“คุณพ่อขา รีน่าปวดหัว ฮื้อ”
เสียงละเมอของคนข้างกายทำให้แสนปิติรู้สึกตัวตื่นในช่วงกลางดึก เขาจึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟก่อนกลับมาให้ความสนใจคนป่วยด้วยท่าทางเป็นห่วงสุดขีด สีหน้าบ่งบอกได้ถึงความห่วงใยที่มีต่อนางร้ายสาวจนเอ่อล้นออกมา
เอรีน่าตัวรุม ๆ เหมือนจะมีไข้หลังจากเข้านอนแต่ไม่ยอมกินยา เธอบอกว่าพักสักคืนตื่นมาก็ดีขึ้นเอง แต่เขาดูแล้วไม่น่าจะดีขึ้นน่าจะแย่ลงมากกว่าถึงได้เพ้อถึงพ่อ นอนกระสับกระส่ายอยู่อย่างนี้
“รีน่า รีน่า ปวดหัวมากไหม” เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางลูบเนื้อลูบตัวเธอไปด้วย
“อื้อ คุณแสน รีน่าปวดหัว” หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกของแสนปิติ ใบหน้าซีดเซียวกับเสียงกระท่อนกระแท่นของเธอทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจพาคนป่วยไปโรงพยาบาล เอรีน่าไม่มีอาการต่อต้านแต่อย่างใดเพราะบ่นว่าปวดหัวอย่างเดียว
รถคันหรูของชายหนุ่มทะยานไปบนถนน สักพักก็ถึงโรงพยาบาล แต่กว่าจะถึงท
