03
989 คำ
เช้าวันต่อมา พริบพราวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย ม่านที่ประตูก็ดูสีแปลกตาจนเธอต้องหันมองรอบๆ กระทั่งสายตาสะดุดเข้ากับใครบางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าเตียง หญิงสาวจึงกรีดร้องด้วยความตกใจ
“กรี๊ด…! แกเป็นใคร แล้วเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง กรี๊ด…! ออกไปนะออกไป กะ... แก…ทำอะไรฉัน” เธอดีดผึงขึ้นจากที่นอนพลางสำรวจตัวเองเป็นการใหญ่ก่อนจะโวยวายลั่นห้อง
“ลุกขึ้นไปอาบน้ำสิ จะได้ไปกินมื้อเช้า ฉันหิวแล้ว” นอกจากจะไม่ตอบคำถามเธอแล้ว เขายังทำหน้าเรียบเฉยประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครั้นพอจะโวยวาย สายตาเย็นเยียบแต่ก็แฝงไปด้วยความดุดัน ก็ทำเอาคำผรุสวาทมากมายที่ตั้งใจจะพ่นออกมาถูกกลืนหายไป จนเธอกลายเป็นผู้หญิงเชื่องๆ ที่ยอมทำตามคำสั่งเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างว่าง่าย กระทั่ง…
“กรี๊ด…คุณ!” เธอกรีดร้องดังลั่น หลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าแล้วพบว่าแพนตี้ตัวจิ๋วของตัวเองหายไป พริบพราวรีบคว้าผ้าขนหนูมานุ่ง เพื่อออกไปเอาเรื่องอีกฝ่ายให้ถึงที่สุด แต่ทันทีที่เปิดประตูออกมา หญิงสาวก็ชนเข้ากับกำแพงมนุษย์อย่างจัง
“อุ๊ย!” แรงปะทะทำเธอเสียหลักหงายหลัง โชคดีที่เขายื่นมือมาคว้าพร้อมกับกระตุกแรงๆ จนเธอเซกลับมาปะทะอกเขาแทน หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากอกแกร่งเพื่อจะพบกับสายตาคมกริบที่มองตอบกลับมา และเหมือนสายตาคู่นี้จะทำให้เธอชะงักนิ่งราวตกอยู่ในมนตร์สะกด กระทั่ง…
“ถ้ายังชักช้า ฉันจะกินเธอแทนมื้อเช้าซะ” เสียงกับสีหน้าราบเรียบของเขาราวกับดึงสติที่หลุดลอยของเธอให้กลับมา
“ชะ...ชั้นในฉัน ทำไมมัน... คะคือคุณเอ่อ…ทำอะไรฉัน” ให้ตายสิ! ทั้งที่ตั้งใจจะอาละวาด แต่ทุกอย่างมีอันต้องพังครืนเพียงเพราะสายตาของเขา
‘เฮ้ย! แล้วทำไมต้องกลัวด้วยวะ เราไม่ใช่คนผิดนะเว้ย หมอนั่นต่างหากที่สมควรกลัวเรา’ เธอเตือนตัวเองในใจ ก่อนจะหันไปจ้องหน้าเขาเขม็ง
“อะแฮ่ม! ฉันหมายถึงคุณทำอะไรฉัน ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้ แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่” หลังจากปลุกใจให้ฮึกเหิม เธอก็เชิดหน้าเสียงแข็งขึ้น
“คิดว่าฉันข่มขืนเธอ?” เขาเลิกคิ้วพลางโน้มใบหน้าลงมาใกล้ กลับเป็นเธอซะอีกที่ต้องขยับถอย
“ก็…ก็มันน่าคิดไหมล่ะ ถ้าคุณไม่ได้ทำอะไรฉัน แล้วเอ่อ…ชั้นในฉันมันหายไปไหน” ถึงจะอึกอักอยู่บ้าง แต่เธอก็ยังทำใจดีสู้เสือ
“แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างล่ะ” ในขณะที่เธอพยายามขยับถอย เขาก็ตามติดประชิดคาดคั้น กระทั่งหลังชนฝา หญิงสาวที่ทำเป็นปากกล้าจึงโวยวายหวังกลบเกลื่อน
“แล้วมันต้องรู้สึกยังไงเล่า ก็คนมันไม่เคย แล้วจะรู้ได้ไงว่าต้องรู้สึกแบบไหน” ถึงจะรู้อยู่แล้ว แต่ประโยคนี้ของเธอก็จุดรอยยิ้มที่มุมปากเขาได้ และรอยยิ้มนี้เอง ก็เหมือนจะเตือนสติให้เธอนึกขึ้นได้ว่าเผลอพูดมากไป จึงรีบเอามือปิดปาก ก่อนจะต้องผงะตาโตเพราะประโยคต่อมา
“ก็ถ้ายังซิงอยู่ มันก็พิสูจน์ได้ไม่ยาก ก็แค่…ต้องลองอีกครั้ง” เขายิ้มมุมปากพร้อมกับก้มลงไปกระซิบข้างๆ หู แต่ให้ตายเถอะ! ลมแผ่วๆ ที่กระทบใบหูทำเธอเผลอกัดเม้มริมฝีปาก
“ละ...ลองอะไร” เสียงเธอตะกุกตะกัก นึกอยากจะผลักเขาออกไปไกลๆ แต่กลับทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“ก็ลองมีอะไรกัน ถ้าเจ็บ นั่นก็หมายความว่า…เมื่อคืนฉันไม่ได้ทำอะไร แต่ถ้าไม่ เธอก็คงถูกฉันจับกินไปตั้งแต่เมื่อคืน” เขาบอกหน้าตาเฉย
“จะบ้ารึไง ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย สู้ไปให้หมอตรวจภายในยังง่ายกว่า ถอย! ฉันจะไปให้หมอตรวจ แล้วจะเอาตำรวจมาลากคอคุณเข้าคุกคอยดู” เธอขู่เสียงเขียวพลางผลักเขาออกแรงๆ แต่นอกจากเขาจะไม่ขยับ ก็ยังออกแรงบีบแขนเธอจนแทบหัก
“อย่าแม้แต่จะคิดให้ใครเห็นของเธอ ไม่งั้นฉันจะตามไปควักลูกตามันทิ้งซะ จำเอาไว้ว่าคนที่มีสิทธิ์ในตัวเธอ มีแค่ฉัน ฉันคนเดียวเท่านั้น”
“ปล่อย! ฉันเจ็บ” พริบพราวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ทำให้เขาจำต้องคลายมือที่บีบแขนเธอออก
“เผด็จการ บ้าอำนาจ คุณมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย ทำไมคุณต้องทำเหมือนเอ่อ…กำลังหวงฉันด้วย” ด้วยรูปการณ์และคำพูดมันทำให้เธออดคิดไม่ได้ ถึงแม้จะตะขิดตะขวงใจอยู่บ้างที่คิดเข้าข้างตัวเองแบบนี้ และที่สำคัญ...ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกรังเกียจผู้ชายแปลกหน้าคนนี้เลยสักนิด
“แล้ววันหนึ่งเธอจะรู้เองว่าทำไม รีบไปอาบน้ำซะ ก่อนจะไม่ได้อาบ” เขาขู่แต่ก็ยอมหลีกทางให้
“เดี๋ยวก็ขู่ เดี๋ยวก็สั่ง เป็นญาติกับฮิตเลอร์รึไง” เธอบ่นงึมงำขณะเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันจะได้ปิดประตู เขาก็แทรกขึ้นพร้อมกับดันประตูเอาไว้
“อย่าเอาตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนั้นอีก ไม่อย่างนั้น…ต่อให้ต้องขังเธอไว้ ฉันก็จะทำ” สิ้นเสียงเขาก็เดินจากไป ทิ้งให้เธอได้แต่ยืนงงและสงสัยในคำพูดนั้นของเขา
- ผู้เขียน
