เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นสองสามทีก่อนที่ประตูห้องทำงานจะถูกเปิดเข้ามา ติณณ์ที่วุ่นอยู่กับงานตรงหน้าจึงเงยหน้าขึ้น แล้วจึงเห็นใบหน้าของรัสเซลที่ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นทอประกายสดใส
“นึกว่าคุณถูกลากตัวกลับไปที่ฝรั่งเศสตามคำสั่งของคุณย่าแล้วเสียอีก” เขาเอ่ยถามชายร่างสูงที่วันนี้สวมเสื้อเชิ้ตเข้ารูปซึ่งช่วยเน้นความกำยำช่วงบ่าและอก ขายาวๆ ในกางเกงสแล็กสีดำกำลังก้าวเข้ามาหาเขาที่โต๊ะทำงานอย่างช้า ๆ
คนถูกทักเบะปากเล็กน้อยพร้อมทั้งยักไหล่ขึ้น “ไม่มีทาง ผมจะไปได้ยังไง หัวใจของผมอยู่ที่นี่...” รัสเซลพูดยิ้ม ๆ พลางมองติณณ์ด้วยแววตาขบขัน เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนเริ่มเหมือนคนอมของขม ๆ ไว้ในปาก
“เรื่องคดีไปถึงไหนแล้วล่ะ” ทันทีที่นั่งลงตรงหน้าติณณ์ รัสเซลก็เปลี่ยนเรื่องคุย
“ตำรวจกำลังตามอยู่ ...”
“ให้คนของผมช่วยมั้ย...” รัสเซลเสนอความช่วยเหลือ ซึ่งหากติณณ์ออกปากเขาก็จะส่งคนของเขามาเต็มคันรถเลยทีเดียว
