ตอนที่ 2 สตรีหน้ามึน
723 คำ
สตรีเจ้าของทรวดทรงยั่วตานั่งปักชุดสำหรับบุรุษเพื่อมอบให้แก่สามีของตนด้วยใบหน้ารื่นรมย์ ซิงเหยียนนางผู้เป็นฮูหยินเจ้าของเรือนได้เกือบสองปีกว่า ทุกวันนอกจากไปช่วยงานในโรงแพทย์ก็อยู่แต่ในจวนปักเย็บอาภรณ์หรือไม่ก็วาดภาพมากมายตามจินตนาการของตนเอง นางเข้ามาอยู่ในจวนนี้จะว่าเป็นฮูหยินที่ถูกยกย่องก็นับว่าไม่ถูกนักเพราะฮ่าวหมิงสามีนางนั้นไม่ได้ยอมรับนางสักเท่าไหร่
เหตุการณ์ต่าง ๆ มันเกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนในวันเกิด นางร้องขอให้ฮ่าวหมิงร่วมฉลองวันเกิดกับนางสักครั้งซึ่งเขาเองก็ทนรำคาญไม่ไหวยอมร่วมฉลองกับนางจนเมามาย ตื่นเช้ามาอีกทีก็นอนอยู่ในโรงเตี๊ยมของฮ่าวหมิง อาจจะเป็นเพราะโชคชะตาเข้าข้างนาง
ท่านป้าเฉียวเจ้าของโรงแพทย์ที่นางอาศัยอยู่ออกตามหาจนมาพบเข้า ท่านจึงเรียกร้องให้ฮ่าวหมิงรับผิดชอบนางด้วยการรับนางเข้าจวนมาเป็นฮูหยิน ซึ่งเขาก็ออกอาการไม่ใคร่จะพอใจนัก แต่เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้จึงรับนางเข้ามา แต่อยู่เรือนหลังเล็กไม่เคยได้ร่วมหมอนกันสักครั้งนางยังคงบริสุทธิ์และก็มีคนเพียงส่วนน้อยที่จะทราบว่านางเป็นฮูหยินของเรือนนี้ จะมีปัญหาหน่อยก็กับสตรีอื่นที่ชอบมายุ่งกับสามีนางแต่ก็สามารถจัดการได้หมด
ซิงเหยียนไม่ได้โศกเศร้ากับโชคชะตานี้ นางเป็นเด็กกำพร้าวาสนาได้เท่านี้ก็นับว่าน่ายินดีมากที่ได้อยู่กับคนที่ตนเองนั้นแอบรักมาตั้งแต่เด็ก นางรักฮ่าวหมิงมาตั้งแต่เด็กเพราะเขาเคยมาแจกอาหารกับบิดาบ่อยครั้งในโรงแพทย์ ทั้งสองจึงรู้จักและสนิทสนมกันมากฮ่าวหมิงมักจะแอบมาเล่นกับนางประจำ จนอายุเขาได้สิบห้าหนาวความสนิทสนมก็เริ่มหายไปแทนที่ด้วยความห่างเหินเพราะฮ่าวหมิงนั้นอายุมากกว่านางเขาต้องดูแลกิจการโรงเตี๊ยมแทนบิดา ซ้ำร้ายยังไปชมชอบสตรีจวนอื่นอีก
“ฮ่าวหมิง ๆ ท่านจะออกไปทำงานแล้วหรือเจ้าคะ”
เสียงสดใสเจื้อยแจ้วตะโกนทักสามีพร้อมกับวิ่งเข้าไปสวมกอดเรือนร่างกำยำอย่างไม่สนสายตาบ่าวไพร่ที่มองอย่างตำหนิบ้างขบขันไปกับกิริยาไม่สำรวมนั้นบ้าง
“เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกแสดงกิริยาเช่นนี้เสียที บ่าวออกมากมายยังกล้า”
เขาพยายามแกะร่างนุ่มนิ่มให้ออกจากตัวเพราะรู้สึกอับอายต่อสายตาบ่าวในเรือนไม่น้อย
“กอดสามีตนเองผิดด้วยอย่างนั้นหรือ ท่านจะมาดุข้าได้อย่างไรกันล่ะ”
นอกจากไม่ยอมปล่อยนางยังเถียงเสียงหวาน
“เจ้าเองก็รู้ดีว่าไม่ใช่ ข้ารับเจ้ามาเพราะไม่อยากให้ชื่อเสียงเสียหาย ฟังอีกครั้งข้าจะดูแลเจ้าในฐานะสหายเท่านั้น”
ฮ่าวหมิงนึกระอาใจกับฮูหยินที่ตนนั้นจำใจรับเข้ามาดูแลหากเมื่อสองปีก่อนไม่ใจอ่อนฉลองวันเกิดจนเมาหลับกับนาง เรื่องคงไม่บานปลายมาจนถึงตอนนี้
“อะไรกัน ข้าเป็นฮูหยินท่านแท้ ๆ แต่จะให้เป็นสหาย”
หญิงงามใบหน้างอง้ำไม่ใคร่จะพอใจนักกับคำตอบที่ได้ยินจากปากสามี
“เฮ้อ ซิงเหยียนอยากจะเป็นอะไรก็เรื่องของเจ้าเลย แต่สิ่งที่เจ้าต้องรู้คือเจ้าไม่ได้เป็นฮูหยินเอกแน่นอน ข้าไม่ได้รักเจ้าเช่นสามีภรรยา”
มือใหญ่วางบนไหล่ทั้งสองข้างเบา ๆ พยายามอธิบายให้นางฟังว่าเขาไม่มีทางเชิดชูนางขึ้นมาเป็นฮูหยินเอกได้เพราะเขาไม่ได้รักใคร่นาง
“แต่ตอนนี้ไม่มีนี่ ข้าใหญ่สุด จุ๊บ จุ๊บ สามีท่านน่ารักจริงเชียว ยอมรับข้าเป็นฮูหยินเสียที”
คนตัวเล็กกว่าเขย่งขึ้นจูบแก้มทั้งสองข้างของสามี นางยิ้มหน้าบานไม่ได้สนใจคำปฏิเสธรักเพราะฟังมันมาหลายร้อยครั้งแล้ว แต่ที่น่ายินดีคือการที่เขาไม่ปฏิเสธว่านางเป็นฮูหยินของที่นี่
- ผู้เขียน
