ไม่รู้ว่าตัวเองตาฝาดหรือคิดมากไปเองหรือเปล่า เธอถึงได้รู้สึกว่าวันนี้เวลาเดินผ่านนักเรียนในโรงเรียน ถึงได้มีสายตาจับจ้องราวกับว่าเพียงตะวันเป็นตัวประหลาดตามด้วยเสียงซุบซิบเบา ๆ ซึ่งข้อนี้เธอไม่ใช่เพียงคนเดียวที่รู้สึก มินตราเองก็รู้สึกได้เช่นกัน
“นี่มันบ้าอะไรกันน่ะ ตะวัน พวกนี้เป็นอะไรกัน ทำไมถึงมองเราสองคนแปลก ๆ” น้ำเสียงหงุดหงิดปนรำคาญใจดังขึ้นจากมินตรา
“พวกนี้เขาไม่ได้มองมิ้นต์ มองเรามากกว่า” เพียงตะวันเอียงคอกระซิบบอกเบา ๆ ก่อนพูดตัดบทพลางแตะแขนเพื่อนพากันเดินลงจากอาคารเรียน “... ไปกันเถอะอย่าสนใจเลย”
เมื่อเดินถึงบันไดตรงหน้าห้องเรียนห้องหนึ่ง ทั้งคู่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นนักเรียนหญิงจำนวนหนึ่งกำลังมุงดูบอร์ดหน้าห้องเรียนห้องนั้นพร้อมกับส่งเสียงอื้ออึงแสดงความคิดเห็น ไปต่าง ๆ นานา
“นี่นะ! เด็กนักเรียนเรียนดี ความประพฤติดีของโรงเรียนเรา ถ้าอาจารย์มาเห็นภาพแบบนี้จะว่ายังไงกันนะ...”
