รักไม่ได้ตั้งใจของยัยตัวแสบ

ทำความรู้จักให้มากขึ้น

จะกล่าวปฏิเสธออกไปได้ยังไง ในเมื่อวันนี้คือคืนเข้าหอ และเธอกับเขาคือเจ้าบ่าวและเจ้าสาว เรื่องแบบนี้ก็มีแต่ต้องทำให้คืนนี้แหละนะ!!

"คือเมอร์ยังไม่ได้อาบน้ำเลยค่ะ"

"...ใครสนใจตรงนั้นกันล่ะ"

เธอนี่ไง!! เวลาไม่ได้อาบน้ำมันไม่มั่นใจเลยโว้ย!!!

"เราไป..อาบน้ำด้วยกันดีไหมคะ?"

และนี่คือทางออกที่ดีที่สุดที่เธอสามารถนึกได้ในตอนนี้...

"แต่เมื่อครู่.."

ซัมเมอร์รีบหมุนตัวมาหาอดัม เธอยกมือขึ้นมาจับไหล่ของเขาเอาไว้

"ไปเถอะค่ะ เมอร์อยากอาบน้ำกับพี่นะคะ"

มันจะมีสักกี่คู่ที่มีครั้งแรกตอนแต่งงาน แล้วจะมีสักกี่คู่ที่ทำความรู้จักกันในตอนเข้าหอ!! เปิดประสบการณ์ใหม่จริงๆ

ตอนนี้พี่อดัมกำลังยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม เขานั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ ใบหน้าที่หล่อเหลานั่นกำลังส่งยิ้มเชิญชวนเธอ ให้เธอเข้าไปในอ่างอาบน้ำกับเขา

ซัมเมอร์เดินตรงเข้าไปหาเขา เธอถอดผ้าขนหนูที่สวมอยู่ออกวางไว้ที่โต๊ะ ตอนนี้เธอกำลังเปลือยเปล่าและพี่อดัมเองก็เปลือยเปล่าเช่นกัน

"เราดูประหม่านะ.."

"ก็เมอร์พึ่งรู้จักพี่นี่คะ ตรงกันข้ามพี่ดูสบายๆกว่าที่คิด"

เขาหัวเราะเบาๆ

"พี่คิดว่าเราคือภรรยาของพี่ เมอร์ไม่ใช่คนอื่นแต่คือเมียพี่นะ มีอะไรที่ต้องอายอีกล่ะ"

ถึงอย่างนั้นจะให้มาชินตั้งแต่วันแรกก็ดูจะยากเย็นเกินไป...

"พี่อดัมมีอะไรที่ไม่ชอบไหมคะ?"

"อืม.. พี่ไม่ชอบอะไรงั้นเหรอ? ไม่รู้สิตอนนี้ยังคิดไม่ออก"

"คือเมอร์ทำกับข้าวไม่เก่ง งานบ้านก็ห่วยแตก"

"เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เพราะพี่คิดว่าพี่มีเงินพอที่จะพาเราไปทานข้าวนอกบ้าน ส่วนเรื่องงานบ้านแค่จ้างแม่บ้านก็สิ้นเรื่อง"

อ่า..คำพูดของเขาทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาเลย...

เขาโอบเอวเธอเอาไว้ก่อนจะดึงเธอเข้าไปหา

"พี่น่ะ จะดูแลซัมเมอร์ให้ดีเอง ขอแค่เราไว้ใจพี่ก็พอ"

"เมอร์ไม่ชอบการนอกใจ และแน่นอนเมอร์ไม่มีวันทำมันหรอกค่ะ หากวันที่พี่ไม่รักเมอร์แล้วหรือความรักที่มีต่อกันมันหมดลง พี่บอกเมอร์นะคะ เลิกกับเมอร์ยังดีกว่าพี่ไปแอบมีคนอื่น.."

อดัมก้มหน้าลงไปพรมจูบที่ซอกคอของเธอเบาๆ

"ได้สิ..พี่จะจำเอาไว้"

เธอเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเพราะเขาเริ่มพรมจูบไปทั่วทุกที่ทั้งแผ่นหลัง

"บางทีพี่อาจจะต้องบอกให้เรารับรู้เอาไว้อย่างหนึ่ง.."

"..ค่ะพี่บอกเมอร์มาได้เลย"

"คือรสนิยมของพี่มันค่อนข้างจะ..พิเศษ"

"....ยังไงคะ?"

"พี่จะค่อยๆบอกเราเอง พี่ไม่ชอบการทำรักในแบบธรรมดา"

นี่มัน..อะไรกัน?

"พี่อดัมเป็นพวกมาโคซาดิสงั้นหรือคะ?"

"อ่า..อาจจะมากกว่านั้น คือพี่คิดว่าเราสามารถเปลี่ยนความเจ็บปวดให้เป็นความสุขได้ พี่จะค่อยๆสอนเราเองนะซัมเมอร์"

"คือเมอร์..มีประสบการณ์เรื่องพวกนี้น้อยมากๆ บางทีพี่อาจจะไม่ถูกใจ"

"นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย เพราะพี่จะสอนเราเอง"

ต้องทำ..ขนาดไหนกันนะ

ภายนอกเขาก็ดูเหมือนคนทั่วไป แต่แล้วทำไม.. ถึงเป็นแบบนี้กัน

แต่ว่ามันอาจจะไม่ได้ร้ายแรงแบบที่เธอคิดเอาไว้ก็ได้มั้ง

"พี่จะสอนเมอร์ วันนี้เลยงั้นเหรอคะ?"

"...ยังหรอก วันนี้พี่จะมีอะไรกับเราในแบบธรรมดาที่คนอื่นทำกันไปก่อน.."

"ทำไมพี่ถึงไม่ชอบความธรรมดา..อ๊ะ!!"

มือของเขาเริ่มเขี่ยวนที่เนินอกของเธอ

"เราจะต้องชอบมันแน่นอน ไม่ต้องกังวลไป"

เธอเองก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น คงจะไม่รุนแรงขนาดหนังที่เธอเคยดูหรอกมั้ง...

"กลัวงั้นเหรอ? ทำท่าทางราวกับไม่เคยทำ"

ตัวของเธอสั่นเทาราวกับกำลังประหม่าและตื่นกลัว มันก็สมควรจะหวาดกลัวไม่ใช่รึไงเล่า!! เราพึ่งจะรู้จักกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้..

เขาหมุนตัวเธอให้หันไปมองสบตากับเขา

"พี่ไม่อยากให้เมอร์เป็นกังวล ลองปล่อยตัวตามสบายสิ พี่ไม่คิดจะทำอันตรายเราหรอก พี่คือสามีเรานะ"

เรื่องนั้น..เธอรู้อยู่แล้ว เขาไม่น่าจะใช่คนที่ทำร้ายเธอหรอก..

อดัมเคลื่อนใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้เธอ เป็นการใกล้กันจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่อุ่นร้อนของเขา

เขาทาบทับริมฝีปากของเขาลงกับริมฝีปากของเธอ ก่อนจะใช้ลิ้นไล้ไปตามไร้ฟันเพื่องัดง้างริมฝีปากของเธอให้เปิดออกรับเรียวลิ้นของเขา

เธอหลับตาลงช้าๆเพราะซัมเมอร์ไม่อาจทนต่อสายตาที่ร้อนแรงของเขา เธอกำลังหลอมละลายช้าๆภายใต้ร่างเขา...

เพียงจุมพิตเดียว นั่นทำให้สติของเธอแทบจะจางหายไปจนหมด...

"ไปที่เตียงเถอะ พี่หวังว่าครั้งนี้เราจะไม่หลับตาในตอนที่พี่จูบลงไป.."

เขาอุ้มเธอขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ ตัวเราทั้งสองเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ หยดน้ำนั้นหยดลงมาเลอะตามทางเดินเต็มไปหมด

พี่อดัมวางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา

"ปะ..ปิดไฟก่อนค่ะ"

เขาเลิกคิ้วมองหน้าเธอพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

"มีอะไรให้ตอนอายกันล่ะ เมอร์ไม่อยากมองหน้าพี่ในตอนที่เรา..เป็นหนึ่งเดียวกันงั้นหรือ?"

ไม่ใช่แบบนั้น เพราะใบหน้าของเขาตอนนี้มันเหมือนกับใบหน้าของซาตานตัวน้อยๆ ราวกับว่าเธอเห็นปีกโผล่ออกมาจากตัวเขา

"พี่อดัมดู..ชอบเรื่องแบบนี้นะคะ..."

เขายกมือขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าของเธอ พร้อมกับแสยะยิ้ม

"พี่ชอบทำกับ'บางคน'เท่านั้นแหละ มาเถอะ ไม่มีอะไรให้ตอนอายตอนที่เราอยู่ด้วยกันหรอก"

เขาดึงให้เธอลุกขึ้นไปนั่งบนตัก ก่อนจะหยิบปอยผมที่หลุดลุ่ยไปทัดหู

"ตอนที่พี่เห็นเราร้องไห้ มันเหมือนกับว่านั่นคือฉากในละครเลยนะ แล้วมันก็มีคำถามมากมายในใจของพี่ว่าคนที่สวยขนาดนั้น ร้องไห้ทำไมกัน?"

"เมอร์ไม่ได้คิดว่าตัวเองสวยอะไรมากมาย..."

"เราสวยเสมอ ในสายตาของพี่"