ดึงดันที่จะรัก

เมื่อเธออยากได้

หลังจากนั้น 2 ปี หนึ่งฤทัยก็หางานทำได้แล้วเธอก็ออกมาหาเช่าห้องอยู่เองข้างน้องแล้วก็ซื้อคอนโดเป็นของตัวเองได้ เพราะความมุ่งมั่นในการตั้งใจทำงานเพื่อที่จะได้มีเงินแล้วออกมาจากอิสระได้โดยเร็ว

แต่เขาก็ยังตามมาระรานแล้วก็ก่อกวนเธอไม่เลิก มาแสดงตัวทำเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเธอจนเธอรำคาญ

คอนโดของหนึ่งฤทัย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เธอมองไปที่ประตูก็รู้สึกหงุดหงิด เพราะรู้ทันทีว่าคนที่มาหาเธอที่ห้องเป็นใคร

"โอมจะมาทำไหมเนี้ย...?"

เธอเดินไปเปิดประตูให้เขาอย่างอารมณ์เสีย

"โอมคิดถึงหนึ่งนี่.."

เธอเดินเข้ามาในห้องอย่างเซ็งๆ โดยมีเขาเดินตามเข้ามากอดเธอจากทางข้างหลังอย่างออดอ้อน

"โอมไม่ได้เจอหน้าหนึ่งเลยเป็นอาทิตย์..หนึ่งไม่คิดถึงโอมหรอ...?"

"..."

เธอเบื่อเขาที่สุดเพราะเขามันน่ารำคาญ แต่เพราะเขาเคยมีบุญคุณกับเธอมาก่อน เขาเป็นคนให้ที่อยู่ที่กินรวมทั้งเงินให้เธอเอาไว้ใช้ในช่วงที่เธอยังไม่ได้งานทำ แต่ที่เธอตอบแทนเขามันก็คุ้มมากพอแล้ว จนเธออยากจะตัดเขาออกไปจากชีวิตสักที

"คืนนี้โอมขอนอนด้วยคนนะ..?"

"ไม่ได้..ก็บอกแล้วไงว่าโอมนอนที่นี่ไม่ได้.."

"ทำไมละ..ตั้งแต่หนึ่งออกมาอยู่ข้างนอกเองหนึ่งก็ไม่ให้โอมนอนด้วยเลยนะ หรือว่าหนึ่งคิดจะทิ้งโอมแล้ว..?"

"..."

เขาคลายอ้อมกอดออกพูดกับเธออย่างอารมณ์เสีย เธอหันมามองหน้าเขานิ่งๆ

"หนึ่งไม่ชอบคนที่ไม่รู้จักทำมาหากิน เอาแต่แบมือขอตัวพ่อแม่ไปวันๆ"

"โอมก็หางานทำอยู่นี่ไง แต่มันยังหาไม่ได้อะหนึ่ง"

"โอมเรียนจบมาตั้ง 2 ปีกว่าแล้วนะ จนตอนนี้หนึ่งมีหน้าที่การงานที่ดี มีเงินเดือนพอเหลือกินเหลือใช้ มีคอนโดเป็นของตัวเอง ไม่ใช่แบบโอมที่ไม่มีเงินจะกินในแต่ละเดือนต้องไปขอพ่อขอแม่แบบนี้"

"หนึ่ง..."

"ถ้าโอมเป็นแบบนี้ต่อไป หนึ่งรับไม่ได้หลอกนะ"

"หนึ่งจะเลิกกับโอมหรอ..?"

"อย่าพูดว่าเลิกเลย..เพราะหนึ่งยังไม่เคยพูดเลยว่าเราเป็นอะไรกัน มันก็แค่ Sex เท่านั้นอะโอม"

"..."

"กลับไปเถอะ,,,หนึ่งเหนื่อยกับงานมากแล้ววันนี้"

"โอมไม่กลับ หนึ่งลืมไปแล้วหรอว่าโอมเคยช่วยอะไรหนึ่งบ้าง พอมาตอนนี้หนึ่งมีทุกอย่างแล้วจะทิ้งโอมงั้นหรอ...ฝันไปเถอะ"

"คอนโดที่หนึ่งไปอยู่เป็นคอนโดพี่ชายโอมนะ จริงๆคนที่หนึ่งควรนอนด้วยน่าจะเป็นพี่ชายโอมมากกว่า...เงินที่โอมเอามาให้หนึ่งใช้ก็เงินพ่อกับแม่โอมไม่ใช่เงินส่วนตัวของโอมสักหน่อย แล้วสิ่งที่หนึ่งยอมให้โอมทำอะไรต่อมิอะไรกับหนึ่งมานานเป็นปีมันก็มากเกินพอแล้ว"

"หนึ่ง.."

เขาโมโหมากกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด จะเดินเข้ามาหาเธอแต่เธอก็ถอยหลังหนี แล้วเดินไปที่ประตูห้องเปิดมันออกแล้วหันมามองหน้าเขา

"กลับไปทำชีวิตตัวเองให้มันดีก่อนเถอะแล้วค่อยกลับมาหาหนึ่ง...ถึงตอนนั้นหนึ่งอาจจะยอมคบกับโอมแบบจริงจังก็ได้นะ"

"..."

เขายืนนิ่งด้วยความโกรธจัด

"เชิญค่ะโอม''

โอม อิสระหันมามองหน้าเธอนิ่งๆแล้วก็เดินเข้ามาหาเธอ

"ไม่มีวันหรอกนะที่โอมจะปล่อยหนึ่งไปง่ายๆ..."

"หนึ่งจะรอวันที่โอมมีเงินเดือนมากกว่าหนึ่ง..เอาสัก 2 เท่าพอนะ ไม่มากเท่าไหร่"

"..."

เขาโกรธจัดจนเส้นเลือดปูดขึ้นหน้า แล้วก็เดินออกไปจากห้องทันที

เธอยิ้มพอใจที่ทำให้เขาออกไปจากห้องได้แล้วก็ปิดประตูห้องทันที

"จะมีปัญญาหาเงินเดือนมาได้เท่าฉันหรอ ลาก่อนนะโอม"

เธอยิ้มดีใจที่สลัดเขาออกไปจากชีวิตได้ เธอยอมเขามานานแต่วันนี้เธอจะไม่ยอมอีกแล้ว

....

เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมานั่งเล่นโทรศัพท์อยากเข้าไปหาดูใครคนหนึ่งที่เธอเจอเมื่อตอนเย็นวันนี้

"คุณหมอหรอ..?"

จริงๆเธอจำเขาได้ดีเพราะเขาเคยเป็นเดือนมหาลัย ที่ยืนคู่กับดาวมหาลัยที่เป็นกรพิณในวันนั้น แต่เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ไม่เคยชายตามองเธอเลยเพราะเอาแต่สนใจกรพิณผู้หญิงที่ทั้งเฉิ่มทั้งเชยแบบนั้น

เธอเข้าไปในเฟสบุ๊คของกรพิณก็ไม่ค่อยเห็นเธอลงรูปคู่กับเขาจึงเลื่อนๆไปเรื่อยๆก็เห็นรูปครบรอบ 3 ปี ที่พวกเขาไปทานข้าวด้วยกันในร้านอาหารที่ดูสวีทหวานมาก

"ตาบอด.."

เธอไม่เห็นกรพิณแท็คเขาในเฟสก็สงสัย

"เขาไม่มีเฟสหรอ ตาหมอบ้าคนนี้ไม่เล่นโซเชี่ยลเลยหรอเนี้ย"

เธอเลื่อนรูปไปเรื่อยๆก็เจอโรงพยาบาลที่กรพิณเคยเช็คอิน เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ยิ้มอย่างพอใจ

"พรุ่งนี้ต้องลาป่วยซะหน่อยแล้วมั้ง.."

เธอวางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอนยิ้มหวานถึึงวันพรุ่งนี้

....

โรงพยาบาลพงษ์รพี

กริ๊งง กริ๊งง>.

"สวัสดีค่ะคุณวิศิษฐ์.."

( คุณไม่สบายหรอ เห็นฝ่ายบุคคลแจ้งผมมา...? )

"ค่ะ..พอดีหนึ่งปวดหัวนะคะตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"

( ปกติคุณไม่เคยลาเลยสักครั้ง ผมเป็นห่วงนะหาหมอเสร็จแล้วโทรบอกผมด้วย..)

"ได้ค่ะ..งั้นแค่นี้ก่อนนะคะคุณพยาบาลเขาเรียกหนึ่งแล้ว"

( ครับ )

เธอรีบวางสายจากเขาก็เบะปากทันทีด้วยความรำคาญ

"หน้าหม้อจริงๆ มีเมียอยู่แล้วยังจะมาเป็นห่วงอะไรฉันอีก..ไปเป็นห่วงเมียคุณนู้นไป.."

เธอพูดจบก็นั่งลงตรงหน้าห้องของนายแพทย์พงษ์รพี อย่างดั้งใจเพื่อรอคุณพยาบาลออกมาเรียก แต่อยู่ๆก็เห็นขาเดินออกมาจากห้อง

"กลับบ้านแล้วหรอคะคุณหมอ..?"

"ครับ..เมื่อคืนเข้าเวรดึกนะครับ ผมไปนะง่วงมากเลย"

'ค่ะคุณหมอ เดินทางปลอดภัยนะคะ"

'ขอบคุณครับ.."

เธอมองตามเขาไปอย่างเซ็งๆที่เขาดันออกเวรพอดี

"คุณหนึ่งฤทัยเชิญพบคุณหมอที่ห้อง 3 ค่ะ.."

เธอได้ยินเสียงพยาบาลเรียกชื่อเธอขึ้นมา จึงตัดสินใจลุกขึ้นแล้วก็เดินออกจากโรงพยาบาลไปด้วยความหงุดหงิด

"บ้าที่สุด.."

เธอสตาร์ทรถออกจากที่จอดรถแล้วขับออกไปอย่างไวโดยไม่ได้ดูรถที่สวนมา

"ว๊าย.."

โครม >>.

....

"คุณหมอคะ.."

หมอพงษ์รพีวิ่งอุ้มร่างที่หมดสติของหนึ่งฤทัยเข้ามาในโรงพยาบาลอีกครั้ง พยาบาลและบุรุษพยาบาลช่วยกันรับร่างของเธอมาวางเตียงคนไข้

"คุณหมอมีเลือดออกที่หางคิ้วด้วยนะค...นี่เกิดอะไรขึ้นคะคุณหมอ..?"

"รถผมชนกับรถของเธอนะคับ ศีรษะเธอน่าจะแตกช่วยเตรียมอุปกรณ์เย็บบแผลให้ผมด้วยนะครับ"

"ได้ค่ะ.."

พยายบาลวิ่งออกไปเตรียมเครื่องมือทำแผลแล้ว เขาจึงหันมามองหน้าของหนึ่งฤทัยที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงก็จำได้ทันทีว่าเธอเป็นใคร

"คุณหนึ่งฤทัย.."