เมื่อคุณเยี่ยมชมเว็บไซต์ของเรา หากคุณให้ความยินยอม เราจะใช้คุกกี้เพื่อให้เราสามารถรวบรวมข้อมูลสำหรับสถิติโดยรวมเพื่อปรับปรุงบริการของเรา และจดจำตัวเลือกของคุณสำหรับการเข้าชมในอนาคต นโยบายเกี่ยวกับคุกกี้ & นโยบายความเป็นส่วนตัว
เรียน นักอ่าน เราต้องการคุกกี้เพื่อทำให้เว็บไซต์ของเราดำเนินการได้อย่างราบรื่น และมอบเนื้อหาแบบส่วนตัวที่ตรงกับความต้องการของคุณ เพื่อให้เรามั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับประสบการณ์การอ่านที่ดีที่สุด คุณสามารถเปลี่ยนแปลงการอนุญาตของคุณโดยการตั้งค่าคุกกี้ได้ทุกเมื่อ
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“อย่ามายุ่งกับไอ้ทองน้องกู!” ไอ้ครั้นสะบัดมือขว้างมีดหมอออกไปใส่วิญญาณร้ายที่กำลังยกตีนหมายกระทืบเนื้อทองซ้ำ หลังจากเพลี่ยงพล้ำปล่อยให้มันจับฟาดจนกระดูกทั่วทั้งร่างนั้นแทบป่น ผีตายโหงถูกมีดปักอกก่อนจะสลายหายกลายเป็นควัน สีเทาหม่นส่งกลิ่นเหม็นเน่า “ข้าไม่เคยคิดระแวงสงสัยเอ็งมาก่อนเลยไอ้รุ่ง ที่ผ่านมานั้นข้าเห็นเอ็งเป็นสหาย แต่เมื่อเอ็งทำร้ายเนื้อทองอย่างนี้ เอ็งกับข้าคงยากจะคบหากันต่อไป” ช่วงที่หมอผีสองคนกำลังอลวนกับวิญญาณร้าย พรเทพหันไปคว้าด้ายสำหรับใช้ฟั่นทำสายสิญจน์ขึ้นมาจากพานใกล้ๆ ร่ายคาถาเสกมนต์ใส่ใช้มันต่างเชือก ลากเอาไอ้รุ่งคนใจคดไปผูกติดไว้กับเสาเรือนต้นหนึ่ง แม้ด้ายสายสิญจน์เส้นนั้นจะบางเท่าด้ายผูกแขน หากแต่มัดแน่นเหนียวราวกับเชือกจูงวัว จูงควาย ส่วนพรายเสือโคร่งของหมอคุ้มนั้นกระโจนข้ามไปขย้ำคอผีอีกสองสามตัว ซึ่งถอยออกไปยืนชิดติดฝาเรือน “ดีมากลูกพ่อ” หมอเสน่ห์ผู้ข้ามเขตอาคมเ