักนิด มันคือคำสั่งที่ทำให้เธอจำต้องยอมแพ้ปล่อยให้เขาทำตามกฎพิลึกของเขาไป จนเมื่อออกมาจากร้านถึงได้เอ่ยถามถึงเรื่องที่สงสัย

“พี่ภัทรดูคล่องกับการเดินเข้าออกร้านพวกนี้จังเลยนะคะ คงจะพาสาวๆ มาที่นี่บ่อยสิท่า” ดนัยภัทรอมยิ้มก่อนจะเอื้อมไปกุมมือเล็กเอาไว้เพื่อแสดงให้อีกคนได้รู้ ว่าคำตอบที่เขากำลังจะให้เธอคือความจริงแทบทุกคำ

“ปิ่นเป็นคนแรกครับ” คำตอบนั้นทำเอาคนฟังใจสั่นไม่น้อย บัวบูชาส่งยิ้มให้สามีก่อนจะปล่อยให้เขาจูงมือไปที่รถท่ามกลางความสุขที่กำลังอบอวลอยู่รอบๆ ตัว ความสุขที่คงมีแต่เขาเท่านั้นที่สร้างมันให้เธอได้

ทั้งคู่ใช้เวลาเดินทางต่อเกือบยี่สิบนาทีก็ถึงบ้านอย่างปลอดภัยแต่วันนี้กลับมีคุณพิมพ์พาออกมายืนรอรับ เพราะเป็นห่วงที่ทั้งคู่กลับบ้านช้า

“นี่พาน้องไปเถรไถลที่ไหนมา แล้วนั่นซื้ออะไรกันมาเยอะแยะลูก” นางเอ่ยถาม พร้อมทั้งมองสำรวจของในมือบุตรชายอย่างอดสงสัยไม่ได้

“พี่ภัทรพาปิ่นไปซื้อของใช้มานิดหน่อยค่ะคุณแม่ นี่ปิ่นแวะซื้อขนมครกเจ้าประจำมาฝากคุณแม่ด้วยนะคะ” ทว่าคนที่เป็นฝ่ายตอบคำถามกลับเป็นบัวบูชา เธอตอบก่อนจะเดินเข้ามากอดแม่สามีอย่างออดอ้อน ซึ่งท่านก็กอดตอบพร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ ต่างจากคนเป็นลูกแท้ๆ ที่ได้แต่มองภาพนั้นอย่างสงสัย ว่าตกลงแล้วเขาหรือบัวบูชากันแน่ที่เป็นลูกแท้ๆ ของท่าน เพราะดูเหมือนท่านจะรักอีกฝ่ายมากกว่าเขาเสียอีก ชายหนุ่มได้แต่คิด ไม่กล้าที่จะเอ่ยขัดอะไร

“น่ารักจริงๆ ลูกหนูปิ่น แม่กำลังอยากกินอยู่เชียว”

“ถ้างั้นเดี๋ยวปิ่นเอาไปใส่จานให้นะคะ” บัวบูชาเอ่ยอาสาก่อนจะเดินหายเข้าครัวไปพร้อมถุงขนมครก ที่มักจะซื้อมาฝากแม่สามีอยู่บ่อยๆ เวลามาเยี่ยมท่าน โดยมีสายตาของสองแม่ลูกที่จ้องมองเธอจนลับสายตา