โซ่รักวิวาห์ลวง

บทที่4

“จะดีเหรอคะพี่ภัทร ปิ่นว่าให้ปิ่นนอนข้างล่างเองดีกว่าค่ะ” แม้จะเจ็บช้ำกับสิ่งที่ได้ยินแต่บัวบูชาก็ไม่คิดเอาเปรียบเขา นี่ห้องของเขา เขาควรได้นอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง ส่วนเธอเป็นแค่คนนอกที่ที่เหมาะสมน่าจะเป็นที่พื้นมากกว่า หญิงสาวคิดก่อนจะนึกโทษตัวเองในใจที่คิดเข้าข้างตัวเองว่าคืนนี้จะเป็นคืนแรกที่ได้นอนอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นของเขา แต่เธอกลับคิดผิด เขาคงไม่อยากนอนกับเธอ ไม่สิ! หากเลือกได้เขาคงไม่อยากแต่งงานกับเธอตั้งแต่แรก

“ปิ่นเป็นผู้หญิงพี่เป็นผู้ชาย พี่จะปล่อยให้ปิ่นนอนข้างล่างได้ยังไง”

“ได้สิคะถ้าปิ่นเป็นคนสมยอมเอง แค่ต้องรบกวนให้พี่ภัทรมาแต่งงานด้วยปิ่นก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว อย่าให้ปิ่นสร้างปัญหาให้พี่ภัทรอีกเลยนะคะ” หญิงสาวตัดบทก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับหมอนใกล้ตัวเพื่อเตรียมจะลงไปนอนข้างล่างตามที่บอกติดแค่เพียงขยับต้นแขนกลับถูกรั้งเอาไว้จากอีกคนซะก่อน ดวงตาของเขาดุเหมือนกำลังไม่พอใจกับอะไรบางอย่าง

“พี่ไม่เคยมองว่าปิ่นเป็นตัวสร้างปัญหา!”

“พี่ภัทรปิ่นเจ็บค่ะ” ดนัยภัทรค่อยๆ คลายแรงออกเมื่ออีกคนร้องขึ้น ก่อนที่เขาจะทำบางอย่างที่ทำให้เธอตกใจนั่นคือช้อนอุ้มเธอเอาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินอ้อมไปวางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วจึงรีบพาตัวเองตามขึ้นมาติดๆ ชายหนุ่มคว้ากอดคนที่ทำท่าจะลุกขึ้นเอาไว้ก่อนจะกระชับแน่นไม่ปล่อย ใช่จะไม่รู้ว่าบทจะดื้อภรรยาของเขานั้นดื้อแค่ไหน

“ถ้างั้นก็นอนด้วยกันซะเลย หมดปัญหานะครับ”

“ตะ…แต่ปิ่น…”

“ไม่มีแต่ครับ นอนเถอะ วันนี้เราสองคนเหนื่อยกันมามากแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่ก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอด ในความหมายของเขาคำว่าเหนื่อยนั่นคือการเหนื่อยจากงานแต่งที่กินเวลามาตลอดทั้งวัน ไหนจะยืนรับแขกอีกนับร้อยชีวิตนั่นอีก หากไม่เหนื่อยก็คงแปลก ขณะที่ความคิดของอีกคนนั้น เธอกลับแปลความหมายของคำว่า ‘เหนื่อย’ ของเขาเป็นอีกอย่าง เห็นได้ชัดว่าวันนี้คงเป็นวันที่ทำให้เขาเหนื่อยมากจริงๆ

เขาจะคงเหนื่อย ที่ต้องมาทนแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักอย่างเธอ

หญิงสาวคิดก่อนจะหลับตาลงไปด้วยความร้าวรานใจ…

ผ่านมากว่าสองอาทิตย์แล้วหลังจากแต่งงาน ชีวิตของบัวบูชาดูเหมือนจะมีความสุขมากขึ้นเมื่อย้ายเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตสามีที่แม้จะบ้างานแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยลืมที่จะกลับบ้านมาทานข้าวเย็นกับเธอเลยสักวัน ดนัยภัทรคือสามีที่ดีจนใครๆ ต่างพากันพูดว่าอิจฉาเธอ เขาไม่เคยล่วงเกินเธอมากไปกว่าจับมือในบ้างครั้ง อีกทั้งยังดูแลเธอเป็นอย่างดี

วันนี้เธอจึงอยากตอบแทนเขาด้วยการทำอาหารกลางวันมาให้ถึงบริษัท หญิงสาวชั่งใจอยู่นานก่อนจะบอกความต้องการแก่เลขาหน้าห้อง ไม่นานก็ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในห้องทำงานใหญ่ของสามีสุดหล่อ ที่กำลังนั่งส่งยิ้มให้กันอยู่บนโต๊ะทำงาน

“ปิ่นทำอาหารเที่ยงมาให้ค่ะ พี่ภัทรจะทานเลยไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม เธอชอบมองสามีในชุดสูททำงานมากที่สุด เขาดูโดดเด่นและน่ามองเสมอ เธอไม่แปลกใจเลยสักนิดที่จะมีผู้หญิงมากมายอยากจะได้เขาครอบครอง น่าขำตรงที่ว่าเธอก็เคยเป็นหนึ่งในนั้นด้วย

“นี่เที่ยงแล้วเหรอ พี่มัวแต่ทำงานจนลืมดูเวลา ว่าแต่ปิ่นล่ะครับทานอะไรมารึยัง” ดนัยภัทรเอ่ยขึ้นก่อนจะลอบมองภรรยาสาวที่วันนี้ดูสวยผิดปกติ อาจเป็นเพราะเวลาอยู่บ้านเธอไม่ค่อยแต่งหน้าสักเท่าไหร่ แต่แปลกที่เขาชอบที่จะมอบแบบนั้นมากกว่า เพราะมันทำให้เธอไม่สวยน่ามองเท่าตอนนี้ ลึกๆ ในใจอยากยอมรับว่าเขาหวง

แต่อีกใจก็สั่งห้ามเพราะยังรู้สึกไม่ชัดเจนต่อสิ่งที่เป็นอยู่เท่าไหร่ ตลอดเวลาเขามองอีกฝ่ายเป็นเพียงน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่ง แล้วจู่ๆ กลับต้องมาแต่งงาน อยู่กินกันอย่างสามีภรรยากัน เขายอมรับว่ายังทำตัวไม่ถูกบ้างในบางครั้งที่จะมองอีกฝ่ายเป็นภรรยา ไม่ใช่น้องสาวอย่างที่ผ่านๆ มา

“ปิ่นทำมาเผื่อทานกับพี่ภัทรที่นี่ค่ะ ได้ใช่ไหมคะ”

“ได้สิครับ ไหนดูสิมีอะไรทานบ้าง” บัวบูชายิ้มกว้างเมื่อได้คำตอบที่แสนถูกใจ อันที่จริงตลอดทางเธอที่มาที่นี่เธอเองก็รู้สึกกังวลใจอยู่ไม่น้อย

กลัวว่าเขาจะรำคาญที่เธอมาวุ่นวายในที่ทำงานแบบนี้

“มีแต่ของโปรดของพี่ทั้งนั้นเลย ขอบคุณนะครับ” หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะจัดแจงแกะอาหารที่ตั้งใจทำมาเพื่อสามีสุดที่รักสุดฝีมือ เธออยากให้เขามีความสุข อย่างน้อยๆ ก็เพื่อชดเชยความผิดที่ยังฝังลึกอยู่ภายในใจ

“อร่อยไหมคะ” หญิงสาวถามขึ้นอีกครั้ง การได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาคือความสุขเดียวในชีวิตเธอ แม้ว่าเขาจะไม่รักเธอเลยก็ไม่เป็นไร เธอยอมแลกทุกอย่างขอแค่ได้อยู่กับเขาในฐานะภรรยาอย่างนี้ไปนานๆ เท่านั้นพอ ต่อให้สุดท้ายแล้วเธอจะไม่ได้อะไรกลับมาเลยมันก็คุ้มกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่

“อร่อยครับ ฝีมือของปิ่นสูสีกับแม่พี่เลย”

“ปิ่นเหรอคะจะกล้าเทียบกับคุณแม่ พี่ภัทรชมปิ่นเกินไปแล้วค่ะ” ดนัยภัทรยิ้มอย่างเอ็นตัวในความถ่อมตัวของภรรยา

การแต่งงานกับบัวบูขาไม่ได้ทำให้เขาอึดอัดอีกอย่างที่คิด กลับกันมันกลับทำให้เขารู้สึกดีที่มีใครสักคนคอยดูแลในทุกเรื่องของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า หรือแม้แต่ชุดทำงานที่อีกฝ่ายขอร้องจากแม่บ้านใหญ่ว่าจะเป็นคนดูแลเองทั้งหมด เธอทำให้เขาได้เห็นอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ยิ่งพอได้เห็นก็ยิ่งทำให้ได้รู้จักอีกหลายมุมของเธอที่เขาไม่เคยเห็น นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เหมือนถูกเลี้ยงดูมาราวกับไข่ในหินจะเป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อมขนาดนี้ ถึงตอนนี้เขาไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมแม่ของเขาถึงได้ชอบเธอ

“แล้วนี่ปิ่นมายังไง รถเราเสียอยู่ไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มถามเมื่อคิดถึงเรื่องรถคันเก่าของเธอขึ้นมาได้ นั่นเป็นอีกเรื่องที่ทำให้เขาแปลกใจว่าทำไมบัวบูชาถึงยังใช้รถคันเก่าของพ่อเธออยู่ทั้งๆ ที่สภาพของมันควรปลดละวางได้แล้ว ไหนจะมรดกที่เธอได้รับจากพ่อแม่นั่นอีก ลองเป็นคนอื่นคงซื้อรถหรูๆ มาขับเล่นไปแล้ว แต่เธอกลับไม่ทำ