เพียงตะวันกึ่งวิ่งกิ่งเดินกลับเข้ามาที่งานอีกครั้ง เด็กสาวพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความตื่นเต้นตระหนกปนประหม่าเมื่อครู่ ในขณะเดียวกันก็พยายามมองหาเพื่อนสาวที่ยังคงอยู่ในงาน เพื่อเตือนให้เพื่อนรู้ว่าใกล้ถึงเวลาที่กำหนดแล้ว ก่อนที่เธอจะสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสอุ่น ๆ ที่ต้นแขน จากมือของใครคนหนึ่งและเมื่อแรงสัมผัสนั้นออกแรงดึงน้อย ๆ เพียงตะวันก็หันกลับไปมองเจ้าของมือนั้นอย่างง่ายดาย
“หายไปไหนมาตะวัน...” น้ำเสียงเอ่ยกึ่งถามกึ่งตำหนิของมินตราทำให้เด็กสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก มินตราหรี่ตามองเพื่อนของเธอราวกับตำหนิ “ถามว่าไปไหนมา ยังถอนหายใจเสียงดังอีก”
เพียงตะวันคลี่ยิ้มออกมาน้อย ๆ กับน้ำเสียงของเพื่อนสาว ป่านนี้การแสดงของมินตราคงจบลงแล้วโดยที่เพียงตะวันไม่ได้อยู่ดูและเป็นกำลังใจไปพร้อม ๆ กัน ตามที่เธอสัญญากับมินตราเอาไว้
“โอ๋ อย่างอนเลยนะ” เพียงตะวันพยายามง้อพร้อมกับยกนิ้วก้
