"แผลข้าหายดีแล้ว ข้าลองนอนหงายเห็นว่าไม่เจ็บแล้วแต่ยังสงสัยว่าหากน้ำหนักที่กดทับมากหน่อยจะยังเจ็บหรือไม่ จึงคิดถึงเจ้าขึ้นมา เจ้ามีประโยชน์ก็ช่วยข้าหน่อย นอนทับข้าอยู่เช่นนี้แหละดูว่าแผลจะกดทับหรือไม่"
นี่คือเหตุผลที่เขามาหาหนานอิงในยามวิกาลและยังถีบประตูจนเกือบพังเมื่อนางไม่ยินยอมเปิดประตูให้
"ข้าน้ำหนักไม่มากเหตุใดท่านไม่ให้นายท่านลู่ช่วยเล่า"
หนานอิงไม่ยินยอม นางพยายามลุกขึ้นแต่หานเซียวกับกดนางเอาไว้ด้วยมือเดียว จนกระทั่งหนานอิงขยับไม่ได้อีก
"เจ้าคิดดูว่าบุรุษสองคนนอนเกยกันเช่นนั้นจะไม่น่าขันหรือ หุบปากของเจ้าเสียหากสมองยังทึมทื่อเอ่ยเรื่องไร้สาระที่ไร้การไตร่ตรองอีก"
หนานอิงพ่นคำด่าคำหนึ่งออกมา คนผู้นี้ปากจัดและไร้เหตุผลสิ้นดี นางยังไม่ได้อยู่ดีมีสุขเมื่อจู่ ๆ ประตูที่ใกล้จะพังเพราะแรงถีบของหานเซียวพลันเปิดออก แน่นอนว่าคราวนี้แทบจะปิดไม่ได้แล้ว หนานอิงพ่นลมหายใจยาวระงับอารมณ์โกรธ
