[Boss] พาทิศ

บทที่ 2 ฆาตกรรม

เข็มไมล์บนหน้าปัดรถยนต์เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พาทิศขับรถไม่สนว่าจะถูกถ่ายป้ายทะเบียนโดนใบสั่งแจ้งจับขับรถเร็วเกินกฎหมายกำหนด ชายหนุ่มเกรงว่ารอบนี้เขาจะคว้าน้ำเหลว

พาทิศเป็นลูกชายฝาแฝดคนโต ชายหนุ่มมีแฝดร่วมอีกสองคนคือพาคินณ์ และพาวินท์ ทั้งสามเป็นฝาแฝดไข่ใบเดียวกัน ทว่าการเลี้ยงดูคนละที่ทำให้มีใบหน้าที่ต่างออกไปเมื่อโตเป็นหนุ่ม ซึ่งพาทิศได้ร่ำเรียนที่อังกฤษกับมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลกอย่างมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด ส่วนฝาแฝดคนกลางอย่างพาคินณ์ยังคงได้เรียนที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลชั้นนำของประเทศไทย ขณะที่ฝาแฝดคนสุดท้องนั้นได้ร่ำเรียนที่มหาวิทยาลัยชั้นนำของสหรัฐอเมริกา

...หลังจากพาทิศขึ้นรับตำแหน่งเป็นประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ของคนเป็นพ่อ น้องชายอย่างพาคินณ์ไม่พอใจในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เนื่องจากอีกฝ่ายทำงานให้กับบริษัทตั้งแต่เรียนจบมหา’ ลัย ขณะที่พาทิศมัวร่ำเรียนที่เมืองผู้ดีอยู่เนิ่นนาน แถมยังเรียนจนจบปริญญาเอกอีกด้วย กว่าจะได้มาทำงานที่ประเทศไทยก็ล่อไปหลายปีจนอายุเข้าเลขสาม จู่ ๆ บิดาก็บอกว่าเขาจะได้ขึ้นเป็นประธานบริษัทต่อจากคนเป็นพ่อ ทำเอาน้องชายฝาแฝดคนที่สองอย่างพาคินณ์ไม่พอใจ คนเป็นน้องต่อว่าเขาสารพัดคิดว่าเขาไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้เสียด้วยซ้ำ ซึ่งพาคินณ์ได้ตำแหน่งรองประธานกรรมการบริหารบริษัท แต่ก็ลาออกจากตำแหน่งไปด้วยความไม่พอใจ

...หากพาทิศจับตัวการคนที่ทำการทุจริตเงินได้ เขาจะได้ผลงานชิ้นโบแดงไปให้พ่อและทำให้พาคินณ์ยอมรับเขาในที่สุด ส่วนพาวินท์น้องชายฝาแฝดคนที่สามนั้น...เจ้านั่นไม่สนใจอะไรเลย

เพราะอย่างนี้ชายหนุ่มถึงไม่รีรอ เขาต้องการจับตัวคนที่ทุจริตเงินให้ได้ ยิ่งคิดฝ่าเท้าหนาก็ยิ่งเหยียบคันเร่งเพิ่มมากขึ้น ซึ่งใช้เวลาไม่นานสำหรับรถซูเปอร์คาร์สัญชาติเยอรมนีคันนี้

เอี๊ยด!

ทว่ากลับต้องเบรกรถกะทันหัน เขาค่อย ๆ ผ่อนคันเร่งลงเรื่อย ๆ เมื่อสายตาพลันเหลือบมองเห็นรถยนต์หลายคันพร้อมกับชายฉกรรจ์ในชุดสูทมากหน้าหลายตาที่โรงแรมแห่งหนึ่ง พาทิศค่อย ๆ ชะลอรถเข้าข้างถนน บอดี้การ์ดเยอะขนาดนี้ก็คงไม่พ้นคนมีอำนาจหรือไม่ก็เป็นพวกลอบทำเรื่องไม่ดีแล้วกลัวคนจับได้ เขารีหันขวางคิดว่าไม่มีใครเห็นก่อนจะเปิดประตูลงจากรถทางด้านหลังต้นไม้ขนาดใหญ่

พาทิศมองเห็นห้องน้ำชาย เขาคิดว่าตนควรอำพรางตัวเพื่อไม่ให้คนจำได้

“เฮ้อ...เอาวะ” ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย ใบหน้าที่พระเจ้าสร้างมาหล่อเหลาเกินกว่าจะปิดบังได้นั้นยากพอตัวที่จะปกปิด แต่ก็ต้องอำพรางไปก่อน ซึ่งสายตาของเขาก็พลันมองเห็นผู้ชายตัวสูงพอ ๆ กับเขาที่ห้องน้ำสาธารณะบริเวณทางเข้าสถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้

“เอ่อ...จะว่าอะไรไหมครับชุดของคุณผมขอซื้อ”

“ห้ะ อะไรนะ” บุรุษหนุ่มร่างสูงมีสีหน้าตกใจ เขาไม่เข้าใจผู้ชายแปลกหน้าที่กำลังมาขอซื้อชุดของเขาแถมยังมีท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ อีกด้วย

“ห้าพัน...”

“ห้ะ เอ่อ...แค่เสื้อยืดกับกางเกงกีฬาน่ะนะ”

“รองเท้าและก็หมวกนี้ด้วย” จากเมื่อครู่ที่ดูเหมือนจะไม่ให้แต่สุดท้ายแล้วอีกฝ่ายก็จำยอม คงเป็นเพราะเงินจำนวนมากนี้กระมัง แถมทั้งชุดที่เขาสวมใส่ก็ไม่ถึงพันอีกด้วย

...ใช้เวลาไม่นานพาทิศก็ออกจากห้องน้ำในชุดเสื้อยืดสีดำกางเกงกีฬาสามส่วน รองเท้าแตะและหมวกแก๊ปที่พอปิดบังใบหน้าได้ พาทิศเดินกลับไปที่รถโดยไม่ลืมที่จะโยนกระเป๋าสตางค์ทิ้งไว้บนคอนโซลรถ เพื่อความแนบเนียนเขาไม่อยากพกกระเป๋าสตางค์ราคาแพง ซึ่งภายในกระเป๋าตังค์ยังมีบัตรประจำตัวประชาชนของเขาอีกด้วย

ชายหนุ่มพกเงินสดยัดใส่กระเป๋ากางเกงกีฬานี้ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรมโดยไม่ลืมที่จะดึงหมวกแก๊ปลงปิดใบหน้า ไม่มีการ์ดคนไหนจับสังเกตเขาได้จริง ๆ ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ทว่า

“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าได้จองห้องไว้หรือเปล่าคะ”

“เปล่าครับ แต่ผมมีนี่...” ชายหนุ่มล้วงเอาเงินจำนวนหนึ่งให้กับพนักงานสาว “ไม่ได้จองห้องครับ แต่มารับงานเอ็นฯลูกค้าชั้นสี่ครับ”

“อ้อ...โอเคค่ะ” เธอตอบรับพร้อมกับรับเงินแบงก์เทาหลายใบมา ก่อนจะยื่นคีย์การ์ดขึ้นลิฟต์ให้กับเขา

“ขึ้นได้ทุกชั้นเลยไหมครับ”

“คะ? ขึ้นได้แค่ชั้นสี่ค่ะ”

“อ้อ...” เขาพยักหน้ารับ จริง ๆ แล้วพาทิศไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเป้าหมายของตนอยู่ชั้นใด แต่ก็ไม่ได้อยากถามให้มากความเกรงว่าความจะแตก

...ร่างหนาเดินเข้าไปข้างในโรงแรม แต่แทนที่เขาจะขึ้นลิฟต์ไปนั้นชายหนุ่มกลับเปิดประตูขึ้นบันไดหนีไฟเสียอย่างนั้น พาทิศขึ้นบันไดไปทีละชั้น เขาหยุดทุกชั้นเพื่อสอดส่องมองหาเป้าหมาย ทว่ากลับไม่พบ

จนกระทั่งถึงชั้นเจ็ด

“เงียบแฮะ...” ความเงียบสงบของชั้นนี้พลอยทำให้เขาสงสัย ร่างหนาค่อย ๆ ก้าวขาเดินอย่างช้า ๆ ก่อนจะหยุดชะงักที่ประตูบานหนึ่ง เขามองเข้าไปผ่านกระจกขนาดเล็กบนบานประตู ภายในห้องที่กำลังจัดงานเลี้ยง มีสาว ๆ นมโต ๆ คอยเต้นให้กับชายแก่หลายคนได้ดู พาทิศละสายตาจากสาว ๆ พวกนั้นก่อนจะมองหาผู้ชายที่ชื่อธันวาซึ่งเขาเองก็ไม่เคยเห็นหน้า แต่ธนกิตหรือพนักงานบัญชีได้เปิดรูปให้เขาดูแล้ว

และในที่สุดเขาก็มองเห็น

ทว่าไม่ใช่แค่ธันวาที่เขาเห็น...

“เดชคุณ...” ฝ่ามือหนากำเข้าหากันแน่น เกินความคาดหมายของเขาไปมาก ไม่คิดว่าจะเป็นคณะกรรมการบริหารคนนี้ คนที่พ่อของเขาไว้วางใจ ซึ่งผู้ถือหุ้นที่พ่อของเขาไว้วางใจคนนี้...นั่งข้าง ๆ คนเป็นพ่อมาโดยตลอด

บริษัทของครอบครัวเขาเป็นบริษัทจำกัดมหาชน เข้าตลาดหลักทรัพย์ที่ต้องมีกฎหมายเข้ามาควบคุมดูแลไม่สามารถตัดสินใจกันเองได้ เพราะให้ประชาชนมีสิทธิ์ในการซื้อหุ้น มีส่วนในการร่วมลงทุน ชายหนุ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมอีกฝ่ายถึงทำให้เกิดเรื่องทุจริตเงิน แม้ว่าเดชคุณจะไม่ได้เอาเงินไปสักแดงเดียว เพราะเงินถูกโอนให้กับผู้จัดการฝ่ายผลิตที่ชื่อสมชาติคนเดียว เพื่อโยนความผิดให้กับนายสมชาติ จากนั้นก็จะประโคมข่าวว่ามีปัญหาทุจริตในองค์กร

...เดชคุณลงมือบงการทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวของพาทิศนั้นขาดความน่าเชื่อถือในการเป็นคณะกรรมการบริการตามกฎหมาย โยนความผิดว่าพ่อเขาและเขานั้นบกพร่องในการทำงาน และครอบครัวของเขาจะหมดสิทธิ์ในการเป็นประธานกรรมการตามที่กฎหมายกำหนดห้ามผู้ที่มีพฤติกรรมขาดความระมัดระวังการทุจริตเพื่อรักษาผลประโยชน์ของบริษัทฯ มาบริหารงาน แม้นจะเป็นเจ้าของบริษัทแต่ก็จะไม่มีอำนาจ ได้รับแค่เงินปันหุ้นแค่นั้น

...พาทิศหมุนตัวหันหลังให้กับบานประตู อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยล้าและอ่อนแรง ทว่า

“เฮ้ย!! ใครวะ!!” เสียงของชายในชุดสูทคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อประตูลิฟต์ถูกเปิดออกทำให้พาทิศหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันที เขาหันขวับไปมองเป็นผลให้หมวกที่สวมอยู่นั้นหล่นลงพื้น

“คุณพาทิศ!!”

“บ้าฉิบ...” พาทิศไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าไอ้คนนี้เป็นใคร แต่มันกลับรู้จักเขาแสดงว่าเดชคุณนั้นได้เปิดเผยใบหน้าของเขาให้ลูกน้องทุกคนได้รู้ แม้แต่ผู้สื่อข่าวชายหนุ่มยังไม่ให้ถ่ายรูปเขาเลย พาทิศไม่ชอบเป็นข่าวแม้แต่วันขึ้นรับตำแหน่งยังไม่เปิดเผยใบหน้าเพื่อความเป็นส่วนตัว เปิดเผยเพียงแค่ชื่อเพียงเท่านั้น

แกร็ก~

“เกิดไรขึ้นวะ” เดชคุณได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากภายนอกห้องพัก แต่พอเปิดประตูออกมาก็พบแต่คนของเขาที่กำลังชุลมุนวุ่นวายกัน

“คุณพาทิศครับ”

“อะไรนะ”

“ผมเห็นคนหน้าเหมือนคุณพาทิศครับ เอ่อ...ยืนตรงหน้าประตูนี้” เดชคุณตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ หากว่าพาทิศอยู่ตรงนี้เท่ากับว่าเห็นหมดทุกอย่างแล้ว

“โธ่เว้ย!! ตามจับมัน จับตายแม่งไปเลย!!” ชายวัยกลางคนตวาดออกมาสุดเสียง เขากำมือเข้าหากันแน่น การจับตายนั้นเป็นทางออกที่ดีที่สุด จะปล่อยให้สิ่งที่ตั้งใจทำมานานนมนั้นสูญเปล่าไม่ได้

“รับทราบครับนาย” ชายฉกรรจ์รับทราบก่อนจะสั่งการลูกน้องคนอื่นผ่านหูฟังไร้สาย “ตามมันไป นายสั่งให้จับตาย...”

“โธ่เว้ย!! ไอ้พวกฉิบหาย!” เดชคุณโมโหสุดขีดก่อนที่เขาจะกลับเข้าไปในห้องพักที่ธันวารออยู่

“เกิดอะไรขึ้นครับนาย”

“ไอ้พาทิศสิวะ มันมาที่นี่...มันมาที่นี่ได้ยังไง” ธันวาตกใจไม่ต่างกัน เขาทำหน้าที่เป็นตัวกลางส่งคำสั่งของผู้เป็นนายให้กับหมากในกระดานมาตลอดหลายปี ไม่คิดว่าจะพลาดท่าให้กับท่านประธานคนใหม่

“ไม่ต้องห่วงครับ เราจับตายมันก่อนที่มันจะเอาไปบอกใคร รับรอง...ไม่มีใครรู้ เรายังคงทำตามแผนเดิมได้”

“จับตายแต่ก็เหลือพี่น้องของมันทั้งโขยงไม่รู้จะมีลูกไปทำไมเยอะแยะ” ชายวัยกลางคนนึกโกรธ เดชคุณเป็นหนึ่งในคณะกรรมการบริหารและเป็นผู้ถือหุ้นบริษัทเดอะเกรทฯ เขาถือหุ้นอยู่มากพอควรแต่ไม่เคยได้รับคะแนนเสียงจากผู้ถือหุ้นคนอื่นให้เป็นประธานบริษัทสักที เนื่องด้วยตระกูลเกียรติภูมิที่เป็นเจ้าของบริษัทตั้งแต่ยังไม่เข้าตลาดหลักทรัพย์นี้ได้รับความไว้วางใจส่งต่ออำนาจมารุ่นต่อรุ่น เขากำลังวางแผนโค่นอำนาจอีกฝ่ายทั้งตระกูลไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่ง เพราะถ้ากำจัดไปคนหนึ่ง มันก็ยังมีพี่น้องอีกหลายคน ครอบครัวนี้ให้กำเนิดลูกหลานอย่างกับคอกหมู ฆ่าใครสักคนก็มีคนเข้ารับตำแหน่งแทน

ถ้าฆ่าพาทิศได้...ก็ยังเหลือพาคินณ์ พาวินท์ อีก...

ขณะเดียวกันด้วยความไวของพาทิศทำให้ชายหนุ่มมาถึงรถยนต์ของตนในที่สุด เขาติดเครื่องยนต์ก่อนจะเหยียบคันเร่งจนมิดไมล์

“แม่งเอ๊ย...” เพราะความตกใจไม่คิดว่าจะเป็นเดชคุณทำให้ชายหนุ่มชักช้าแทนที่จะรีบหนี พอจะหนีอีกฝ่ายกลับมาเจอตัวเข้า

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวโชคดีที่รถของเขากันกระสุน ด้วยความที่เป็นประธานบริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ พ่อของเขาจึงให้คนมาติดฟิล์มกันกระสุนให้กับรถทุกคันของเขาเพื่อป้องกันคนลอบทำร้าย

ทว่าความไม่คุ้นชินถนนในต่างจังหวัดและความมืดในเวลากลางคืนนี้ทำให้เขาสูญเสียทัศนวิสัยในการมองเห็นเป็นอย่างมาก

“เชี่ย...ทางไหนวะ” ชายหนุ่มสบถออกมาด้วยความร้อนรน ขณะที่รถของเขาก็ถูกยิงเข้ามาไม่ยั้ง สายตาคมเหลือบมองเห็นรถหลายคันจากกระจกมองหลัง โดยไม่ทันระวังว่ามีรถของคนร้ายล้อมมาอีกทางหนึ่ง ทางสามแยกที่ใกล้จะถึงนั้น...

ปัง!!!!

แคว่กก~

เพล้ง!!!

ปึก!

รถกระบะเข้าประสานงารถพอร์ชคันหรูนี้อย่างแรงจากทางด้านข้างซ้ายมือคนขับ ทำให้ร่างหนาที่นั่งประจำคนขับศีรษะเหวี่ยงเข้ากระแทกกับกระจกฝั่งคนขับอย่างแรง พาทิศไม่ได้หมดสติในทันที เพียงแค่มึนงงและสายตาก็ดับมืดไปราวกับหลับกะทันหัน

ตู้ม!!

ก่อนที่รถของเขาจะถูกดันให้ตกคลองข้างถนน พาทิศรู้สึกตัวตลอดและรับรู้ถึงน้ำมหาศาลที่ไหลเข้ามาในคันรถจากกระจกรถที่แตกละเอียด ทว่า

“เฮ้ย!...มีรถมาถอยก่อน” จู่ ๆ ก็มีแสงไฟเหมือนกับรถวิ่งมาทางนี้ ทำให้ลูกน้องของเดชคุณรีบขับรถหนีไปก่อน ซึ่งรถอีโคคาร์สัญชาติญี่ปุ่นคันเล็กค่อย ๆ ชะลอลงไหล่ทาง ก่อนที่เจ้าของรถจะลงมาจากรถยนต์ของตนโดยไม่รู้ว่าคนร้ายกำลังรอกลับมาดูผลงานของตนอยู่

“นั่นมัน...คนนี่”