“นี่ตะวันจะกลับบ้านอนันท์ตระการเหรอ” มินตราถลาเข้ามาถามเพื่อนสาวที่นั่งเก็บของลงกระเป๋าใบเล็กอย่างแปลกใจ
คนถูกถามพยักหน้าหนึ่งทีแทนคำตอบ ขณะที่มือบางยังคงจัดเก็บของลงกระเป๋า ก่อนจะหันไปถามเพื่อนอย่างขำ ๆ “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ หุบปากลงได้แล้ว”
“ก็จะไม่ให้มิ้นต์ทำหน้าแบบนี้ได้ไง ก็ตั้งแต่…” มินตราทวนคำพูดช้า ๆ
“ตั้งแต่ตะวันมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้กลับไปบ้านเลยนี่ นอกจากครั้งที่คุณติณณ์ให้คนมาตาม ใช่มั้ย”
เพียงตะวันหันมาต่อประโยคของมินตราเอง ซึ่งมินตราที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก็รีบพยักหน้าแรง ๆ สนับสนุน
เพียงตะวันสบตามินตราสักครู่ ก่อนจะเมินสายตาหนีไปทางอื่น เธออยากจะบอกเหตุผลจริง ๆ ที่ทำให้เธอไม่อยากกลับไปที่บ้านนั้นอีกกับมินตราเสียเหลือเกิน แต่ก็พูดไม่ออก “ ก็...ก็เพราะ..” เธอน้อยใจติณณ์ไง น้อยใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องผลักไสเธอให้ออกจากบ้านหลังนั้นมาอยู่โรงเรียนประจำแห่งนี้ “ช่างเถอะ...”
