?เกริ่นนำ..คนแปลกหน้า⁉️
1327 คำ
..โรงเรียนมัธยม..
รถหรูวิ่งเข้ามาจอดเทียบ กับโต๊ะนั่งริมทางเดิน ร่างเล็กของสาวน้อยใส่ชุดนักเรียนม.ปลาย กำลังนั่งทำหน้าบูดบึ้ง มองสองหนุ่มใสชุดนักศึกษาที่เพิ่งลงมาจากรถ
ท่าทางอิดออด เกี่ยงกันออกหน้าเข้าหาเด็กสาวตัวเล็ก เหมือนคนทำความผิดแล้วถูกจับได้
“ปล่อยให้น้องสาวรอนานๆแบบนี้ได้ยังไงคะ พวกพี่ทำไมไม่รู้จักตรงต่อเวลา ไม่เป็นห่วงอบอุ่นกันเลยใช่มั้ยคะ เพื่อนๆกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เหลืออบอุ่นแค่คนเดียว พี่สองคนไม่รักอบอุ่นแล้วใช่มั้ย” เสียงเล็กพูดน้ำตาคลอ ตัดพ้อด้วยถ้อยคำน้อยใจ ทำให้คนทั้งคู่ตาโตมองหน้ากัน
“นั่นไง ดราม่าจนได้ กูบอกมึงแล้วว่าให้รีบมา มัวแต่เล่นอยู่ได้” เสียงเข้มบ่นกลุบ ก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นเด็กสาวอีกคนที่นั่งมองตาใสอยู่ไม่ไกล
“ไหนบอกอยู่คนเดียวครับ แล้วนั่นใคร ไม่ใช่เพื่อนอบอุ่นเหรอ?” คำถามขอพี่ชายทำให้น้องสาวขี้แง หันไปยิ้มให้กับคนแปลกหน้า
“จริงด้วย! ^^ อบอุ่นลืมไปเลยค่ะ คนนี้ชื่อโซ่ เราเพิ่งรู้จักกันวันนี้ค่ะ โซ่เป็นเพื่อนห้องเดียวกันด้วยนะคะ นี่พี่ชายฝาแฝดที่อบอุ่นเล่าให้โซ่ฟังเมื่อกี้ไง” ใบหน้ายิ้มแย้มแนะนำเพื่อนใหม่ให้กับพี่ชายได้รู้จัก
“สะ สวัสดีคะ ถ้าพี่ของอบอุ่นมารับแล้ว งั้นโซ่ขอตัวกลับก่อนนะจ๊ะ” สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ยิ้มหวานก่อนจะก้มหน้าหลบสายตา ด้วยท่าทางเกรงใจ
“น้องโซ่ บ้านอยู่แถวไหนครับ เดี๋ยวพวกพี่ไปส่ง” รอยยิ้มนุ่มใบหน้าเกลี้ยงเกลา แววตามีแต่ความอบอุ่น เขามองสาวน้อยตัวเล็กที่กำลังยืนตัวแข็ง แก้มสองข้างแดงเรื่อด้วยความเขินอาย
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” หลบสายตา ตอบเสียงแผ่วเบา
“โซ่เขาต้องไปทำงานพิเศษต่อค่ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะโซ่ ไว้ดึกๆ เดี๋ยวอบอุ่นโทรหานะ” ทั้งคู่ยิ้มให้กัน แต่กลับมีใครบางคนไม่พอใจ
“เจอกันวันเดียว ทำไมต้องสนิทขนาดนั้น” เสียงเข้มพูดแทรก มองเด็กสาวด้วยหางตา เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เหมือนกำลังเหยียดหยาม จนคนถูกมองก็รู้สึกได้
“พี่ศิลาอย่ามาว่าเพื่อนอบอุ่นแบบนี้นะคะ ตัวเองทำผิดอยู่รู้ตัวมั้ย ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย” หน้ามุ่ย
“พี่เปล่านะครับ ไอ้เวหานั่นแหละที่มาสาย ไม่เกี่ยวกับพี่ซะหน่อย”
อิอิ..
เสียงหัวเราะเล็กๆใบหน้าอมยิ้ม จากเด็กสาวแปลกหน้า ทำให้หนุ่มนักศึกษาที่ถูกต่อว่าหันไปมองด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่เธอจะรีบปลีกตัวเดินหนีออกมาจากตรงนั้น โดยมีสายตาของสามพี่น้อง กำลังมองตามร่างเล็กของเธอ กระทั่งหายเข้าไปหลังตึกแถวเก่าๆ ของอีกฟากฝั่งถนน
“เด็กไม่มีมารยาท กล้าดียังไงมาหัวเราะเยาะฉัน เดี๋ยวพ่อฟาดให้ตูดลายซะนิ” เสียงเข้มบ่นในลำคอ ทำเอาพี่ชายกับน้องสาวหันมาอมยิ้มมองหน้า
.
.
..สองปีก่อน ฉันยังจำวันแรกที่เจอกับพี่เวหาได้ดี ใบหน้าคมเข้ม ผิวเนียนเรียบเหมือนผู้หญิง รอยยิ้มน่ารักและแววตาที่แสนอบอุ่นทำให้ฉันเผลอมองอยู่นาน นั่นเป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกของคำว่ารักมันผุดขึ้นมาในหัวใจ
“ยิ้มอะไรคะหญิงโซ่ ตาเยิ้มเชียว แล้วสรุปว่างมั้ยพรุ่งนี้เนี่ย จะได้มารับ” เสียงแหลมเล็ก ดังขึ้นทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่น รีบหันไปมองเจ้าของเสียง ที่ปลุกเธอให้ออกมาจากฝันที่แสนงดงามในยามบ่าย
“ห้ะ อะไรนะ ปะ ไปไหนเหรอ? 0.0”
“ก็พรุ่งนี้วันเกิดอบอุ่นไง ลืมแล้วเหรอ” ทำหน้ามุ่ย
“เปล่าๆ โซ่ไม่ได้ลืม แค่ไม่ได้ฟังเฉยๆ อย่างอนน้า แต่ว่าพรุ่งนี้วันเสาร์อาทิตย์ โซ่มีงานนะสิ ค่าแรงคูณสามเลยนะ ขอไปช่วงเย็นๆได้มั้ยจ๊ะ”
“พี่จ่ายแทนก็ได้ครับ ขอแค่น้องโซ่ไปงาน เปย์เท่าไหร่พี่ก็ยอม” เสียงนุ่มดังขึ้น ทำให้หัวใจดวงน้อยเย็นวาบรีบหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยความตกใจ
“พี่เวหา! มะ ไม่เป็นไรคะ คือ แต่ว่า..” การตัดสินใจที่แสนลำบากเงินก็อยากได้ ผู้ชายก็อยากเต๊าะ เอาไงดีล่ะ
“ใจป๋าตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” น้องสาวคนเดียวเอ่ยแซว
“จะมัวคิดมากทำไม ไปทำงานก็ได้เงินแค่ไม่กี่ร้อย แต่ถ้ารับปากไอ้เวหา รับรองว่ามันยอมจ่ายให้เป็นพันแบบไม่ต้องเหนื่อยเลย คนอย่างเธอไม่เห็นต้องคิดอะไรเยอะขนาดนั้น หรือว่าเล่นตัวอยากได้ค่าแรงเพิ่มล่ะ” เสียงของชายอีกคนพูดแทรก พร้อมเดินเข้ามาทำหน้ากวนประสาท
“โซ่ขอไปตอนเย็นได้มั้ยคะ พอดีช่วงเช้ารับปากเจ้านายไว้แล้ว” หางตามองค้อนอีกคน
“เรื่องมาก เวลาไหนมันก็เหมือนกัน อยากได้เงินเพิ่มก็บอกมาตรงๆ จะเล่นตัวทำไม”
“ไอ้ศิลา มึงเงียบไปเลย น้องโซ่เขามีความรับผิดชอบไม่เหมือนมึง” เสียงเข้มพูดดุ ทำให้น้องชายฝาแฝดยอมหุบปากเงียบ
“เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับน้องโซ่ให้ อบอุ่นโอเคมั้ยครับ” น้ำเสียงอ่อนนุ่ม ยิ้มให้น้องสาว
“ก็ได้ค่ะ แต่โซ่ไม่ต้องซื้ออะไรมานะ เก็บตังค์ไว้เถอะ อบอุ่นมีทุกอย่างหมดแล้วไม่อยากได้อะไรอีก”
“ไม่ได้ วันเกิดอบอุ่นทั้งทีของขวัญวันเกิด โซ่ต้องมีให้อยู่แล้ว ไม่ให้ได้ยังไง จริงมั้ย?” สองสาวเพื่อนรักยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ
“อวดรวย” เสียงแทรกมาเป็นพักๆ จนอบอุ่นต้องหันไปทำตาดุเป็นการเตือน
อบอุ่นเป็นเพื่อนที่น่ารักของฉัน เราคบกันมาตั้งแต่ ม.ปลาย แม้ภายนอกจะดูเอาแต่ใจแต่จริงๆแล้วเธอเป็นคนน่ารัก อ่อนไหว ขี้สงสาร เธอช่วยเหลือฉันทุกอย่าง แม้ว่าจะพยายามปฏิเสธแต่สุดท้ายฉันก็ต้องยอมแพ้ความขี้ตื๊อกับความเอาแต่ใจของเพื่อนคนนี้อยู่ดี ฉันไม่เคยอยากได้ของจากเธอเลยสักชิ้น เพราะกลัวจะมีคนคิด ว่าที่ฉันคบกับอบอุ่นก็เพราะหวังผลประโยชน์ กอบโกยจากเธอ เพราะขนาดพี่ชายแท้ๆของเธอก็ยังคิด แล้วคนนอกมีเหรอที่จะไม่คิดแบบนั้น
หลังเลิกเรียนตอนเย็นฉันรีบไปที่ร้านอาหาร ถอดชุดนักเรียนออก เปลี่ยนไปใส่ชุดที่ทางร้านเตรียมไว้ให้ พนักงานเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่ม ฉันทำมาตั้งแต่อายุยังไม่ถึง15 จนตอนนี้จะ18 ร้านอาหารแห่งนี้ก็ยังเป็นเหมือนบ่อเงินบ่อทองของฉันเหมือนเดิม แม้จะได้เงินไม่มากนัก แต่ก็เป็นงานที่ฉันหาได้ทุกวัน ค่าแรงรวมกับเงินติ๊ปก็ได้หลายร้อย เวลาทำงานตั้งแต่หกโมงเย็นถึงตีสี่ ตื่นอีกทีตอนหกโมงเช้า เตรียมกับข้าวให้ยายแล้วก็ออกไปเรียนต่อ วงจรชีวิตที่วนลูปเป็นอยู่แบบนี้ตั้งแต่ประถมจนกระทั่งมาถึงทุกวันนี้
@ร้านอาหาร
“น้อง ๆ มานี่ซิ เอาเบียร์มาสองขวด”
เพี๊ยะ!!
อร๊ายย!! >.
ฝ่ามือฟาดก้นมนของสาวน้อยเต็มแรง จนเธอสะดุ้งผละตัวออกห่าง แล้วหันกลับไปมองด้วยความไม่พอใจ
“ตูดแน่นดีจริงๆ ถ้าไปต่อกับพี่คืนนี้ พี่ให้พันห้า” สายตาหื่นมองร่างบางตั้งแต่หน้าอกลงไปจนถึงสามเหลี่ยมสงวน
“ขอโทษนะคะ หนูเป็นแค่เด็กเสิร์ฟ ไม่ได้ขาย” คำปฏิเสธทำให้ลูกค้าหัวงูไม่ค่อยสบอารมณ์ เขาเดินตามเธอไปพร้อมกระชากเรียวแขนเล็กจนถาดแก้วในมือร่วงหล่นแตกกระจายเต็มพื้น
เพล๊ง!!!
โอ๊ย!!
- ผู้เขียน
