"แล้วท่านเล่าคิดถึงข้าหรือไม่?"
นางย้อนถามเขาอย่างไม่เกรงกลัว
ลู่หนิงหวังจับมือของนางเอาไว้ริมฝีปากเบียดชิดลงมาอีกครา ลมหายใจเป่ารดกันไปมาด้วยความอบอุ่นและไร้สิ่งกีดกั้น ในดวงตาของเขายามนี้คล้ายทะเลเพลิงที่กำลังเดือดพลุ่งพล่านกระนั้นน้ำเสียงของเขาก็ยังคงเย็นเยียบเป็นอย่างยิ่ง
"ไม่เลย ไม่คิดถึงแม้แต่น้อย"
คนที่บอกว่าไม่คิดถึงกลับกอดนางแนบแน่น ริมฝีปากที่บดเบียดลงมาครานี้กลับรุกล้ำรุนแรง เขาขบกัดกลีบปากของนางไปทั่วทุกอณู จูบบดคลึงเคล้าอยู่เช่นนั้นเนิ่นนานจวบจนเรียวลิ้นเข้ามาภายในทั้งยังดูดเลียลิ้นอ่อนนุ่มของนางอย่างไม่รีบร้อน
จุมพิตของเขาช่างคล้ายเปลวเพลิงที่แผดเผา เขาบอกว่าไม่คิดถึงนางแต่กลับแสดงออกด้วยความโหยหาเช่นนี้ การกระทำกับคำพูดของลู่หนิงหวังช่างตรงกันข้ามเป็นอย่างยิ่ง ตั้งแต่นางเดินเข้ามาในเรือนหลังนี้ลู่หนิงหวังยังไม่ปล่อยให้นางห่างจากตัวแม้แต่ปลายนิ้ว
หนานอิงคิดเข้าข้างตนเอง
