"อื้อ.....อ่อย.อ่อน..ละเอือด..ออก.." ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ท้ายทอยเล็กโดนรั้งแนบประกบปากจูบเร่าร้อน ลิ้นสากชอนไชตวัดควักน้ำหวาน รอบนี้ไร้ความขมสารนิโคติน แทนที่ด้วยรสคาวเลือดปะปน เธอพยามเอ่ยเตือนสติคนตัวโต บาดแผลเริ่มปริแยกแต่ไม่สน
ฝ่ามือหนาข้างนึงไล่ปลดสายชุดนอน ส่วนอีกข้างโอวเอวบางกันตกหล่น แค่พึ่งเริ่มเพียงไม่กี่นาที ลูกกระต่ายตัวน้อยก็อ่อนปวกเปียกเสียแล้ว เปลือกตากลมหลับพริ้มไม่ต่อสู้เหมือนครั้งอื่น
"จะขัดไหม" น้ำเสียงเข้มแหบพล่าใกล้กกหู ระหว่างนั้นพรมจูบทั่วซอกคอระหง สัมผัสซาบซ่านชวนร่างอรชรหวิวไหว รีบคล้องลำคอหนายึดเหนี่ยว
"เคยขัดได้หรอ" มารีนตอบกลับตะกุกตะกัก เม้มเลียคราบเลือดริมฝีปากบาง ซุกใบหน้าเขินอายตรงแผงอกเปือย ดวงใจน้อยเต้นสั่นรัวเผลอไผลรู้สึกบางอย่าง อุณหภูมิเย็นไม่ช่วยให้รู้สึกหนาวเลย เม็ดเหงื่อใสๆกำลังผุดขมับเล็ก
"อยากรู้ไหมว่าจริงๆแล้วเด็กเอ็นต้องทำไง" คนตัวสูงยังไม่หยุ
