“เปล่าค่ะ มากับเจ้านาย” เธอตอบอีกฝ่าย แต่สายตากลับจับจองจานในมือที่อีกฝ่ายฉวยไปจากเธอ และยังไม่ยอมให้คืน
“เจ้านาย?” อินทัตเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ด้วยเดิมทีนั้นคิดว่าเธออาจจะเป็นลูกสาวรัฐมนตรีไม่คนใดก็คนหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้น่าสนใจน้อยลงเลย
“ค่ะ ฉันเป็นเลขา”
“อา…! ชักอิจฉาเจ้านายคุณแล้วสิที่มีเลขาสวยๆ แบบคุณ ผมเองก็อยากมีเลขาแบบนี้บ้างเหมือนกันนะครับ นี่นามบัตรผม เผื่อว่าวันไหนคุณอยากเปลี่ยนงาน บริษัทผมยินดีต้อนรับคุณเสมอ” อินทัตยื่นนามบัตรมาตรงหน้า แต่คนที่รับไปกลับไม่ใช่เธอ แต่เป็นคนที่ไม่สามารถทนมองภาพน่าหงุดหงิดนี้ได้อีกต่อไป
“ไม่จำเป็น เพราะผู้หญิงคนนี้จะไม่มีวันไปจากผม” เจ้านายตัวจริงทะลุขึ้นมากลางปล้องพลางยื่นนามบัตรคืนให้เจ้าของ จากนั้นก็หันไปถามเธอเสียงเขียว
“ใช่ไหมพริบพราว” ใบหน้าถมึงทึงของเขาทำให้เธอจำต้องพยักหน้ารับ
“เธอสัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไหน” เขา
