หลายเดือนที่ผ่านมาต่อให้นางคือคุณหนูใหญ่ แต่เรือนหน้าที่นายท่านผู้เฒ่าหรือท่านปู่ของนางอาศัยนั้นเด็กสาวไม่เคยถูกอนุญาตให้เข้ามาวุ่นวาย ดังนั้นต่อให้คิดเดินผ่านก็ยังไม่ได้
ดังนั้นเมื่อสาวใช้ของเรือนหน้าเชิญนางก้าวเข้าไปภายในเด็กสาวจึงกดดันอย่างยิ่ง พอหันกลับไปด้านหลัง ทั้งท่านน้าโจวหลิงฟางกับจางเสี่ยวถิงหรือแม้แต่ท่านอาหมีป่าของนางต่างก็ถูกกันเอาไว้ให้ยืนรอเพียงด้านนอกมู่หรงเจินจูนางก็ยิ่งขวัญเสีย
“คุณหนูใหญ่เชิญทางนี้เจ้าค่ะนายท่านผู้เฒ่ารอนานแล้ว”
บ่าวนางนั้นกำชับนางน้ำเสียงดุดัน ริมฝีปากเล็กๆ นั้นเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ยามตกต่ำแม้แต่บ่าวยังไม่เกรงใจ เด็กสาวจึงท่องบ่น หากนางจะมีโอกาส…ขอเพียงหนึ่งครั้ง…เพียงหนึ่งครั้งนางจะเร่งคว้าเอาไว้ เป็นคนดีแล้วมันโง่งมนางก็จะทดลองเป็นคนร้ายๆ ดูบ้าง!
“คุณหนูใหญ่มาถึงแล้วเจ้าค่ะนายท่านผู้เฒ่า…ฮูหยินผู้เฒ่า…นายท่าน”
มู่หรงเจินจูนางมองเข้าไปยังโถงกว้า
