“แต่ฉันมีรถแล้ว ซ่อมไม่กี่วันก็เสร็จ”
“มีอีกคันก็ไม่เห็นเป็นไรนี่จ๊ะ”
คนฟังตาเหลือก
โว้ย! จะบ้าตาย! ถ้าจะร้ายกาจขนาดนั้นจะมาพูดจ๊ะจ๋าชวนจั๊กจี้ใจทำเพื่อ!
แต่ก็นั่นแหละ เธอพอรู้ว่าที่ตัวร้ายพ่นออกมาน่ะคือการเล่นแง่แบบกวนประสาท ก่อนจะทำให้เธอโมโหหนักด้วยการเอ่ยเรียบเรื่อย สีหน้าอ่านยากคงเส้นคงวา
“คนอื่นเขายังมีเป็นสิบๆ คัน” บ่ากว้างไหวเล็กน้อย ท่าทีดูผ่อนคลายจนน่าหมั่นไส้ ขณะเอ่ยต่อ “ดีออก…มีหลายคัน ขับเปลี่ยนกันจะได้ไม่เบื่อ”
ดวงตาดำขลับทว่าวาววับกลอกไปมา นั่นมันคนอื่นป่ะ ไม่ใช่เธอ
“ก็บอกว่าไม่รับไง…คะ”
เสียงขึ้นจมูกเพราะเดือดดาลจนควันแทบออกหู แต่ท้ายประโยคยังอุตส่าห์ตอบโต้ด้วยวาจาสุภาพได้อย่างน่านับถือ คิดว่าคงไม่ดีแน่ถ้ามีใครบังเอิญมาได้ยินสรรพนาม ‘กูมึง’ เข้า
“ไม่รับก็ต้องรับจ้ะ” เขาเอ่ยเสียงเรียบท่าทางไม่รู้สึกรู้สา หนำซ้ำยังไม่อินังขังขอบกับอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงของเธอ จ
