EP4.2 ll เพื่อน [2]
1342 คำ
09.00 นาฬิกา
ฉันตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าแล้วลุกอาบน้ำแปรงฟัน เปลี่ยนชุดนิสิตเพื่อมามหาลัย แม้จะมีเรียนบ่ายโมงตรง แต่ด้วยความที่ฉันไม่อยากเจอเอส ฉันเลยแอบหนีออกจากบ้านมาก่อน ส่วนเหตุผลเอาไว้ค่อยคิดทีหลัง.... อันที่จริง ฉันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลให้เขาก็ได้ ฉันก็แค่อยากจะมาก่อน อีกอย่างนึง เมื่อวานฉันไม่ได้ตกลงปลงใจว่าจะรอเขาสักหน่อย
ถึงฉันจะคุยกับเขาเหมือนปกติ แต่ในใจลึกๆ ฉันก็หวาดระแวงเอสอยู่ บางครั้งเขาก็น่ารัก มีสเน่ห์ แต่บางทีฉันก็เข้าไม่ถึง... ยิ่งเรื่องครอบครัวเขาด้วยแล้ว ยิ่งทำให้ฉันสงสัยไปมากกว่าเดิม อยากจะถามแต่ไม่กล้าซ่อกแซ่กมากนัก เพราะเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น อีกอย่างฉันไม่อยากสนิทเท่าไหร่ ฉันมีคติว่าหมาป่าหุ้มหนังแกะ ยังไงก็คือหมาป่าอยู่วันยังค่ำ
ภายในครึ่งชั่วโมง ฉันก็ขับรถมาจอดที่หอสมุดกลางของมอ ใต้ตาคล้ำถูกปกปิดด้วยคอลซีลเลอร์บางๆ เพื่อกลบเกลื่อนความนอนน้อยของเมื่อวาน ฉันสวมเสื้อพอดีตัวและกระโปรงทรงเอสีดำ สะพายกระเป๋าหนังสีดำดูหรูหราไว้ที่ไหล่ข้างนึง รองเท้าคัชชูคู่สวยก้าวลงจากรถพร้อมกับท่าทีง่วงเหงาหาวนอน
วันนี้อากาศไม่ร้อนนัก เพราะฝนตกตลอดคืนจนเกือบเช้า พื้นถนนเลยค่อนข้างชื้นแฉะและเป็นแอ่งอยู่บางแห่ง ฉันเดินเบี่ยงซ้าย เบี่ยงขวาเพื่อเดินบนที่แห้งเข้าไปในหอสมุดกลาง ฉันพยายามโทรหาเพื่อนคนอื่นเพื่อขออาศัยและนอนที่หอใกล้ๆ มหาลัยก่อน แต่ก็ไม่มีใครตื่น... ไอ้คนที่น่าจะตื่นก็ดันไม่สนิท
จบสุดท้าย ฉันเลยตัดสินใจหนีมานั่งๆ นอนๆ ที่หอสมุดเพื่อให้ถึงเวลาเรียนเร็วๆ บางทีมันคงมีโซฟาสักที่ ที่ที่ฉันจะสามารถงีบได้
หอสมุดของมหาลัยค่อนข้างใหญ่ และมีหลายชั้น ตามหมวดหมู่ ที่นั่งก็มีหลายแบบ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะไม้เดี่ยว โต๊ะไม้กลุ่ม โซฟา ถูกวางไว้ตามมุมต่างๆ ตู้ไม้หลายตู้ถูกวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ มีคนกระจัดกระจายประปรายไม่เยอะนัก ฉันเลือกจะเข้าไปในโซนนึงที่น่าจะเงียบที่สุด คนไม่เยอะ ที่สำคัญ มีโซฟาที่ฉันจะสามารถงีบหลับได้
ฉันตรงไปยังโซฟาตัวนึงก่อนจะหยิบหนังสือสักเล่มมากาง วางไว้ด้านหน้าให้เหมือนกับว่าฉันได้อ่านมันแล้ว หยิบมือถือขึ้นมากดแล้วหยุดเมื่อเห็นชื่อ ‘Your Friend’ บนหน้าจอ
ความคิดของฉันเริ่มประมวลผลอีกครั้ง
เขาบอกว่าเป็นเพื่อนของเทมป์... งั้นถ้าเข้าไปส่องเฟสบุ๊คของเทมป์ น่าจะมีเฟสเขารึเปล่านะ ฉันอาจจะได้รู้อะไรมากขึ้นก็ได้
พอคิดได้ ฉันก็กดเปิดเข้าไปสอดส่องด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากที่วางแผนจะนอนในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นวางแผนในการเสือกแทน
...10 นาทีผ่านไป
... 20 นาทีผ่านไป
...30 นาทีผ่านไป
ฉันใช้เวลาในการกดไปที่เฟสคนนั้นที คนนี้ที นั่งกวาดสายตาดูแต่ละรูปเพื่อหาว่ามีเขาติดอยู่ในภาพถ่ายบ้างไหม แต่ก็ไม่เห็น ในเฟสเทมป์ไม่มี... เฟสเพื่อนของเทมป์ก็ไม่มี
ไม่มีเลยสักคน!
โอ๊ย! ฉันหัวเสียที่เสือกไม่สำเร็จจนวางมือถือลงกับโต๊ะ คนไทยในยุคศตวรรษนี้ที่ไม่มีเฟสบุ๊ค ไม่ถ่ายรูปกับเพื่อน มันยังมีอยู่หรือไงเนี่ย! ยายขายโรตีที่หน้ามอยังมีเลยนะ!
ติ๊ง!
ขณะที่ฉันกำลังคุ้มดีคุ้มร้าย นั่งปั้นหน้าบูดเป็นตูดหมึกก็มีเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหยิบมือถือที่เพิ่งจะวางลงขึ้นมาใหม่
My Mint’ : เมาว่ะ
…และคนที่ทักมาก็คือยัยผู้หญิงทิ้งเพื่อน!
Chananchida : ไม่ต้องบอกก็รู้
My Mint’ : ฉันเพิ่งตื่นเนี่ย แกอาบน้ำแต่งตัวรึยัง?
Chananchida : อยู่มหาลัยแล้วเหอะ
My Mint’ : มีเรียนตั้งบ่ายโมง แกรีบไปทำไมเนี่ย กลัวมหาลัยหายหรือไง
Chananchida : ละแกล่ะ ลีลาขนาดนี้กลัวเรียนจบพร้อมเพื่อนหรือไง
My Mint’ : เป็นเน็ตไอดอลภาษาอะไร พูดจาไม่น่าฟังเลยว่ะ
Chananchida : ใครเน็ตไอดอล ประสาท
ฉันกลอกตาแรงตอนที่มันแซวฉัน ฉันไม่ได้อยากเป็น ไม่เคยอยากเป็น อยากอยู่เฉยๆ และอยู่อย่างสงบ แต่มีคนเอารูปฉันไปลงในเพจมหาลัย และหลังจากนั้นจู่ๆ ก็มีคนมาตามไอจีเป็นหมื่นๆ ที่ตลกคือไม่ได้มาตามอย่างเดียว พวกเขามาเสือกกับชีวิตฉันด้วย พอโพสต์อะไรผิดหูผิดตาเข้าหน่อยก็ด่า พอฉันด่ากลับก็บอกฉันไม่มีความอดทน เป็นคนสาธารณะต้องรับความเห็นให้ได้...
...ประสาท ฉันไม่ได้ร้องขอสักหน่อย ไม่ชอบก็อันฟอลไปดิ มานั่งเสือกของฉันอยู่ทำไม ไร้สาระ ฉันไม่ใช่ถังขยะนะจะได้ต้องมารองรับคำพูดสวะๆ ที่ปาใส่ฉันเนี่ย!
My Mint’ : กับหนุ่มเมื่อวานเป็นไงมั่ง ได้แซ่บมั้ย
Chananchida : แซ่บบ้าอะไร หลับไม่รู้เรื่อง
My Mint’ : ไรวะ งานดีนะเมื่อวาน
Chananchida : ก็เลยปล่อยฉันไว้กับผู้ชาย...?
ฉันเบ้หน้าหงุดหงิด ถึงจะหล่อแค่ไหนแต่เทฉันไว้กับคนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่ มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ย!
My Mint’ : ฉันเมาเว้ย ไม่ได้ตั้งใจจะเท
Chananchida : เมากับแรดมันต่างกันนะ... ให้คิดใหม่อีกรอบ ใช่เมาเหรอ?
My Mint’ : เลว
Chananchida : แล้วแกอยู่ไหน หอรึเปล่า ถ้าใช่จะไปหา
My Mint’ : อยู่บ้านเทมป์
Chananchida : ยังไม่กลับ?
My Mint’ : ใช่ ตั้งแต่เมื่อวาน
มันตอบมาแค่นั้น ฉันก็รู้แล้วว่าอะไรคืออะไร... ไม่แปลกใจที่มันจะเทฉัน เพราะมันได้ผู้ชายนี่เอง ฉันส่ายหัวเหนื่อยๆ หวังจะไปสิงที่หอมันจนกว่าจะใกล้เวลาเรียนสักหน่อย แต่แผนการของฉันก็ต้องพับเก็บไป
Chananchida : แกอยู่กับเทมป์ใช่มั้ย?
My Mint’ : เทมป์กับเพื่อนเทมป์อีกสองคน
Chananchida : สวิงกิ้ง?
My Mint’ : กลิ้งบนหน้าแกสิ คนอื่นนอนโซฟาข้างล่างจ้ะ ถามถึงเทมป์ทำไม แกมีอะไร?
Chananchida : ว่าจะถามเรื่องผู้ชายคนเมื่อวานหน่อย
My Mint’ : คนไหน ที่นั่งจีบๆ กับแกสองคน หล่อๆ ใช่มั้ย?
Chananchida : นั่นแหละ เห็นเรียนสาขาเดียวกัน
My Mint’ : ถามให้ แป๊ป...
มันตอบกลับมาก่อนจะหายไปหลายนาที ฉันนั่งรอคำตอบ ในขณะที่เวลาก็เฉียดเข้าใกล้สิบเอ็ดโมงเช้าที่พวกเรานัดกันขึ้นทุกที ไม่นานเสียงมือถือฉันก็ดังขึ้น หน้าจอปรากฏชื่อมายมิ้นท์ แต่พอรับสายดันเป็นเสียงผู้ชายทุ้มๆ และให้เดา ฉันคิดว่าคงเป็นเทมป์นั่นแหละ เสียงเขามึนๆ เหมือนเพิ่งตื่น ท่าทางยังไม่สร่างเมาดีเท่าไหร่
[ฮัลโหล เธอ เธอหมายถึงเพื่อนคนไหน]
“ตัวเล็กๆ สักลายที่แขน หน้าหวานๆ คิ้วเข้มๆ” ฉันอธิบายพลางนึกถึงหน้าเขาไปด้วย
[โห เยอะเลยคนสักอ่ะ เอาชื่อมาดิ ชื่อไร]
“เอส”
[เอส... เอสไหนวะ]
“ที่เรียนสาขาเดียวกับเทมป์ไง” ฉันจิ๊จ๊ะเมื่อปลายสายทำเสียงฉงน เขาเงียบไปคล้ายกับกำลังใช้เวลาทบทวนความจำด้วยความเร็วสมองที่ช้าลงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เป็นเวลากว่าหลายนาทีอยู่ที่เทมป์จะตอบ
[เพื่อนที่เรียนสาขาเดียวกับเทมป์เหรอ...] เทมป์เว้นจังหวะไปเล็กน้อย [ไม่มีนะ เทมป์ไม่รู้จักคนชื่อเอส]
- ผู้เขียน
