“งั้นผมก็คงไปได้แล้วสินะ หมดหน้าที่พ่อพันธุ์อย่างผมแล้วนี่”
จอมพลเอ่ยประชด ก้มลงคว้าเสื้อที่ตกอยู่ตรงพื้นขึ้นมาพาดบ่า แล้วเดินจากไปแบบไม่แยแสความรู้สึกของคนที่เขาทำเมิน ไม่แม้กระทั่งเหลือบหางตามามองหน้าเธอเสียด้วยซ้ำ
“เดี๋ยว…แกยังไปไหนไม่ได้”
เสียงเข้มๆ ที่ดังไล่หลังมาทำให้เจ้าของร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างแทบหลุดคำราม ทว่าเลือกที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์ เดินกลับมาหาบิดา แล้วเอ่ยถามอย่างหัวเสีย
“ป๊าจะเอายังไงกับผมอีก”
“ไปส่งหนูปี่ที่รีสอร์ตก่อน”
“ไม่ไป!”
“แต่แกต้องไป! นี่คือคำสั่ง!”
“มาเองก็กลับเองดิ มาเสนอตัวเองนี่…ใช่ไหมคุณหมอ”
วาจาดูแคลนบวกกับสายตาท้าทายของอีกฝ่ายทำให้สติของปิยฉัตรขาดผึง ทันใดนั้นเธอก็ยกฝ่ามือขึ้นฟาดใส่ใบหน้ายียวนที่ลอยอยู่ใกล้แค่คืบแบบสุดแรงเกิด
ฉาด!
“คนเลว!”
คุณหมอสาวเค้นเสียงประณามลอดไรฟัน คนถูกตบจนหน้าหันตั้งท่าจะกระชากร่างบางเข้ามาสั่งสอนให
