“อะไรนะคะ คืนนี้คุณจะมานอนเฝ้าฉัน”
ขจีเนตรถามเสียงสูงหลังจากมีแขกไม่ได้รับเชิญบุกเข้ามาในห้องอย่างไม่ทันตั้งตัว
เธอกำลังนอนไถโทรศัพท์ดูโลกโซเชียลอย่างเพลิดเพลิน กลับต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูให้คนเอาแต่ใจรีบเข้ามา เพราะกลัวมีคนเห็น ถึงตอนนี้เวลาสี่ทุ่มแล้วแต่ก็ยังวางใจไม่ได้
คิรินหาได้สนใจเสียงตื่นตูมของเชลยสาวแม้แต่น้อย เพราะสายตาของเขากำลังสำรวจไปทั่วห้องนอน ซึ่งมีขนาดพอดีกับการอาศัยอยู่คนเดียว ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นมาเมื่อเห็นเตียงของเธอเล็กมาก
แล้วคืนนี้เขาจะนอนได้อย่างไร?
ไม่เอ่ยปากถามเจ้าของห้องสักคำว่าอนุญาตให้นอนด้วยไหม
“เตียงสามฟุตครึ่งเอง พัดลมเพดาน ไม่มีพัดลมตั้งพื้น” เขานิ่วหน้า ชี้ไปที่พัดลมกับเตียงนอน สมองเริ่มคิดหนักจะนอนในห้องของขจีเนตรจริงเหรอ
อันที่จริงชายหนุ่มล้มตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่มมาสักพักแต่กระวนกระวายรู้สึกเป็นห่วงคนเพิ่งหายป่วยจึงตัดสินใจมานอนเป็นเพื่อนเธอ
“คุณคิ
