เพลิงแค้นทัณฑ์เถื่อน

ตอนที่ 7

เช้าวันใหม่ ร่างเล็กยังคงนอนคดคู้อยู่บนแคร่ ขยับตัวไปมาก่อนจะลืมตาเพ่งมองเมื่อแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามา เธอมองไปรอบๆ กระท่อมก็เจอคนป่าเถื่อนก็โล่งใจ ก่อนจะก้มมองที่ข้อเท้า

“โซ่หายไปแล้ว ดีเลย” เธอดีใจจนเนื้อเต้น ก่อนจะเดินมาที่ประตูมองซ้ายมองขวาไม่เห็นคนป่าเถื่อนก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วที่จะทำได้ ก่อนมายืนหอบอยู่ใต้ต้นไม้และมองไม่เห็นกระท่อมแล้ว

‘แค่นี้ไม่เหนื่อยหรอก เราต้องหนี หนีไปให้ได้’ พึมพำเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองแล้วรีบเดินต่อไป ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างดังอยู่ไม่ไกล มือยกปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้กรีดร้องเมื่อเห็นงูแผ่แม่เบี้ยอยู่ไม่ไกล คนที่เกลียดสัตว์เลื้อยคลานเข้าไส้ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า เลยทำให้ขาก้าวไม่ออก แต่จู่ๆ เสียงปืนก็ดังขึ้น

เปรี้ยง! เปรี้ยง!

ธีรตาที่ยืนหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อเสียงปืนเงียบไป สิ่งแรกที่เห็นคืองูตัวใหญ่นอนแน่นิ่งไปแล้ว และคงไม่ใช่ฝีมือใครนอกจากคนป่าเถื่อน เธอค่อยๆ หันไปมองอย่างหวาดกลัวไม่ต่างจากตอนเจองูและได้เห็นว่าตอนนี้คนป่าเถื่อนเล็งปืนมาเธอ

“อย่านะ อย่ายิงฉัน” เธออ้อนวอนเสียงสั่นๆ

“อยากตายมากใช่ไหม ถึงได้วิ่งแจ้นออกมา” กล่าวจบก็ก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเชลยสาว แล้วกระชากให้เดินตาม ธีรตาแม้จะกลัวแต่เธอก็ยังดิ้นรนไม่ยอมเดินตามเขาไป

“ฉันไม่ไป ปล่อยฉันไอ้คนใจร้าย ปล่อย” ตะโกนกลับไปได้เพียงเท่านั้นก็ร้องสุดเสียงเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่บีบแขนจนแทบจะหักเป็นสองท่อน แล้วจัดการลากเชลยสาวไปที่น้ำตก

“ถอดเสื้อผ้า แล้วลงไปอาบน้ำซะ” สั่งเสียงห้วนจัด พลางยื่นเท้าเอวจ้องเชลยสาว

“ฉันไม่อาบ”

“ไม่อาบดีๆ ใช่ไหม” พูดจบก็จัดการผลักอีกคนลงน้ำแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ธีรตาตะเกียกตะกายว่ายไปเกาะโขดหิน สำลักน้ำไปหลายอึก

“ไอ้บ้า! ไอ้ป่าเถื่อน! ทำไมก็ต้องกับฉันแบบนี้ด้วย ฉันไปทำอะไรให้” หลังจากหายจากอาการสำลักน้ำแล้วเธอก็ตะโกนใส่อีกฝ่ายอย่างโมโห

“อย่าพูดมาก รีบๆ อาบน้ำซะ ไม่งั้นฉันจะลงจัดการเธอ” เมคินทร์หาได้สนใจตอบคำถามแต่ออกคำสั่งแทน

“ก็บอกฉันมาก่อนสิว่าแกเป็นใคร ทำไมต้องทำร้ายฉันด้วย ฉันสาบานเลยว่าไม่เคยรู้จักแกมาก่อน แล้วถ้าคิดจะจับฉันมาเรียกค่าไถ่ล่ะก็ คิดผิดถนัด เพราะครอบครัวฉันไม่มีเงินมาไถ่หรอก!”

“คิดจะลองดีใช่ไหม” บอกเสียงลอดไรฟัน ขยับตัวเตรียมลงไปจัดการคนในน้ำ

“อาบแล้ว” ธีรตาร้องบอกเสียงหลง ก่อนจะรีบจัดการอาบน้ำตามคำสั่งคนป่าเถื่อน ทั้งที่เธออยากจะตัวเหม็นๆ แบบนี้ไปทั้งวัน เพราะมันคงปลอดภัยสำหรับเธอมากกว่าการอาบน้ำให้เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน

และหลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้วคนป่าเถื่อนก็สั่งให้เธอกลับไปรอที่กระท่อมพร้อมกำชับว่าห้ามหนีอีก ไม่งั้นอาจโดนเสือจับกิน คนถูกขู่เลยได้แต่นั่งอยู่ในกระท่อมและมองหาอาหาร แต่มีเพียงขวดน้ำวางอยู่หนึ่งขวด เธอจึงรีบไปคว้ามาเปิดยกดื่มแก้หิวแต่ขวดน้ำกลับถูกแย่งชิงไป

“ฉันหิวนะ” เธอร้องบอกด้วยด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะปล่อยให้เธออดตาย ตามมา!” จบคำสุดแสนจะห้วนนั่นธีรตาก็รีบเดินตามต้อยๆ พร้อมกับมองหาทางหนีทีไล่ไปด้วย ด้วยเกรงว่าจะถูกลวงมาฆ่า

“ถ้าคิดจะหนี ก็หนีไปเลย แต่เธอไม่พ้นป่านี่หรอก เพราะคงโดนเสือมันกินซะก่อน” พูดจบก็แสยะยิ้มเหี้ยม แล้วเดินนำไป สักพักธีรตาก็ได้กลิ่นหอมของปลาเผา เธอไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรทั้งสิ้นเดินปรี่เข้าไปหยิบไม้เสียบปลามานั่งกินหน้าตาเฉย ส่วนอีกคนก็เดินไปหยิบแล้วมานั่งกินบ้าง พร้อมกับคิดหาวิธีที่จะทำให้หญิงร้ายชายชั่วหวนกลับมาที่ไร่เพื่อให้เขาชำระแค้นด้วยการเอาน้องสาวไอ้สารเลวเป็นตัวล่อ แต่มันน่าเสียดายที่จนป่านนี้แล้วลูกน้องของเขายังสืบหาตัวคนเลวๆ พวกนั่นไม่เจอ

ท่าเรือ...

ธนาเดินกุมมือคนรักไปยังจุดนัดพบกับเพื่อนรัก รอได้ไม่นานก็เพื่อนเดินมา ธนาจึงโบกมือให้สัญญาณกับเพื่อนรักสมัยเรียน ก่อนที่เพื่อนรักจะย้ายกลับบ้านเกิดมาเปิดร้านอาหารบนเกาะ

“ธนา เป็นไงบ้างเพื่อน” เจนภพกล่าวทักทาย ก่อนจะหันไปทางสาวสวยข้างกายเพื่อนแล้วหันมากลับมามองเพื่อนรักด้วยสีหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม เพราะก่อนหน้าจะมาหาธนาไม่ได้บอกว่าจะพาผู้หญิงมาด้วย

“นี่ชุดารัตน์ เมียฉันเอง” ธนาแนะนำคนข้างกายเพื่อนรักรู้จัก ที่ก็ทำเอาเจนภพทำหน้าตกใจ เพราะตั้งแต่สมัยเรียนเขาไม่เคยเห็น ธนาสนใจผู้หญิงคนไหน วันๆ ก็เอาแต่เรียน พอเลิกเรียนก็ไปงานพิเศษ เพื่อหาเงินส่งกลับบ้านไปให้แม่และน้องสาว

“สวัสดีค่ะ คุณเจนภพ” ชุดารัตน์กล่าวทักทาย ออกจะเขินอายไม่น้อยเมื่อคนรักแนะนำไปอย่างนั้น

“สวัสดีครับ แต่เดี๋ยวเราขึ้นเรือกันเถอะ ดูเหมือนฝนจะตั้งเค้ามาแล้ว รีบไปกันก่อนดีกว่า” เจนภพเอ่ยชวน แล้วพากันไปขึ้นเรือที่ติดเครื่องรออยู่สักพักแล้ว ไม่นานทั้งหมดก็มาถึงเกาะที่มีหมู่บ้านอยู่มีอยู่ไม่ถึงสามสิบหลังคาเรือนทำให้ที่นี่เงียบสงบและนักท่องเที่ยวต่างชาติก็นิยมมาพักผ่อน ทำให้กิจการบริการที่พักของเจนภพไปไปด้วยดี

“นี่บ้านของแก ฉันสั่งให้คนทำความสะอาดไว้เรียบร้อยแล้ว แกกับเมียเข้าไปพักเถอะ” เจนภพพูดขึ้นหลังจากเดินมาส่งถึงบ้านพัก ด้านธนาหลังจากส่งชุดารัตน์เข้าไปในพักผ่อนในบ้านแล้ว ตัวเขาก็เดินออกมาพูดคุยกับเพื่อนรัก แต่ระหว่างพูดคุยสอบถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่นั่น เจนภพก็สังเกตเห็นว่าคู่สนทนาดูเครียดๆ

“ธนา แกเป็นอะไรไปวะ ทำหน้าเครียดเหมือนไปฉุดลูกสาวใครเขามางั้นแหละ” เจนภพกะพูดแหย่แล่น แต่หารู้ไม่ว่ามันคือความจริง

“ฉันไม่ได้พาหนีจากพ่อตา แต่ฉันพาหนีมาจากเจ้าบ่าว” ธนาบอกเสียงเครียดๆ เขาเองก็รู้สึกผิด แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่จะให้คนรักไปเป็นของคนอื่น อีกอย่างชุดารัตน์ก็ไม่เคยมีใจให้พ่อเลี้ยง แต่เขาก็ภาวนาขอให้พ่อเลี้ยงให้อภัย

“เฮ้ย!” เจนภพทำหน้าราวกับถูกผีหลอกกลางวัน ก่อนจะถามย้ำเพื่อให้แน่ใจจนได้รับคำยืนยันว่าเพื่อนรักพาเจ้าสาวคนอื่นหนีมาจริงๆ แล้วที่สำคัญธนาก็ทำเจ้าสาวคนอื่นท้องด้วย

“แล้วนี่แกจะทำยังไง ฉันว่าเจ้าบ่าวคงโกรธจนคลั่งแน่ๆ ที่เจ้าสาวหายไป” พูดแล้วก็ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่เพื่อนรักเจอหน้ากับคู่กรณี

“คงโกรธมากจนอยากฆ่าฉันทิ้ง” พูดจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้าย โดยที่ธนาก็ขอให้เพื่อนช่วยหางานให้ทำ เพราะตนกำลังจะมีลูกเลยอยากหางานให้ได้เร็วๆ ซึ่งเจนภพก็ยินดีจัดหาให้