สองชั่วโมงต่อมาที่แคมป์คนงาน
"ตาแก่มึงดูนู้นจูงมือกันกลับมาแล้ว"
"มันก็รักของมัน ปากแข็งปากร้ายสุดท้ายก็ปล่อยไม่ได้ ยังดูไม่ออกอีกเหรอมันนะรักเมียขนาดนั้น กอดเช้ากอดเย็น เที่ยวก็ไม่เที่ยว นี้ล่ะเขาเรียกรักแท้หวังแต่ง" ป้ารีบแกล้งนั่งอยู่หน้าห้อง จิ้มลิ้มก้มลงมองมือบิ๊กที่กุมมือแน่น เขารีบพาเธอเข้าในห้อง
"ยังไม่หยุดร้องไห้อีกเหรอหืม" ผมถามจิ้มลิ้มเธอยังคงสะอื้นร้องไห้ไม่หยุด ขนาดจูบปลอบไปแล้วนะยังไม่เลิกร้องไห้อีก
"ก็หนูกลัวนิ กลัวใจพี่บิ๊กแต่พอได้ยินพี่บอกจะสู้ไปด้วยกันมันกับยิ้มดีใจสุดๆเลยหยุดร้องไห้ไม่ได้"
"ไม่ต้องกลัว พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก จะไม่ไล่หนูไปจากพี่อีกแล้วนะ พี่อยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีหนูเลิกร้องไห้ได้แล้วนะคนดี" ผมโน้มหน้าเข้าไปจูบจิ้มลิ้มเบาๆ
"สัญญานะ" ฉันถามพี่บิ๊กย้ำ
"สัญญาจ๊ะ"
"อ๊า" จูบสัญญาไปเลยสิทั้งกอดทั้งจูบทั้งหอมจนในที่สุดจิ้มลิ้มก็หัวเราะได้เพราะหนวดของผ
