งานฌาปนกิจศพผ่านไปอย่างช้า ๆ ไม่เหมือนกับงานแต่งงานที่ผ่านไปด้วยความรวดเร็ว กระถินยืนมองควันไฟผ่านปล่องควันของเมรุ ฝ่ามือบางถูกกุมไว้ด้วยฝ่ามือหนา พาทิศคอยเคียงข้างเธอตลอดงานฌาปนกิจศพหลายวันที่ผ่านมา
“ขอบคุณนะ” หญิงสาวพึมพำออกมาเบา ๆ ตอนนี้มารดายืนอยู่ข้างเพื่อน ๆ ของท่าน
“พ่อเธอไปดีแล้วล่ะ”
“อืม...” กระถินพูดได้เพียงแค่คำคำนี้ เธอไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดที่มากไปกว่าคำว่าขอบคุณแล้ว
...หญิงสาวส่งข้อความบอกคนเป็นเพื่อนที่ต่างประเทศ วันแต่งงาน หรือแม้แต่งานศพของคนเป็นพ่อ มีนาก็ไม่สะดวกมาหา กระถินเข้าใจว่าเพื่อนยุ่งยากและตั๋วเครื่องบินไม่ใช่บาทสองบาท แต่ก็อดไม่ได้จริง ๆ ที่จะรู้สึกน้อยใจ วันจะไปเรียนก็ไม่บอก แถมช่วงนี้ก็ติดต่อยากมาก หากไม่มีชายคนนี้ข้างกาย เธอก็คงอยู่ไม่ได้ มารดาก็เสียใจเธอก็เสียใจ ยังดีที่มีเขาคอยพยุง
...กาลเวลาแห่งการลาจากผ่านไปดั่งสายลม พาทิศทำงานได้ดีตามที่พ่อตาได้
