เวลา 5 ทุ่ม ร้านอาหาร We Love
กรพิณยังคงนั่งรอหมอพงษ์รพีอยู่แบบนั้นโดยไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อไหร่ เพราะถึงตอนนี้เธอก็ยังติดต่อเขาไม่ได้เลยไลน์ไปหาเขาก็ยังไม่เปิดอ่าน แต่เธอก็รู้ดีว่าหน้าที่ของการเป็นคุณหมอมันจ้องเสียสละเรื่องส่วนตัวให้กับคนไข้ได้เสมอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องกลับไปแบบนี้แต่มันเป็นครั้งที่ร้อยแล้วต่างหากแต่เธอก็รับได้แล้วก็เข้าใจทุกอย่างได้ดี เพราะทุกครั้งที่มีเคสด่วนเขาจะไม่รับสายแล้วก็ไม่อ่านไลนฺแบบนี้ทุกครั้งเสมอ เธอจึงตั้งหน้าตั้งตารอเขาอยู่แบบนี้โดยไม่รู้สึกน้อยใจอะไรเลย
"คุณครับสั่งอะไรเพิ่มอีกไหมครับ พอดีครัวเราจะปิดแล้วนะครับ..?"
"เอ่อ..ไม่แล้วค่ะ ร้านปิดเที่ยงคืนใช่ไหมคะ..?"
"ครับ.."
"ถ้าเที่ยงคืนแล้วแฟนฉันยังไม่มา รบกวนคุณเอาอาหารพวกนี้ไปใส่ถุงให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ..?"
"ได้ครับ.."
"ขอบคุณมากนะคะ.."
ภายในร้านที่เหลือแค่โต๊ะของเธอกับแขกคนอื่นในร้านอีกประมาณ
