“อ้าวเวร!” ปรเมศหลุดสบถ งงกับท่าทางปุบปับเหมือนเพิ่งคิดอะไรได้ของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยถามในจังหวะที่ร่างใหญ่กำลังจะก้าวจากไปเสียดื้อๆ
“นี่มึงจะชิ่งกลับก่อนจริงดิ”
“กูจะไปหาหมอ”
“หมอไหน หมอโรง’บาลกู โรง’บาลรัฐ โรง’บาลเอกชน หรือหมอไอ้ปี่เมียมึง”
ปรเมศรวนกลับหน้าตาย ทว่าแทนที่จะตอบให้หายข้องใจคนถูกซักไซ้กลับทำเพียงยักไหล่ แล้วก้าวไปยังลิฟต์ รอไม่นานเขาก็โผล่มายังชั้นล่าง ก่อนจะออกไปโบกแท็กซี่ให้ไปส่ง
หลังจากทำข้าวต้มหมูสับและกับข้าวง่ายๆ กินกับน้องกัปตัน ปิยฉัตรก็ใช้ปรอทวัดไข้ให้เด็กน้อย เมื่อเห็นว่ายังมีไข้อยู่เธอก็ให้กินยาลดไข้และลดน้ำมูก จัดการเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าซึ่งติดมากับกระเป๋าของอีกฝ่าย แล้วเปิดการ์ตูนให้เจ้าหนูดูก่อนนอน โดยมีข้อแม้ว่าดูได้เต็มที่แค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ดีที่ลูกว่าง่ายกว่าคนเป็นพ่อกัปตันเลยไม่งอแง พยักหน้าหงึกหงักรับคำ แต่กระนั้นก็ยังไม่วายออดอ้อนขอนอนกับเธอ
