เข้าสู่วันที่สามของการรักษาตัวอาการป่วยของเอรีน่าดีขึ้นมาก แต่หมอยังไม่อนุญาตให้กลับบ้านทำให้เธองอแงเล็กน้อย เพราะไม่อยากนอนอยู่โรงพยาบาลแล้ว นอนนาน ๆ รายได้หายไปพอสมควร ส่วนค่ารักษาพยาบาลแสนปิติเป็นคนจัดการให้เอง
แสนปิติทำตัวเป็นญาติคนป่วยตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงจนเอรีน่าอดสงสัยไม่ได้ว่า เขาไม่เข้าไปทำงานที่บริษัทเหรอ ไม่ว่าเธอจะกินจะนอนจะทำอะไรหรือไปไหนก็จะเห็นเขาข้างกายเสมอ แม้กระทั่งจะเข้าห้องน้ำเขาก็จะเป็นคนพาเธอไปส่งและรับกลับมาที่เตียงเหมือนเดิม
“คุณแสนไม่ไปทำงานเหรอคะ รีน่าเห็นคุณอยู่ที่โรงพยาบาลทุกวัน” คนป่วยเอ่ยถามหลังจากขึ้นไปนอนบนเตียงเรียบร้อย เธอเห็นเขาอยู่ในสายตาทุกวันจนอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ เป็นถึงประธานบริษัทไม่ต้องเข้าไปทำงานเหรอ หรือการเป็นเจ้าของบริษัทจะทำอะไรก็ได้
“งานของผมไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัท ทำที่ไหนก็ได้” เขายักไหล่ก่อนตอบประหนึ่งว่า ฉันคือท่านประธาน ฉันจะทำอะไรก็ได
