"ข้าพูดเล่นเจ้าอย่าจริงจังนักเลย" ความจริงเขาเพียงแค่เย้าแหย่เล่นไม่คิดว่านางจะคิดจริงจังถึงกับโกรธได้ปานนี้ แต่น่าประหลาดยิ่งนางโกรธยิ่งงดงามขึ้นอีกหลายเท่าตัวนัก "ท่านพูดจริงนะ" หานเซียวพยักหน้า "จริงสิ ผู้ใดจะให้เจ้านอนคอกหมูกันเล่า หากทำเช่นนั้นแล้วผู้ใดจะอุ่นเตียงให้ข้ากันเล่า" หนานอิงจึงได้แต่เม้มปากตนเองแน่นมองเขาด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ เห๊อะ ที่แท้ก็หวังผลประโยชน์ของตนเองหาได้คิดถึงนางอย่างแท้จริง มือของลู่หนิงหวังที่จับข้อมือเล็กของนางอยู่คลายออกและปล่อยนางในที่สุด หนานอิงจึงยืนนิ่ง ๆ และปล่อยให้ตนเองได้สำรวจเขาอีกครั้ง ลู่หนิงหวังดูจะผ่ายผอมลงเล็กน้อยกระนั้นยังหล่อเหลาทั้งยังให้ความรู้สึกสูงส่งจนน่าหวาดหวั่น สันกรามคมของเขาเด่นชัดมันคมจนทำให้นางรู้สึกได้ว่าหากแตะต้องสันกรามของเขาเข้าอาจจะทำให้มือได้รับบาดเจ็บได้เป็นแน่ ดวงตาสีดำสนิทคู่นี้ยังคงงดงามและยากแก่การคาดเ