จู่ ๆ อันซูเซี่ยก็บังเกิดอาการร้อนผ่าว และอาการนี้นางค่อนข้างที่จะคุ้นเคยยิ่งนัก ความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นมิได้ผิดเพี้ยนจากเมื่อวันที่นางได้ดื่มสวรรค์ลืมเลือนไปในวันอภิเษก
“แย่แล้ว”
เสียนอ๋องเอ่ยว่า
“ฮองเฮาเกิดสิ่งใดขึ้นหรือ”
“ขะ ข้าต้องกลับตำหนักแล้ว”
อันซูเซี่ยไม่อยากให้ตนเองเสียอาการควบคุม แม้ฝ่าบาทจะเคยกล่าวว่าอยากให้นางกับเสียนอ๋องลองทำเรื่องบนเตียงด้วยกันทว่าฝ่าบาทก็อาจจะเพียงแค่ล้อเล่นหรือลองใจนางเท่านั้น
อันซูเซี่ยไม่อาจเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงได้
“ขอโทษท่านอ๋องด้วย ข้าต้องกลับแล้ว”
“ฮองเฮา”
ทว่าเพียงแต่นางลุกขึ้นร่างกายก็คล้ายจะวิงเวียนแข้งขาอ่อนแรงและล้มพับลงไปบนตักของเขาทันใด
สติอันปกติของอันซูเซี่ยค่อย ๆ ดับลงไปช้า ๆ หลงเหลือเพียงความร้อนรุ่มที่กำลังทะลักไหลออกมาจากร่างกาย
เพียงฝ่ามือร้อนที่สัมผัสแผ่นหลังก็ทำให้นางครางออกมา แต่นางกำลังจะทำเรื่องไม่ดียิ่งนัก อันซูเซี่ยพ
