“งานวันนี้ดีมาก ๆ เลยค่ะ อาจารย์” เสียงชมเชยที่ดังไม่หยุด หลังจากที่งานในวันนี้จบลงด้วยดี ส่วนหนึ่งของคำชื่นชมนั้นคงมาจากความภาคภูมิใจที่เห็นลูกหลานของตัวเองต่างก็แสดงออกอย่างสร้างสรรค์
“ส่วนหนึ่งต้องยกความดีให้กับนักเรียนน่ะค่ะ”
“ค่ะ...”
ผู้ปกครองบางคนก็แวะเข้ามาไถ่ถามและพุดคุยกันเล็กน้อยก่อนที่จะพากันทยอยกลับออกไป ในขณะที่ติณณ์นั้นก็มองหาใครบางคนอยู่จนเห็นเธอกำลังยืนคุยกับบรรดาเพื่อน ๆ ของเธอก่อนจะแยกตัวออกมา ติณณ์จึงรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว
ด้านหลังของหอประชุมขนาดใหญ่ เด็กสาวกำลังเดินไปตามทางเดินเล็ก ๆ ผ่านต้นพลับพลึงที่ปลูกเป็นแนวทางข้างทางเดิน
“ตะวัน...” เสียงทุ้มเรียกชื่อดังขึ้น ทำให้เพียงตะวันต้องชะงักเท้า อยู่กับที่ แล้วค่อย ๆ หันกลับไปมอง ก่อนจะยืนนิ่งกับถ้อยคำที่เขาใช้เรียกเธอซึ่งฟังดูสนิทชิดเชื้อจนทำเอาเธอตะลึงไป ปกติเขาจะเรียกว่า ‘เธอ’ เสมอ
“คะ” เธอขานรับเสียงแผ่ว ๆ ยืนก
