คืนนี้เขายังมีงานที่ต้องไปทำในฐานะของเสียนอ๋อง
ทว่าต้าหลงยังคงบ่นเบา ๆ ที่ข้างหูของนาง
“ดึกเพียงนี้แล้วไยไม่ปล่อยให้ฮองเฮานอน ฝ่าบาทคนป่วยย่อมต้องพักผ่อนมาก ๆ หากท่านยังเป็นเช่นนี้จากนี้ต่อไปพระองค์กลับตำหนักและอยู่ที่นั่นจนกว่านางจะหายดี ดีกว่าหรือไม่”
อี้หลงส่ายหน้ารวดเร็ว
“ท่านพี่ หากข้ามิได้นอนกอดนางข้าไม่อาจวางใจ”และก็เป็นจริงดั่งที่ต้าหลงคาดการณ์เอาไว้หลังจากวันเข้าหออันซูเซี่ยก็ล้มป่วยจนไม่อาจที่จะลุกขึ้นมานั่งได้ นางยังมีอาการตัวร้อนและไม่ได้สติ
แผลด้านหน้าและด้านหลังของนางบวมแดงและระบมอย่างหนัก ในยามที่สวรรค์ลืมเลือนออกฤทธิ์อันซูเซี่ยย่อมไม่รู้สึกอันใด
ทว่าเมื่อตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจริงแล้วนางรู้สึกว่าร่างกายของนางกำลังจะหลุดออกเป็นชิ้น ๆ และคนที่เฝ้าไข้นางไม่ห่างก็คือฝ่าบาททั้งสองที่อยู่เป็นเพื่อนนางสลับกันไปในแต่ละวันและแน่นอนว่านางไม่รู้ว่าพวกเขามิใช่คนคนเดียวกัน
กระทั
