คุณเลขา..โปรดอย่ามาร้าย

ตอนที่ 4 นางร้ายก็เสียใจเป็น

ฉันถือเเก้วไวน์ในมือไว้มั่น ไม่ยอมดื่มเเละไม่ยอมวางสถานการณ์อึดอัดเเบบนี้มันทำให้ฉันเครียดมากๆ สายตาลวนลามที่ส่งมาทำให้ในอกฉันเดือดปุดๆ ฉันพูดไม่ออกเเต่ก็ยังพยายามทำหน้าที่โดยการเสนอเเผนงานไม่ใช่เสนอตัวให้ เเต่เหมือนว่าลูกค้าจะชอบอย่างหลังมากกว่า

"หนูพราวมีเเฟนรึยังสวยขนาดนี้"สายตาเจ้าชู้ปิดไม่มิดขนาดนี้ไม่ต้องทำเป็นพูดดีขนาดนี้ก็ได้นะฉันว่า เลขาอย่างฉันต้องทำเพื่อบอสทำเพื่อบริษัท ท่องไว้ยัยพราว

"เเปลนงานเเละสถานที่คุณอันนพว่าผ่านไหมคะ?"ฉันหยิบไอเเพดขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ พยายามพูดเรื่องงานกับเขาเพื่อไม่ให้เ*******ูพูดเรื่องส่วนตัวไปมากกว่านี้ เเต่เขาหรอที่จะสนใจงานในไอเเพด

ถ้าฉันทนไม่ไหวใครจะมารับผิดชอบเรื่องนี้?

"หนูพราวจะรีบไปไหน เรามีเวลากันทั้งคืน"ฉันยิ้มไม่ออก เเต่ฉันอยากจะอ๊วกออกมาเต็มที เเต่ด้วยประสบการณ์เกือบสามปีที่ผ่านมาทำให้ฉันปั้นหน้ายิ้มเเย้มต่อไป

"ดิฉันไม่รบกวนเวลาอันมีค่าของคุณอันนพนานหรอกค่ะ คุณอันนพตรวจเเปลนงานที่ทางบริษัทเราออกเเบบให้ว่าใช้ได้หรือเปล่า ถ้าโอเคทางเราก็จะได้ดำเนินการณ์ต่อ ถ้าคุณอันนพไม่พอใจทางเราจะกลับไปเเก้ให้ค่ะ"ฉันฉีกยิ้มตอเเหลอธิบายเสียยาวยืด เเต่คนตรงหน้ากลับมีสีหน้าเรียบนิ่งขึ้นมา ฉันก็มองอยากรู้เหมือนกันว่าจะพูดอะไร

"เลขามาคุยงานเเทนเจ้านาย"ฉันเงียบได้เเต่กัดปากตัวเองไว้เบาๆ พอเดาออกอยู่หรอกว่าจะมาไม้ไหน จนประธานเ*******ูเอ่ยต่อฉันจึงเงยหน้าหันไปมอง "ไม่ใช่ว่าต้องทำงานให้สำเร็จหรอ ผมเป็นลูกค้าบริษัทคุณนะคุณพริ้งพราว"

"ค่ะ คุณอันนพอยากให้เเก้ตรงไหนคะ เพราะถ้าคุยเรื่องสัญญา.."

"ถ้าผมเกิดไม่พอใจขึ้นผมอาจจะยกเลิกสัญญาก็ได้นะ"ฉันมองคนยกไวน์ขึ้นจิ๊บด้วยความหัวเสีย

"คุณต้องการอะไรกันเเน่?"ฉันตัดสินใจถามออกไป ฉันไม่ได้โง่เเต่ฉันกำลังหาทางหนีออกไปจากห้องนี้ ทำยังไงให้ไม่เสียการเสียงาน เเละตัวฉันเองต้องรอด

ตาเ*******ูลุกขึ้นยืนก่อนจะค่อยๆเดินมาหาฉัน สายตาส่อเเววความต้องการมาเเต่ไกล ฉันกำมือไว้เเน่นกลัวได้เสยปลายคางลูกค้าหงายไปซะก่อนคุยงานจบ

"หนูพราวก็รู้ ไม่เห็นต้องถามเฮียเลย"

'เฮีย' หรือ 'เหี้ย' พูดให้มันชัดๆหน่อย

"เดี๋ยวดิฉันเรียกพนักงานเข้ามารินไวน์ให้ค่ะ"ฉันพูดพร้อมกันลุกขึ้นเตียมจะหมุนตัวออกไปเเล้ว เเต่ก็มีเเรงยึดที่ข้อศอกไว้ทำให้ฉันเซไปตามเเรงเพราะไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ตัวฉันจะถึงอ้อมเเขนท้วมๆนั้น ฉันจึงผลักเขาออกสุดเเรง

โคร้ม!

ฉันกรอกตามองบนอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเห็นร่างท้วมของลูกค้าเซไปชนเข้ากับโต๊ะเครื่องดื่ม จับขวดฟาดเลยดีไหมนะ เเต่นั้นก็ได้เเค่คิดค่ะทุกคน มันเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆจำใจเดินเข้าไปหาร่างท้วมหวังจะช่วยพยุง

"ดิฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะคุณอันนพ"ฉันจับเข้าที่เเขนของอีกคนเพื่อช่วยพยุงให้ลุกขึ้น พอเขาลุกขึ้นได้ฉันก็ต้องเจอกับสายตาโกรธเคืองที่ส่งมา

ทันทีที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวก็รู้สึหน้าชาไปครึ่งซีกกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้อง

เพี๊ยะ!

"เล่นตัวนี้ไม่เคย หรือจะเรียกค่าตัวเพิ่ม"น้ำเสียงเย้ยยันดังขึ้นใกล้ๆร่างบางซึ้งยืนก้มหน้าอยู่

"....."ฉันจับเเก้มตัวเองไว้เบาๆ นี้ฉันโดนตบหน้าสินะ

"ฉันจะให้โอกาส ไปกับฉันเธอจะได้งานไปประจบเจ้านาย เเต่ถ้าเธอไม่ไปคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"น้ำเสียงเหมือนคนเหนือกว่าทำให้ฉันยิ่งต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจ

"มาทางไหนก็ไสหัวกลับไปทางนั้นซะ!"

พรึ่บ!

ฉันหันไปตามน้ำเสียงเย็นยะเยือกนั้นทันที เเละก็เป็นเขาจริงๆ เป็นผู้ชายที่ฉันเเอบรักมาหลายปี เขาไม่ได้มองหน้าฉันเเต่กลับมองผ่านไปยังคนที่อยู่ด้านหลังฉันเเทน

"คาร์ตินเองหรออานึกว่าใคร"

"ผมไม่มีญาติเเบบคุณ"คนโดนสวนกลับถึงกับนิ่งเงียบไป

"ผมเป็นลูกค้าบริษัทคุณนะ!!"คุณอันนพคงหัวเสียไม่น้อยเมื่อโดนเจ้านายฉันตอบกลับเเบบไร้เยื้อใยใดๆ

"ถ้าไม่พอใจยกเลิกไปก็ได้ครับ ผมรวย"ฉันเเสระยิ้มเบาๆ อีกกี่ปีกี่ชาติฉันนะพูดประโยคเเบบนี้ออกมาได้

"บอสใจเย็นก่อนนะคะ มันไม่มีอะไร"ฉันพยายามอธิบายถึงเเม้บริษัทเรางานจะล้นมือ เเต่งานที่รับมาทำเเล้วทำไม่สำเร็จมันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่

"บริษัทที่มีเด็กน้อยเป็นผู้บริหารมันห่วยเเตกเเบบนี้นี้เอง เออยกเลิกไปเลยฉันไม่อยากได้หรอกงานออกเเบบไร้รสนิยมเเบบนี้"ฉันอ้าปากเหวอ ถึงจะโกรธเเค่ไหนก็ไม่ควรดูถูกฝีมือคนอื่นเเบบนี้ ซ้ำเขายังไม่ได้ดูผลงานเลยรู้ได้ยังไงว่าไร้รสนิยม เหอะ!

"มาได้ยังไงคะ หรือว่าเป็นห่วงฉัน?"ฉันก้าวขาเข้าไปยืนข้างๆเขา หลังจากเคลียร์ทุกอย่างเสร็จ สรุปก็คือเสียลูกค้าไปหนึ่ง เเต่ไม่เป็นไรหรอกบอสฉันรวย!

"ไม่"เขาตอบกลับเสียงเรียบนิ่ง ฉันสิยิ้มไม่ออกเลยปวดเเก้มไปหมด

"บอสมายังไงคะ?"คนโดนถามนิ่งไปชั่วครู่ อยู่ดีๆเขาก็หันพรึ่บกลับมามองฉันฉันจึงสตั้นตามไปด้วย "ให้เรียกรถให้ไหม?"ฉันเงยหน้ามองเขาพร้อมกับล้วงโทรศัพท์ออกมาเตรียมจะโทรหาคนขับรถ

"ไม่ต้อง ฉันมากับเเฟน"

เเฟน?

ฉันได้เเต่ทบทวนคำพูดเมื่อกี้เขาอยู่ในหัวไปมา เเล้วเหตการณ์ที่ท่านรัฐมนตรีมาปรากฎต่อหน้าฉันมันก็ฉายขึ้นมาในหัว ที่จริงวันนี้เขาจงใจหลอกฉันมาคุยงาน

ใช่ไหม?

"ค่ะ งั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะบอส"อยู่ดีๆก็เหมือนน้ำตามันจะไหลออกมา เขาวางเเผนมาเป็นอย่างดีเลยสินะ ฉันรีบหมุนตัวเดินออกไปจากสถานการณ์ชวนน้ำตาไหลนี้ทันที ใครจะไปปั้นหน้าเป็นนางร้ายต่อได้

ถ้าถามว่าวันนี้ทำไมฉันไม่โวยวาย คงเพราะฉันเหนื่อยมากละมั้ง

------------------------------

ผมมองตามเลขาตัวเองเดินออกไปไกลจนเธอโบกรถเเท็กซี่ได้เเละขับออกไปเเล้ว เเต่ภาพเมื่อกี้หน้าตาเหวี่ยงๆของเธอเศร้าลงจนเขาสังเกตได้ถึงมันจะเเค่เเปปเดียวก็เถอะ ผมควรดีใจสิตอนนี้ ใช่ไหม? ก็เธอไม่มาวุ่นวายไม่มาบงการชีวิตผมเเล้ว

"คาร์ตินคะ ฟางง่วงมากเลย"ผมหันไปมองร่างเล็กที่เดินเข้ามาหา

"อืม เดี๋ยวไปส่ง"ทั้งที่ผมควรดีใจเเต่ทำไมภาพยัยนั้นเศร้าถึงวนเวียนมาหลอกมาหลอนผมอยู่อย่างนี้ ยัยนั้นร้ายจะตายคงไม่เป็นอะไรหรอก

รถสปอร์ตขับวนมาจอดหน้าคอนโดสูงหลายสิบชั้น ผมหันไปมองคนข้างๆซึ้งเธอก็เงยนงหน้ามองผมเช่นกัน

"รีบขึ้นไปเถอะ ดึกเเล้ว"ผมบอกออกไปเสียงเรียบนิ่ง เเต่คนข้างๆดูจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ซึ้งนานๆครั้งผู้หญิงเรียบร้อยคนหนึ่งที่ผมรู้จักจะชักสีหน้าใส่ผม ผมขมวดคิ้ว เเต่ดูเหมือนเธอจะได้สติจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติพร้อมกับฉีกยิ้มหวานส่งมาให้

"ค่ะ เดี๋ยวฟางโทรหานะคะ"ผมพยักหน้าส่งๆตอบกลับไป เวลาผ่านไปสักพักคนข้างๆผมก็ยังไม่ขยับไปไหน ผมจึงหันไปมองเธออีกครั้งด้วยเเววตาสงสัย

"เอ่อ.. คาร์ตินขึ้นไปดื่มกาเเฟหน่อยไหม ดึกเเล้วขับรถอันตรายฟางเป็นห่วงค่ะ"เสียงหวานเอ่ยอย่างเอาอกเอาใจ ท่าทางเขินอายนั้นมันชั่งขัดกับประโยคเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง

ผมเงยหน้ามองนาฬิกาบนหน้าปัดดิจิตอล เเต่ความคิดหนึ่งดันฉายเเวบเข้ามาในความคิด

'ยัยนั้นจะถึงบ้านหรือยังนะ'

"ไม่ต้อง ผมไม่ง่วง"ผมตอบกลับไปเเต่ไม่ได้หันไปมอง

"อ๋อค่ะ งั้นขับรถดีๆนะคะ"

ใบหน้าเล็กโน้มเข้าไปจุ้บเเก้มสากเบาๆ เธอรีบเปิดประตูเเล้วลงไปอย่างเร่งรีบ ประธานหนุ่มชายตามองตามหลังคนที่โขมยหอมเเก้มตัวเองเมื่อกี้ด้วยสายตาว่างเปล่า

ทำไมเขาไม่รู้สึกดีใจเลยที่เเฟนทำเเบบนี้กับตัวเอง?

------------------------------

"ว้าว ใครอ่ะสวยมากเลย"

"ใช่ๆ เเฟนท่านประธานหรือป่าว?"

"สวยมากเลย ยังกับนางเเบบเเน่ะ!"

เสียงผู้คนดังเซ็งเเซ่ตั้งเเต่โถงทางเข้าบริษัทจนมาถึงห้องพักสำหรับพนัักงาน จู่ๆก็มีผู้หญิงหน้าตาดีเเต่งตัวภูมิฐานเดินเข้ามาในสตูดิโอมันต้องสร้างความเเตกตื่นให้กับพนักงานในบริษัทเเน่นอน ถ้าจะบอกว่าเป็นนางเเบบเเต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าในวงการ ดาราก็ไม่เคยพบหน้าในทีวี ผู้หญิงสวยๆคนนี้เป็นใครกันเเน่

"สวัสดีค่ะ ที่นี้ใช่สตูดิโอของคุณสิเชษฐาหรือป่าวคะ?"

"ชะ.. ใช่ครับ!"