ทั้งๆ ที่รู้แก่ใจตัวเองว่าไม่ควรรู้สึกอะไรทั้งนั้นแต่ลึกๆ กลับมีความรู้สึกที่ต้องห้ามเกิดขึ้น มันคือความรู้สึกน้อยใจอย่างถึงที่สุด น้อยใจกับทุกๆ สิ่งที่เธอนั้นมักจะได้เผชิญหน้าอยู่เพียงลำพังเสมอมา
ทุกๆ สิ่งรอบกายร่วมกันหยุดแน่นิ่งไปชั่วขณะเพราะยังไม่ทันจะได้ก้าวเดินออกไปจากห้องไมล์ก็เดินเข้าหาก่อนจะสวมกอดเอวบางของคนตัวเล็กเอาไว้แน่นจากด้านหลัง เนิ่นนานกว่าที่มือทั้งสองข้างจะดันเอาไหล่มนให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเองอีกครั้ง
“ร้องออกมาครับ อย่าเก็บไว้ คุณอ่อนแอให้ผมเห็นได้” เพียงเท่านั้นร่างเล็กก็สวมกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่นก่อนจะปลดปล่อยน้ำตาที่พยายามกลั้นมันเอาไว้ ให้ไหลออกมาอย่างคนพ่ายแพ้
คำเพียงไม่กี่คำของเขาที่เอื้อนเอ่ยออกมาก็พาลทำเอาหัวใจทั้งดวงต้องพ่ายแพ้ให้ไปอย่างย่อยยับ ไม่เหลือเลยความเข้มแข็งที่เคยมี
สองสายตาสบกันเข้าโดยบังเอิญราวกับเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างส่งผลให
