หนานอิงรับคำ ในยามที่อยู่สกุลหนานเรื่องภายในบ้านล้วนเป็นนางที่ได้รับความไว้วางใจให้จัดการ สกุลหนานใหญ่โตเพียงนั้นนางยังรู้สึกว่าจัดการได้ง่ายกว่าหานเซียวผู้นี้
บัดนี้ใกล้ยามเซินแล้วหนานอิงจึงตรงเข้าไปยังห้องครัวเล็ก ๆ ของท่านตาพบว่าในนี้มีปลาตากแห้งและเนื้อแห้งอยู่จำนวนหนึ่ง ในขณะที่ข้าวสารเหลือเพียงก้นถัง
"ข้าวสารกำลังจะหมดจริง ๆ ด้วย"
หนานอิงพึมพำเบา ๆ นางเริ่มต้นก่อไฟตั้งน้ำ มีปลาแห้งอยู่มากนางจึงคิดทำโจ๊กปลาแห้งให้เขาอย่างตั้งใจ หนานอิงใช้เวลาเคี่ยวโจ๊กราวหนึ่งชั่วยาม ก็ได้โจ๊กหอมกรุ่นที่นางชิมแล้วถึงกับน้ำตาไหลด้วยความอร่อยที่ตัวเองทำขึ้นมา
ใช่เพราะนางเองก็โหยหารสชาติอาหารเช่นนี้มานานแล้ว หนานอิงอุ่นโจ๊กเอาไว้แล้วเริ่มต้นเคี่ยวยาตามที่ท่านตาสอน จนกระทั่งได้ที่จึงยกไปให้เขาพร้อมกับโจ๊กปลาแห้งที่นางตั้งใจทำ
ครานี้นางรู้แล้วว่าต้องทำตัวเช่นไร นางนำอาหารและยาเข้าไปให้เขาวางไว้บนโต๊ะ
