ตอนที่ 1

1041 คำ

เฮียครับ ทำไมชอบจับผมกระแทก ผู้เขียน ข้าวหลาม ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ เฮียครับ ทำไมชอบจับผมกระแทก เวลาราวๆ ห้าทุ่ม ที่หน้าผับชื่อดังแห่งหนึ่ง อยู่ไม่ห่างจากสถานีรถไฟในตัวเมืองเชียงใหม่ “มันเดินออกมาแล้วครับนาย… ” เสียงของไอ้ดำ ลูกสมุนคนสนิทของ ‘เดช’ หรือผู้คนมักจะเรียกกันว่า ‘พ่อเลี้ยงเดช’ ดังเข้ามาในโทรศัพท์ไอโฟนที่พ่อเลี้ยงกำลังถือแนบหู ร่างสูงใหญ่นั่งอยู่ในรถเบนส์สีดำคันหรู จอดรออยู่ที่ด้านหลังผับ ‘ไอ้ดำ’ กำลังซุ่มเล็งเหยื่อผู้โชคร้ายอย่างใจจดใจจ่อ รอกระทั่งเห็นเป้าหมายเดินออกมาก็รีบรายงาน “มึงแน่ใจนะว่าใช่มัน… อย่าให้ผิดตัวนะโว้ย… กูไม่อยากเสียเวลา” พ่อเลี้ยงเดชย้ำเสียงหนักกับลูกสมุนที่พร้อมเข้าจู่โจมเป้าหมาย “ผิวขาว… ตัวเล็ก… จมูกโด่ง หน้าตาหล่อเหลาเหมือนในรูปครับนาย… ไม่ผิดตัวแน่ๆ… ” ไอ้ดำยืนยันว่าใช่คนที่ผู้เป็นนายต้องการตัว “งั้นมึงรีบจัดการให้เรียบร้อย อย่าให้พลาดนะโว้ย… ” พ่อเลี้ยงเดชสั่งเสียงเหี้ยม “ครับนาย… ” ไอ้ดำกดวางสายสนทนา ปรี่เข้าประกบเหยื่อผู้โชคร้ายจากทางด้านหลังเมื่อเห็นว่าทางสะดวกไม่มีคนเดินผ่านไปมา ส่วนลูกน้องของพ่อเลี้ยงอีกคนชื่อ ‘ไอ้เจิด’ รีบจัดการกับกล้องวงจรปิดเพียงตัวเดียวที่ติดตั้งอยู่บริเวณด้านหลังของลานจอดรถ โดยการหมุนกล่องเพื่อเปลี่ยนทิศทางเข้าหาผนังแล้วเดินตามไอ้ดำมาติดๆ “อ๊ะ… โอ๊ย… ” เสียงเหยื่อที่ไม่ทันได้ตั้งตัวว่าภัยร้ายกำลังมาถึงตัว ร้องอุทานออกมาได้เพียงเฮือกสั้นๆ หลังจากโดนแขนของไอ้ดำล็อกคอ มืออีกข้างจับผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่ชุบยาสลบเตรียมไว้พร้อม โปะลงเต็มจมูก “ฮึ่ก… อื้ออออ… ” เหยื่อพยายามดิ้นรน… ทว่าไอ้ดำแข็งแรงมาก มือกดผ้าและล็อกเอาไว้เพียงชั่วอึดใจสั้นๆ เหยื่อร่างเล็กจนดูอ้อนแอ้นบอบบางไม่อาจสู้กำลังผู้ชายตัวใหญ่ ไม่นานก็แน่นิ่งไปในที่สุด “มาช่วยกันโว้ย… ” ไอ้ดำเรียกไอ้เจิดให้เข้ามาช่วยกันหามหัวหามท้าย ยกแขนยกขา พาร่างเล็กไร้สติเข้ามาในรถตู้สีขาวคันใหญ่ จอดรออยู่ใกล้ๆ กับรถเบนส์สีดำของพ่อเลี้ยงเดช รถตู้สีที่สตาร์ทเครื่องรออยู่แล้ว รีบทะยานออกมาด้วยความเร็ว หลังจากภารกิจรวบหัวรวบหางเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย ลุล่วงไปด้วยดี ในเวลาต่อมา ที่บ้านหลังใหญ่ ปลูกสร้างด้วยไม้สักและไม้ซุง เพราะว่าเจ้าของบ้านชอบบ้านสไตล์ล็อกเคบินที่เสน่ห์ของบ้านอยู่ที่ความดิบของไม้ซึ่งประกอบเป็นโครงสร้าง กลมกลืนไปกับธรรมชาติแวดล้อมของสวนส้มโอบล้อมไปด้วยป่าเขาเขียวขจี อีกห้องซึ่งอยู่หลังบ้าน… แสงแดดของยามเช้า สาดลอดบานหน้าต่างเข้ามาอาบร่างของชายหนุ่มที่ยังนอนเหยียดยาวอยู่กับพื้นตั้งแต่เมื่อคืน ภายในห้องเล็กๆ ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นที่คุมขัง ‘กันย์’ ชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะสะดุ้งตื่นในเวลาต่อมา หลังจากมีเสียงไขกุญแจคลายโซ่ที่คล้องประตูเอาไว้ พร้อมกับเท้าใหญ่ของใครบางคนถีบประตูเข้ามาเสียงดังโครม ชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายสะดุ้งตื่น ลืมตาขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย ความง่วงซึมจากฤทธิ์ของยาสลบทำให้ยังรู้สึกมึนงงอยู่บ้าง กันย์คลอนศีรษะไปมา ราวกับว่ากำลังพยายามครุ่นคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ตัวเองจะมาอยู่ตรงนี้ จากนั้นภาพของเห็นการณ์เมื่อคืนที่ผับก็ทยอยผุดเข้ามาในหัว แต่การที่ชายหนุ่มยังนอนนิ่งไม่ลุกขึ้นมา ยิ่งทำให้คนใจร้อนที่เพิ่งถีบประตูเข้ามารู้สึกขัดใจ จึงเดินไปที่ตู้เย็นตั้งอยู่มุมห้อง คว้าขวดน้ำเย็นเฉียบออกมาเปิดฝาแล้วราดลงบนหัวของกันย์ในทันที ซ่า… เสียงน้ำราดลงมาเต็มหน้า เข้าตา เข้าปาก และบางส่วนเข้าจมูกถึงกับทำให้คนตัวเล็กสำลัก “แค่ก... แค่ก… แค่ก… ” กันย์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ “ตื่นได้แล้วโว้ยไอ้เวร… ” พ่อเลี้ยงเดชนั่นเอง… กราดเสียงเหี้ยมใส่กันย์ที่กำลังพยายามจะลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าอย่างทุลักทุเล ไม่อาจพยุงกายเพราะมือสองข้างถูกเชือกเส้นใหญ่มัดไพล่หลังเอาไว้ราวกับว่าเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ หนุ่มผู้โชคร้ายมองหน้าพ่อเลี้ยงเดช… นึกสงสัยว่าตัวเองทำความผิดอะไรไว้ กูไปฆ่าพ่อแม่ใครตายหรือยังไง? จึงได้ถูกลักพาตัวมายังสถานที่คุมขังซึ่งไม่รู้ว่าที่ไหน “มึงเป็นใคร… ทำไมต้องทำกับกูแบบนี้… ” คนโดนจับมาถามด้วยความโกรธเพราะสำลักน้ำที่เข้าจมูก จ้องมองหน้าผู้ชายตัวใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราดูเหี้ยมเกรียมน่าเกรงขาม “แค่นี้ยังน้อยไป ถ้าเทียบกับสิ่งที่มึงทำไว้… ไอ้สัตว์… เดี๋ยวมึงจะได้เจอกูยิ่งกว่านี้… ” พ่อเลี้ยงเดชขบกรามกรอดจนเส้นเลือดนูนขึ้นเป็นริ้วที่ขมับสองข้าง “ผม… เอ่อ… ผมว่าน่าจะเป็นการเข้าใจผิด… ” เสียงของกันย์อ่อนลง… ในสถานการณ์ที่รู้ดีว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด ดูท่าทางไอ้เหี้ยมคนนี้จะเอาถึงตาย ครั้นเมื่อมองออกไปจากหน้าต่างก็เห็นว่าที่นี่ถูกโอบล้อมไว้ด้วยป่าเขาจนไม่รู้ว่าตัวเองถูกลักพาตัวมาไว้ที่ส่วนใดของโลก “ไม่ผิด… ถูกตัว… มึงนี่แหละใช่เลย… ไอ้กันย์” พ่อเลี้ยงกราดเสียงใส่ชายหนุ่มผู้เป็นต้นเหตุแห่งความแค้น ดวงตาแดงก่ำราวกับมีก้อนไฟจุดเอาไว้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more