บุตรีนางร้ายขอทวงทุกอย่างคืน

ตอนที่ 4 จากนี้ไปนางต้องดูแลตัวเอง

ยวิ่นชิงนั่งมองร่างของมารดาที่เริ่มเย็นชืดด้วยใจแตกสลาย ตลอดสิบกว่าปีความทรงจำร่างเดิมมีแต่เรื่องราวความรักที่ได้รับจากผู้เป็นแม่ไม่เหมือนเนื้อหาในนิยายที่เคยอ่านเมื่อชาติที่แล้ว ทุกบรรทัด ทุกตัวอักษร ล้วนกล่าวว่าฟางกวงหลี่เป็นคนจิตใจคับแคบ อิจฉาริษยา กลัวถูกแย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของตนเองจึงลงมือทำสิ่งที่ผิดพลาดนำพาไปสู่ช่วงชีวิตอันแสนเลวร้าย

ครั้งที่ยังเป็นนักอ่านก็รู้สึกสมน้ำหน้า เพราะความกลัวทำให้หญิงสาวทำร้ายเมิ่งอี้เจียจนเกือบถึงแก่ชีวิต มันก็สมควรแล้วที่จะถูกหรงเฉาหมิงลงโทษ ทว่าพอมาอยู่ในร่างนี้กลับมีมุมมองรายละเอียดที่ต่างออกไป ฟางกวงหลี่เพียงแค่อยากรักษาตำแหน่งของตนเองเอาไว้ไม่ได้อยากทำร้ายใคร ในตอนนั้นรู้ตัวว่าสามีไม่ได้รักนางอีกต่อไปแล้วแต่ด้วยความที่เป็นฮูหยินเอกจำต้องรักษาหน้าของตระกูล หรงเฉาหมิงจะรับใครเข้ามาเป็นภรรยารองกี่คนก็ได้กระนั้นตำแหน่งเป็นฮูหยินใหญ่ต้องเป็นนางเท่านั้น

เมื่อเมิ่งอี้เจียเข้ามาเป็นภรรยารองทุกอย่างก็เปลี่ยนไปตำแหน่งฮูหยินใหญ่สั่นคลอนจนถึงตอนที่ฟางกวงหลี่ถูกทำโทษเนื่องจากทำร้ายเมิ่งอี้เจีย เด็กสาวก็รู้สึกว่าเนื้อหาบางส่วนไม่สมเหตุสมผล แม่นางเอกนั่นอยู่ในเรือนแต่กลับโดนทำร้ายอย่างโจ่งแจ้ง ตอนเป็นนักอ่านก็คิดว่านางร้ายลงมือพลาด ครั้นพอได้มาไตร่ตรองดี ๆ กลับเห็นช่องโหว่ พระเอกไม่ไต่สวนหลับหูหลับตาเชื่อพร้อมสั่งลงโทษภรรยาเอก มองจากมุมไหนก็น่าเคลือบแคลงใจ

ยวิ่นชิงยังจมอยู่กับความเสียใจน้ำตาแทบเป็นสายเลือดพลางครุ่นคิดหลายสิ่งหลายอย่าง ความรู้สึกของนางหลอมรวมเข้ากับร่างเดิมจนเป็นหนึ่งเดียวกันทำให้อดคิดไม่ได้ว่าในโลกแห่งนี้มีเพียงฟางกวงหลี่เท่านั้นที่รักนางอย่างสุดหัวใจ ไม่เหมือนหรงเฉาหมิงที่เป็นบิดาแท้ ๆ ยังไม่รู้ถึงการมีอยู่ของลูกสาว เขาไม่สนใจไยดีว่าภรรยาเอกจะเป็นอยู่อย่างไรแค่ให้คนใช้มาส่งข้าวส่งน้ำ นั่นเขาอาจเรียกว่าความเมตตาแต่สำหรับนางแล้วมันคือความเวทนามากกว่า หยิบยื่นเศษอาหารเหลือแบ่งให้ในปริมาณจำกัด ฟางกวงหลี่ตายทั้งเป็นมาสิบห้าปีบัดนี้ได้ชดใช้กรรมหมดสิ้นแล้วและมันล้วนเป็นกรรมที่นางไม่ได้ก่อ

“ฮึกก ท่านแม่ ต่อให้ต้องใช้เวลาทั้งชีวิต ข้าก็จะล้างมลทินให้ท่าน” ร่างไร้วิญญาณตรงหน้าสิ้นใจท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บ ชะตาชีวิตของมารดาช่างอาภัพนัก รับโทษในความผิดที่ไม่ได้ถูกสืบสวนให้กระจ่าง ซ้ำยังมาตายโดยที่ไม่มีใครเหลียวแล ตั้งใจเลี้ยงดูบุตรีเช่นนางให้เติบโตมาได้ถึงสิบห้าหนาว

จากนี้ไปนางต้องดูแลตัวเอง

กายบางนั่งร้องไห้นานเท่าไหร่ไม่ทราบ รู้ตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกด้านนอก เป็นเจิ้งฮวานำอาหารมาให้ตามที่สัญญาเอาไว้เมื่อวาน

“ฮูหยิน ข้าเอาน้ำแกงบำรุงเลือดมาให้เจ้าค่ะ” สาวใช้แอบเข้าครัวตั้งแต่ฟ้ามืดเพื่อปรุงน้ำแกงให้เจ้านายทั้งยังแอบขโมยสมุนไพรที่สวนของนายท่านมาใส่ด้วยเพราะได้ยินว่ามีประโยชน์บำรุงเลือดดีนัก เมื่อทำเสร็จก็รีบยกมาทันที

“เจิ้งฮวา ฮือออ เจ้าช่วยข้าด้วย” พอรู้ว่าคนสนิทของมารดาอยู่ด้านนอกทำให้เด็กสาวปลดปล่อยความโศกเศร้าออกมาอีกครั้ง

“คุณหนู ข้างในเกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ” เสียงเล็ก ๆ ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นทำเอาคนฟังใจคอไม่ดี คิดว่าคงเกิดเรื่องบางอย่างแน่นอน ปกติแล้วคุณหนูแทบไม่พูดกับนางเลย

“ท่านแม่…ท่านแม่สิ้นใจแล้ว” การบอกกับเจิ้งฮวาเช่นนั้นเป็นการตอกย้ำว่าแม่ของนางไม่อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว

“มะ ไม่จริง ฮูหยิน! ฮือ ฮูหยิน…ข้าจะรีบไปเรียนให้นายท่านทราบ” เจิ้งฮวาเสียใจแทบทรุด รู้ดีว่าผู้เป็นนายอดทนมานานเป็นสิบปีร่างกายคงรับไม่ไหวแล้ว สงสารก็แต่คุณหนูที่ตอนนี้คนในจวนยังไม่รู้เลยว่านางมีตัวตน

อึดใจต่อมาด้านนอกของเรือนท้ายจวนก็มีเสียงคนเอะอะดังขึ้น หรงยวิ่นชิงได้ยินของแข็งกระทบกันก่อนที่ประตูจะเปิดออก ด้วยความที่ไม่เคยเผชิญกับแสงอาทิตย์จึงยกมือขึ้นปิดตาเอาไว้ทำให้ได้ยินเพียงเสียงแต่ไม่เห็นการกระทำ

“เด็กสาวงั้นรึ พวกเจ้าเข้าไปเอาตัวฟางกวงหลี่ออกมา”

หรงเฉาหมิงประหลาดใจเมื่อเห็นเด็กสาวอายุพอ ๆ กับบุตรีคนโตของเขาอยู่ในนั้นทว่าเดี๋ยวค่อยสอบความภายหลัง ตอนนี้ต้องจัดการเรื่องอดีตฮูหยินก่อน นางสิ้นใจในสภาพที่น่าเวทนาจนเขาเองก็อดสงสารไม่ได้ แต่เพราะการกระทำในอดีตมันยากจะให้อภัย นางหวังสังหารอี้เจียเพียงเพราะหวงตำแหน่ง หากไม่ทะเยอทะยานเกินไปคงไม่มีจุดจบอย่างวันนี้

“ขอรับนายท่าน” คนใช้เข้าไปตรวจสอบดูพบว่าอดีตฮูหยินสิ้นใจแล้วจึงนำผ้าที่เตรียมไว้มาปูลงบนพื้นที่ข้าง ๆ จากนั้นยกร่างไร้ลมหายใจวางลงเพื่อนำไปฝังแต่ยังไม่ทันได้อุ้มเด็กสาวก็เข้ามาขวางเอาไว้

“อย่าบังอาจแตะต้องท่านแม่ของข้านะ” คนตัวเล็กรู้มาว่าปกติแล้วฮูหยินของจวนจะได้รับการให้เกียรติโดยไม่มีชายใดสามารถแตะต้องร่างกายอันล้ำค่าได้ เขาควรสั่งให้สาวใช้ที่แข็งแรงมาดูแลร่างมารดาของนางต่างหาก วงแขนผอมแห้งกอดร่างที่ไร้วิญญาณขณะปล่อยให้น้ำตาอาบสองแก้มนวล

“แม่เจ้างั้นรึ” คนถามเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“…” ดวงตาคู่สวยเงยหน้าขึ้นมองบิดาด้วยความไม่พอใจ ตั้งแต่นางจำความได้นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อแท้ ๆ

“พวกเจ้ารีบจัดการ” สิ้นเสียงคำสั่งพวกคนใช้ก็ยกร่างของอดีตฮูหยินขึ้นมาวางไว้บนผ้าเพื่อนำไปฝังที่ด้านหลัง ทุกคนต่างพากันสลดกับภาพที่ได้เห็น หญิงสาวใบหน้าซีดเผือดเหมือนไม่มีเลือดในตัวสักหยด ร่างกายซูบผอมจนหนังเกือบติดกระดูก ดวงตากลวงโบ๋เบิกกว้างคล้ายว่าคงตายตาไม่หลับ

“ท่านแม่…” เด็กน้อยทำได้แค่มองดูคนใช้พาร่างของมารดาไปฝังเพราะไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืนมากกว่านั้น บัดนี้นางเหลือตัวคนเดียวแล้วจริง ๆ ความรู้สึกเคว้งคว้างไร้ที่พึ่งจึงเผลอเงยหน้ามองบุรุษผู้เป็นใหญ่ในจวนทว่ากลับพบดวงตาที่ว่างเปล่า

ผู้เป็นพ่อมองมาอย่างเฉยชา…

......................................................................................

เบิกตัวควายเผือกในคราบพระเอกนิยายเล่มแรกค่า

มีพ่อเมื่อพร้อมนะยวิ่นชิง เอาไม้หน้าสามฟาดมันเลยดีมั้ยลูก